Οι αστυνομικοί, μέλη της ΟΠΠΙ (Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων) ανέλαβαν καθήκοντα τον περασμένο Ιανουάριο, παρουσιάστηκαν στην Κομοτηνή για να εκπαιδευθούν και θα ενταχθούν στα πανεπιστήμια, ώστε να επεμβαίνουν για λόγους ασφαλείας, όπως δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Τάκης Θεοδωρικάκος.
Στο άρθρο του στην Καθημερινή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος συμφωνεί με την απόφαση και τονίζει πως «Πρέπει να αξιοποιηθούν όλα τα δοκιμασμένα σχήματα που έχουν διευκολύνει και υποστηρίξει την εκπαιδευτική και ερευνητική άνθηση των πανεπιστημίων και μάλιστα σε χώρες ευρωπαϊκές, με ανάλογο πληθυσμιακό μέγεθος».
«Είναι προφανές ότι στο εσωτερικό των ελληνικών πανεπιστημίων υπάρχουν διαφορετικές, άνισες και ανομοιόμορφες καταστάσεις. Υπάρχουν εστίες παράδοσης και αριστείας που βρίσκονται πολύ κοντά στις παραπάνω προδιαγραφές και καταστάσεις τελείως απαράδεκτες», προσθέτει ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και τονίζει ότι για να αναβαθμιστούν τα πανεπιστήμια «πρέπει πρώτα να λύσουμε τα στοιχειώδη».
«Ζητήματα φύλαξης και ασφάλειας υπάρχουν διεθνώς. Πολλά πανεπιστήμια αντιμετωπίζουν διάφορες εκδοχές βίας. Από μοναχικούς οπλοφόρους που πυροβολούν και δολοφονούν φοιτητές ή διδάσκοντες σε ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο με πολύ ακριβά δίδακτρα, μέχρι οργανωμένες ομάδες «αναρχοαυτόνομων» που θέτουν υπό ομηρία και προσβάλλουν την αξιοπρέπεια του πρύτανη ενός ελληνικού δημοσίου πανεπιστημίου», αναφέρει ο κ. Βενιζέλος και προσθέτει ότι η τοποθέτηση των Ομάδων Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ) στους χώρους ορισμένων ΑΕΙ είναι μια αστυνομική – επιχειρησιακή απόφαση, αντίστοιχη με την απόφαση τοποθέτησης αστυνομικών δυνάμεων σε οποιοδήποτε δημόσιο σημείο της ελληνικής επικράτειας.
Και καταλήγει:
«Τις περιόδους δικτατορικών καθεστώτων ή ελλιπούς λειτουργίας των εγγυήσεων της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, το πανεπιστημιακό άσυλο ως διεκδίκηση και ως έσχατο καταφύγιο είχε νόημα. Εδώ και δεκαετίες όμως, υπό συνθήκες κανονικής λειτουργίας της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, η παραφθορά του «πανεπιστημιακού ασύλου» λειτουργεί δυστυχώς ως πρόσχημα για τη διάχυση φαινομένων βίας και κλίματος ανασφάλειας στο εσωτερικό του πανεπιστημίου. Η ακαδημαϊκή ελευθερία με τη μορφή της πρόσκλησης οποιουδήποτε ομιλητή (εντός μάλιστα συνταγματικού φάσματος) στο πανεπιστήμιο, δεν ισχύει στην πράξη. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα αναζητούν συχνά χώρους εκτός πανεπιστημίου για να διοργανώσουν με ασφάλεια πανεπιστημιακές εκδηλώσεις ή τελετές. Αυτό σημαίνει έλλειμμα ακαδημαϊκής ελευθερίας εντός των πανεπιστημίων. Και αυτό δεν μπορεί να εξακολουθήσει να γίνεται ανεκτό».
