Του Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδας Νεκτάριου Φαρμάκη
Η τελευταία εθνική συμφορά των πυρκαγιών στη χώρα μας, οδηγεί σε πολλά συμπεράσματα. Άλλα από αυτά έχουν να κάνουν με τις αιτίες, τον τρόπο διαχείρισης – πολιτικά και επιχειρησιακά – τον τρόπο και τα μέσα επούλωσης των πληγών κ.α. Προκύπτουν όμως και συμπεράσματα που αφορούν σε μία στενάχωρη πολιτική πραγματικότητα. Ότι συχνά η συζήτηση περιορίζεται σε ένα μπαλάκι ευθυνών, ένα παιχνίδι εντυπώσεων, που τελικά συσκοτίζει το ίδιο το πρόβλημα. Στη χειρότερη εκδοχή αυτού του παιχνιδιού πάνω στα καμένα, ακούγονται φωνές που μοιάζουν να «ποντάρουν» στο κακό ή στη συμφορά για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Στην καλύτερη μπαίνουμε σε μια πλειοδοσία ευχολογίων και μη-ρεαλιστικών προτάσεων, που ακριβώς επειδή δεν είναι ρεαλιστικές, τελικά δεν αλλάζουν τίποτα. Ποιον νοιάζεται όμως… Σημασία έχει να δείχνουμε τον «κακό» για να λέμε ότι εμείς είμαστε οι «καλοί»…
Εκεί ακριβώς μέσα σε αυτή τη διαδικασία του ιδιότυπου «μουτζούρη» συμβαίνουν δύο πράγματα: α) χάνεται η ουσία του προβλήματος που ζητάει λύση και β) ενεργοποιούνται κοινωνικοί αυτοματισμοί που καλλιεργούνται και βρίσκουν εύφορο έδαφος, αφενός μεν σε ταπεινά ένστικτα και αφετέρου σε δικαιολογημένα αισθήματα κοινωνικής απογοήτευσης και οργής, που μάλιστα λειτουργούν σωρευτικά. Επικίνδυνο «κοκτέιλ» σε περιόδους που δοκιμάζεται μια κοινωνία.
Η τοπική αυτοδιοίκηση, βρίσκεται συχνά μέσα στη «σκόνη» που σηκώνεται από τη σύγκρουση του κεντρικού πολιτικού συστήματος, αλλά και της δύσκολης πραγματικότητας που βιώνει η κάθε τοπική κοινωνία μετά από μια μεγάλη κρίση. Άλλοτε έχοντας το ρόλο του κυματοθραύστη και άλλοτε το ρόλο του εφαρμοστή των όσων αποφασίσει η κεντρική εξουσία.
Έχει όμως κι άλλον ένα ρόλο η τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτόν που την καθιστά αποκούμπι της κοινωνίας πάνω στην κρίση και επιταχυντή αναπτυξιακών πρωτοβουλιών με άμεσο αντίκτυπο. Και αυτός είναι ο ρόλος που πρέπει κυρίως να αναδειχθεί και να ενισχυθεί.
Ως άνθρωπο της αυτοδιοίκησης, Περιφερειάρχη σε μια περιοχή που χτυπήθηκε σκληρά από την πύρινη λαίλαπα, αυτή η τελευταία κρίση αποκρυστάλλωσε μέσα μου όλα τα παραπάνω που ως πολίτης είχα διαπιστώσει. Εδραίωσε όμως και την πεποίθησή μου ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα όταν συμβούν δύο πράγματα. Πρώτον όταν το πολιτικό σύστημα εμπεδώσει την έννοια της ενιαίας ευθύνης απέναντι στην κοινωνία και δεύτερον όταν το σύνθημα «από κάτω προς τα πάνω» γίνει πράξη κάνοντας αρχή από την εμπιστοσύνη στην τοπική αυτοδιοίκηση και την ενδυνάμωσή της.
Προτάσεις ως προς αυτό έχουν κατατεθεί πολλές. Έχει έρθει η ώρα να συζητηθούν με σοβαρότητα και κυρίως να ενσωματωθούν σε μια σύγχρονη πολιτική πρόληψης και προστασίας της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος. Συμπληρώνοντας τα όσα σημαντικά έχουν γίνει και θεραπεύοντας όσα ακόμα μας ταλαιπωρούν.
Με ειλικρίνεια απέναντι στην κοινωνία, με αναγνώριση των διαχρονικών ελλείψεων και πάνω απ’ όλα με ενσυναίσθηση απέναντι σε ένα λαό που δοκιμάζεται σκληρά επί πολλά χρόνια, μπορούμε να πετύχουμε όχι μόνο καλύτερες λύσεις, αλλά κάτι ακόμα βαθύτερο και σπουδαιότερο: εθνική ομοψυχία και συναντίληψη σε μια εποχή συνεχών κρίσεων που δοκιμάζουν τις αντοχές της κοινωνίας μας.
