Ο ΠΛΑΣΤΟΣ ΕΛΥΤΗΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου                         

Σε δελτίο τύπου της Ι. Μητροπόλεως Πατρών (28-10-2021)  αναφέρεται ότι κατά την Δοξολογία επί τη εθνική επετείω της 28ης Οκτωβρίου 1940 στον Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελιστρίας Πατρών, «ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέγνωσε κείμενο ἀπό τόν Ἐλύτη, ὁ ὁποῖος γράφει:

«Τήν θύμηση αύτή δέν ὑπάρχουν λόγια νά τήν ποῦμε. Ὅσοι τήν ζήσαμε τήν κρατᾶμε φυλαχτό πανάκριβο. Ἀμόλευτο στούς καιρούς, θύμηση ἀπό φωτιά καί θρῦλο πού διαλύει μέσα στόν χρόνο την περιπέτεια, πού ταξιδεύει ἀπό κορφή σέ κορφή καί ἔρχεται ἀπό τήν Πίνδο στά πέρατα τῆς γῆς…Ἔρχεται νά στήσῃ λάβαρα στίς ψυχές μας, νά πῇ πώς ἐδῶ μετριέται ἀκόμα ὁ πυρετός καί ἡ ὀργή τῶν ἀθανάτων…».

Το ίδιο ακριβώς κείμενο είχε παραθέσει ο μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος και κατά τον εορτασμό της επετείου το 2019 και το 2020, σημειώνοντας πάντα ότι είναι του Ελύτη. Προφανώς του αρέσει και το επαναλαμβάνει κάθε χρόνο.

Όμως, το συγκεκριμένο απόσπασμα δεν απαντάται στα Άπαντα του ποιητή. Ούτε στα ποιητικά ούτε στα πεζά. Έχει υπ’ όψιν του κάποιο …αθησαύριστο κείμενο του Ελύτη ο μητροπολίτης Χρυσόστομος; Θα πρόκειται για φιλολογική ανακάλυψη και γι’ αυτό θα πρέπει να γνωστοποιήσει την σχετική πηγή.

Πάντως και το ύφος του αποσπάσματος δεν προδίδει Ελύτη. Είναι πολύ …λίγο γι’ αυτόν.

Το συγκεκριμένο ποιημάτιον κυκλοφορεί ανυπόγραφο στο διαδίκτυο – κυρίως σε σχολικού τύπου ανθολογίες – και σε ελάχιστες περιπτώσεις αποδίδεται στον Ελύτη, χωρίς αναφορά στην πηγή. Σε κάποιες ιστοσελίδες έχει τον τίτλο: «Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ». Τέτοιος τίτλος στον Ελύτη δεν υπάρχει.

Γνωστή η τακτική πολλών σε σχέση με τον ποιητή. Αποδίδουν σ’ αυτόν φράσεις που ποτέ δεν είπε ή έγραψε, προκειμένου να προσδώσουν κύρος στα παραθέματά τους.

Η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου έχει γράψει για το φαινόμενο του «πλαστού» Ελύτη στο διαδίκτυο:

«Θα ήταν ίσως μόνο μια ανόητη κίνηση ενός αφελούς που ξύπνησε ένα πρωί και είπε να δώσει στις ιδέες του επίφαση κύρους και συνάμα να γελάσει με την ημιμάθεια των άλλων· γίνεται όμως κακόβουλη πράξη γιατί αφ’ ενός μεν προσβάλει τον ποιητή, όταν ψευδώς του αποδίδεται κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει γράψει, αλλά αφ’ ετέρου παραπλανά νέους ή και αθώα καλοπροαίρετους χρήστες του διαδικτύου, που δεν έχουν ίσως την γνώση, ή τα αντανακλαστικά για να καταλάβουν απ’ την πρώτη φράση πόσο απέχει ο συγγραφέας του κειμένου από τον ποιητή!
«Τρώγε την πρόοδο, έλεγε ο Ελύτης, και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της»! Αρκεί να ξέρεις κάποτε και να τα φτύνεις, θα πρόσθετα τώρα πια».