Την πρόσφατη ομιλία του Δημάρχου Πατρέων, Κώστα Πελετίδη, στην εκδήλωση του Παμμικρασιατικού Συνδέσμου για τη μνήμη της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνικού, αποδομεί με τοποθέτηση του, ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου, Γιάννης Χαριτάντης και Πόντιος δεύτερης γενιάς του 1922, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ειδικότερα ο κ. Χαριτάντης επισημαίνει:
Α) Ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, και μέλη της Δημοτικής Αρχής παραβρέθηκαν χθες βράδυ, στην εκδήλωση (θεατρικό δρώμενο) του Παμμικρασιατικού Συνδέσμου Πατρών και Περιχώρων για την σημερινή ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Β) Μήνυμα για τη Μέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων απηύθυνε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, με τον χαιρετισμό που απηύθυνε προ ολίγων ημερών στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ποντιακού Ελληνισμού:
Ο Δήμαρχος σε δήλωσή του για την ημέρα μνήμης, μεταξύ άλλων αναφέρει:
Πελετίδης: «Τιμάμε την 19η Μαΐου, ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας, στηρίζοντας τη δίκαιη διεκδίκηση των ποντιακών οργανώσεων και συλλόγων για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Κουτσούμπας: «Τιμάμε τη 19η Μαΐου, Μέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας, στηρίζοντας τη δίκαιη διεκδίκηση των ποντιακών οργανώσεων και συλλόγων για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πελετίδης:… Οι συνέπειες δεν ήταν για όλους ίδιες. Τα πλήγματα, τους διωγμούς, τους σήκωσαν οι άνθρωποι του λαού. Οι ξεριζωμένοι Πόντιοι δεν είχαν απέναντί τους μόνο την τουρκική αστική τάξη. Απέναντί τους είχαν και την ελληνική αστική τάξη, που χρησιμοποίησε τους πληθυσμούς του Πόντου ως χαρτί πίεσης για να βγει κερδισμένη στην αντιπαράθεσή της με την αστική τάξη της Τουρκίας. Αλλά και κατά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, χρησιμοποιήθηκαν ως φτηνή εργατική δύναμη και ζήσανε σε συνθήκες που δεν διαφέρουν από αυτές που ζουν σήμερα οι πρόσφυγες και ξεριζωμένοι.
Κουτσούμπας:… Οι συνέπειες δεν ήταν για όλους ίδιες. Τα πλήγματα, τους διωγμούς, τους σήκωσαν οι άνθρωποι του λαού. Οι ξεριζωμένοι Πόντιοι, δεν είχαν απέναντί τους μόνο την τουρκική αστική τάξη. Απέναντί τους είχαν και την ελληνική αστική τάξη, που χρησιμοποίησε τους πληθυσμούς του Πόντου ως μοχλό πίεσης για να βγει κερδισμένη στην αντιπαράθεσή της με την αστική τάξη της Τουρκίας. Αλλά και κατά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, χρησιμοποιήθηκαν ως φτηνή εργατική δύναμη και έζησαν σε συνθήκες που δεν διαφέρουν από αυτές που ζουν σήμερα οι πρόσφυγες και ξεριζωμένοι.
Βεβαίως αν προχωρήσουμε στη σύγκριση των δυο κειμένων θα βρούμε και άλλες ομοιότητες. Αυτό, όμως, που προκαλεί την περιέργεια δεν είναι η ταυτότητα των κειμένων, αλλά, η απροσεξία του Δημάρχου και η ανικανότητα αυτών που γράφουν τα κείμενα του Δημάρχου. Είναι τόσο δύσκολο να γραφτεί ένα νέο κείμενο για τη γενοκτονία των Ποντίων; Γιατί θα πρέπει να ακολουθήσουμε την εύκολη κομματική γραμμή, copy paste, πάνω σε ένα εθνικό θέμα;
Οι θέσεις αυτές περί της ελληνικής αστικής τάξης σε αντιπαράθεση με την αστική τάξη της Τουρκίας, δηλαδή, άρες μάρες κουκουνάρες, είναι μια ελαφρώς αλλαγμένη εκδοχή πάγιων θέσεων των κομμουνιστών από την εποχή του “Κινήματος για την ανεξαρτησία του Πόντου“, 1915-1920. Ωστόσο, πέραν του ό,τι είναι τελείως ανιστόρητες, διότι εκφράζουν μόνον την ιδεοληψία μιας ελάχιστης μειονότητας Ποντίων μπολσεβίκων, δεν έχουν κανένα λόγο να εκφραστούν την ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία των Ποντίων. Δίνουν άλλοθι στους ισχυρισμούς των Τούρκων και βλάπτουν το Ποντιακό ζήτημα. Η ποντιακή σας καταγωγή κ. Δήμαρχε δεν σας επιτρέπει να κάνετε τέτοιου είδους σχοινοβασίες. Υπάρχει Ποντιακό σωματείο στην Πάτρα και σε τέτοια θέματα καλά θα κάνετε να το συμβουλεύεστε.
Σύμφωνα με τον κ. Χαριτάντη, υπάρχει και ένα άλλο θέμα στην ομιλία του Δημάρχυ, που υποδηλώνει ανησυχία.
Ειδικότερα ο κ. Πελετίδης, ανέφερε: «Οι ξεριζωμένοι Πόντιοι, δεν είχαν απέναντί τους μόνο την τουρκική αστική τάξη. Απέναντί τους είχαν και την ελληνική αστική τάξη, που χρησιμοποίησε τους πληθυσμούς του Πόντου ως μοχλό πίεσης για να βγει κερδισμένη στην αντιπαράθεσή της με την αστική τάξη της Τουρκίας. Αλλά και κατά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, χρησιμοποιήθηκαν ως φτηνή εργατική δύναμη και έζησαν σε συνθήκες που δεν διαφέρουν από αυτές που ζουν σήμερα οι πρόσφυγες και ξεριζωμένοι», με τον ομότιμο καθηγητή να σχολιάζει: «Το 1922 η κατεστραμμένη από τον Μικρασιατικό πόλεμο Ελλάδα δέχτηκε έναν πληθυσμό προσφύγων που ήταν περισσότεροι από το 30% του πληθυσμού της τότε, και κάθε δεύτερη οικογένεια να θρηνεί έναν νεκρό από τον πόλεμο. Καμία άλλη χώρα μέχρι τότε δεν δέχτηκε ένα τόσο μεγάλο κύμα προσφύγων και αυτό ήταν ένας άθλος για τη χώρα μας. Για να μπορεί κανείς να κάνει κριτική σε τέτοια θέματα θα πρέπει να κάνει αναγωγή στις πραγματικές συνθήκες της εποχής εκείνης. Αν ρωτήσετε Πατρινούς, κ. Δήμαρχε, για το πώς επιβίωναν οι πρόγονοί τους τότε, θα αντιληφθείτε ότι η πλειονότητα των κατοίκων ζούσαν σε κατάσταση ακραίας φτώχιας και ανεργίας.
Εν πάσει περιπτώσει οι εποχές σήμερα δεν είναι κατάλληλες για να δημιουργήσουμε ρήγματα ανάμεσα στον πληθυσμό μετά από έναν αιώνα. Λίγη προσοχή δεν βλάπτει».
