Ο πλούτος των συλλογικών μας δεδομένων πρέπει να ανήκει σε όλους μας

Τα δεδομένα μας δεν τροφοδοτούν απλώς κέρδη ρεκόρ σε εταιρείες τεχνολογίας όπως το Facebook, η Google και η Amazon. Οι τράπεζες, οι μεγάλες εταιρείες λιανικής και οι πάροχοι ασφάλισης υγείας έχουν επίσης δει την ευκαιρία να συλλέγουν και να επωφελούνται από τις πληροφορίες που οι πελάτες τους μοιράζονται εθελοντικά. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι όλοι όσοι δημιουργούν δεδομένα μοιράζονται την οικονομική αξία που δημιουργεί.

Οι εταιρείες πολυμέσων όπως το Netflix χρησιμοποιούν ακριβή δεδομένα σχετικά με το τι παρακολουθούμε, για πόσο καιρό και πότε για να ενημερώσουν τις μελλοντικές εκπομπές που θα αναπτύξουν. Παραδοσιακές εταιρείες “μπλε τσιπ” όπως η GE και η Siemens περιγράφουν πλέον τους εαυτούς τους ως επιχειρήσεις δεδομένων. Η νεοφυής εταιρεία υγειονομικής περίθαλψης Oscar βασίζεται σχετικά με τις αναλύσεις των προβλημάτων υγείας των πελατών της – και τις γνώσεις σχετικά με το ποιοι γιατροί αποδίδουν καλύτερα – για να υποστηρίξει το νέο της επιχειρηματικό μοντέλο για την ασφάλιση υγείας. Αυτή η νέα χιονοστιβάδα δεδομένων δημιούργησε σε ορισμένες περιπτώσεις καλύτερες υπηρεσίες για τους καταναλωτές, αλλά σε γενικές γραμμές, δημιούργησε ιστορικά κέρδη για τις εταιρείες που συλλέγουν, οργανώνουν και αναπτύσσουν πληροφορίες από όλα αυτά τα δεδομένα. (Η πρόοδος στην τεχνητή νοημοσύνη είναι πιθανό να δώσει ακόμη μεγαλύτερο πλεονέκτημα στους παίκτες που έχουν ήδη τόσα πολλά δεδομένα, επειδή θα μπορούν να εξάγουν περισσότερες πληροφορίες από δεδομένα που μόνο αυτοί έχουν.)

Δεν θα πρέπει μόνο να περιμένουμε ότι αυτές οι εταιρείες προστατεύουν καλύτερα τα δεδομένα μας – θα πρέπει επίσης να διασφαλίσουμε ότι όλοι όσοι τα δημιουργούν μοιράζονται την οικονομική αξία που δημιουργεί. Τα δεδομένα ενός ατόμου αξίζουν ελάχιστα, αλλά η συλλογή πολλών δεδομένων ανθρώπων είναι αυτό που τροφοδοτεί τις γνώσεις που χρησιμοποιούν οι εταιρείες για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα ή δίκτυα, όπως το Facebook, που ελκύονται τόσο από τους επαγγελματίες του μάρκετινγκ. Τα δεδομένα δεν είναι το «νέο πετρέλαιο», όπως ισχυρίστηκαν ορισμένοι: δεν είναι ένας μη ανανεώσιμος φυσικός πόρος που προέρχεται από ένα κομμάτι γης που ελέγχει ένας τυχερός ιδιοκτήτης ακινήτου. Όλοι έχουμε ξεκινήσει για να δημιουργήσουμε μια νέα κοινοπολιτεία πληροφοριών για τον εαυτό μας που είναι μεγαλύτερη από οποιονδήποτε μεμονωμένο συμμετέχοντα και θα πρέπει όλοι να επωφεληθούμε από αυτό.

Η αξία των δεδομένων μας έχει πολλά κοινά με την αξία της εργασίας μας: ένας μεμονωμένος εργαζόμενος, εκτός από τα πιο σπάνια επαγγέλματα, μπορεί να αντικατασταθεί από έναν άλλο με παρόμοιες δεξιότητες. Αλλά όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται για να παρακρατήσουν την εργασία τους, έχουν πολύ περισσότερη δύναμη να εξασφαλίσουν ότι οι εργοδότες την εκτιμούν πιο δίκαια. Όπως ένας εργαζόμενος είναι νησί, αλλά οι οργανωμένοι εργαζόμενοι είναι μια υπολογίσιμη δύναμη, οι χρήστες ψηφιακών πλατφορμών θα πρέπει να οργανωθούν όχι μόνο για την καλύτερη προστασία των δεδομένων μας, αλλά και για μια νέα σύμβαση που διασφαλίζει ότι όλοι θα μοιράζονται τα ιστορικά κέρδη που κάνουμε δυνατά .

Το πρώτο μισό αυτής της νέας συμφωνίας – πώς να δημιουργηθεί κυβερνητικός κανονισμός για αποτελεσματική προστασία δεδομένων – αρχίζει να συμβαίνει, και ακόμη και οι CEO της τεχνολογίας το θεωρούν έγκαιρο και απαραίτητο. Οι κανονισμοί θα πρέπει να απαιτεί από τις εταιρείες να είναι πιο διαφανείς σχετικά με τα δεδομένα που συλλέγουν και αποθηκεύουν και πρέπει να αναγνωρίσουν την ευθύνη τους να προστατεύουν τα δεδομένα που διαθέτουν – διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν υψηλά πρόστιμα. Ένας ρυθμιστικός οργανισμός θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλαπλά επίπεδα ευθύνης, τα υψηλότερα επίπεδα για τις μεγάλες, εδραιωμένες εταιρείες όπως το Facebook και η Google, και ελαφρύτερα για τις νεοφυείς επιχειρήσεις, για να διευκολύνει την είσοδό τους στην αγορά.

Αλλά το δεύτερο μισό της συζήτησης – πώς να διασφαλιστεί ότι οι πολίτες μοιράζονται τον πλούτο που δημιουργούν τα δεδομένα τους – μόλις αρχίζει. Μια προσέγγιση θα ήταν μέσω της δημιουργίας πρακτόρων δεδομένων , όπως έχουν ζητήσει ορισμένοι, συμπεριλαμβανομένων των νομικών και οικονομικών μελετητών Eric Posner και Glen Weyl. Αυτοί οι πράκτορες θα αντιπροσωπεύουν τους χρήστες της Google ή του Facebook και θα διαπραγματεύονται συλλογικά για λογαριασμό τους με τις εταιρείες τεχνολογίας, προσφέροντας ενδεχομένως ακόμη περισσότερη προσοχή και δεδομένα από τους χρήστες για περισσότερες πληρωμές. Για να λάβουν δίκαιη αποζημίωση για την εργασία τους, οι χρήστες θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν αυτές τις πλατφόρμες εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους και οποιαδήποτε τέτοια ρύθμιση θα απαιτούσε μια σαφέστερη ρυθμιστική δομή για την υποστήριξή της.

Μια άλλη, ίσως συμπληρωματική, προσέγγιση θα μπορούσε να είναι η δημιουργία νέου φόρου στα έσοδα οποιωνδήποτε εταιρειών που συλλέγουν και αποθηκεύουν σημαντικές ποσότητες πληροφοριών και δεδομένων σχετικά με άτομα για να δημιουργήσουν τις επιχειρήσεις τους. Τα έσοδα από αυτόν τον φόρο δεδομένων θα χρηματοδοτούσαν ένα μέρισμα δεδομένων σε κάθε πολίτη κάθε χρόνο. Μια φορά το χρόνο για να ξεκινήσει – και ενδεχομένως κάθε μήνα αργότερα – κάθε πολίτης θα λάμβανε μια επιταγή ως πληρωμή δικαιωμάτων για τα δεδομένα που δημιουργεί.

Υπάρχει ένα πρότυπο για το πώς να το κάνετε αυτό. Στην Αλάσκα, σε αντίθεση με τις κατώτερες 48 πολιτείες, τα δικαιώματα σε ορυκτά, πετρέλαιο και φυσικό αέριο ανήκουν στο κράτος και όχι σε κανέναν μεμονωμένο γαιοκτήμονα. Τη στιγμή της άνθησης του πετρελαίου στη δεκαετία του 1970 στην Αλάσκα, ένας Ρεπουμπλικανός κυβερνήτης εκεί συνήψε μια συμφωνία μεταξύ του κοινού και των πετρελαϊκών εταιρειών: είστε ευπρόσδεκτοι να επωφεληθείτε από τους φυσικούς μας πόρους, αλλά πρέπει να μοιραστείτε μέρος του πλούτου με τους ανθρώπους. Δημιούργησε έναν λογαριασμό ταμιευτηρίου για όλους τους κατοίκους της Αλάσκας που ονομάζεται Μόνιμο Ταμείο και οι ψηφοφόροι τον ενέκριναν με συντριπτική πλειοψηφία σε ένα δημοψήφισμα σε όλη την πολιτεία.

Οι εταιρείες πετρελαίου πληρώνουν ένα σημαντικό μέρος των ακαθάριστων εσόδων τους στο κράτος και ένα μέρος αυτών των χρημάτων προορίζεται για τη χρηματοδότηση ενός λογαριασμού ταμιευτηρίου για τους ανθρώπους. Σήμερα, αυτός ο λογαριασμός ταμιευτηρίου κατανέμει το 2,5% της συνολικής του αξίας κάθε χρόνο, μοιρασμένο ομοιόμορφα μεταξύ κάθε κατοίκου της πολιτείας της Αλάσκας. Αυτό ανέρχεται σε περίπου 1.500 $ ετησίως ανά άτομο ή 6.000 $ για μια τετραμελή οικογένεια. Ενώ οι εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου έχουν ευδοκιμήσει στην πολιτεία, το Μέρισμα Μόνιμου Ταμείου έχει μειώσει δραματικά τον αριθμό των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες φτώχειας στην Αλάσκα και είναι ένας σημαντικός λόγος που η Αλάσκα έχει τα χαμηλότερα επίπεδα εισοδηματικής ανισότητας στη χώρα.

Στην περίπτωση του μερίσματος δεδομένων, κάθε μεγάλη εταιρεία που πραγματοποιεί σημαντικό μέρος των κερδών της από δεδομένα που δημιουργούν οι Αμερικανοί θα μπορούσε να υπόκειται σε φόρο δεδομένων επί των ακαθάριστων εσόδων. Αυτό θα περιλαμβάνει όχι μόνο το Facebook και την Google, αλλά τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, μεγάλα καταστήματα λιανικής και οποιεσδήποτε άλλες εταιρείες αντλούν πληροφορίες από τα δεδομένα που μοιράζεστε μαζί τους. Ένας φόρος 5%, ακόμη και με συντηρητική εκτίμηση, θα μπορούσε να συγκεντρώσει πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Εάν το μέρισμα διανεμόταν σε κάθε ενήλικα Αμερικανό (αν και θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι οι έφηβοι πρέπει να συμπεριληφθούν λόγω της έντονης χρήσης του Διαδικτύου), κάθε άτομο θα λάμβανε μια επιταγή περίπου 400 $ ετησίως.

Ο όγκος των δεδομένων που παράγουμε για τους εαυτούς μας και τα κέρδη από αυτά θα αυξηθούν σχεδόν σίγουρα τα επόμενα χρόνια, με αποτέλεσμα το ταμείο να μεγαλώσει πολύ, πολύ γρήγορα. Θα μπορούσατε εύκολα να φανταστείτε κάθε άτομο να λαμβάνει πάνω από 1.000 $ ετησίως την επόμενη δεκαετία. Σε αντίθεση με το πετρέλαιο, αυτά τα δεδομένα δεν είναι ένας εξαντλητικός πόρος, που επιτρέπει στο ταμείο να εκταμιεύει τα συνολικά έσοδα κάθε χρόνο.

Ένα μέρισμα δεδομένων θα ήταν ένας ισχυρός τρόπος για την εξισορρόπηση της  οικονομίας, η οποία επιτρέπει επί του παρόντος σε πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων να πλουτίσουν ενώ όλοι οι άλλοι αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. (Ο Chris Hughes είχε γράψει αυτό, και τον δικό του ρόλο στις πρώτες μέρες του Facebook, εκτενώς στο πρόσφατο βιβλίο του Fair Shot .) Ένα μέρισμα δεδομένων από μόνο του δεν θα ήταν αρκετό για να ανακόψει την αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα, αλλά θα δημιουργούσε ένα παγκόσμιο όφελος που θα εγγυάται ότι οι άνθρωποι επωφελούνται από τον συλλογικό πλούτο που δημιουργεί η οικονομία μας περισσότερο από ό,τι σήμερα. Αν συνδυαστεί με δικαιότερους μισθούς, πιο προοδευτική φορολογία και αυστηρότερη επιβολή της μονοπωλιακής και μονοψωνικής εξουσίας, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να στρίψουμε στη γωνία και να δημιουργήσουμε μια χώρα όπου θα φροντίζουμε ο ένας τον άλλον και θα διασφαλίζουμε ότι όλοι έχουν στοιχειώδη οικονομική ασφάλεια.

Η ιδέα ενός μερίσματος δεδομένων βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό σε εννοιολογικό στάδιο και υπάρχουν πολλά ερωτήματα σχετικά με το πώς μπορεί να λειτουργήσει.

Σε συνέντευξή του στον Guardian o Chris Hughes απάντησε σε τρία μεγαλύτερα ερωτήματα που χρειάζονται περαιτέρω διερεύνηση:

Είναι τα δεδομένα το σωστό για φορολογία;

Δεν είναι μόνο οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας που επωφελούνται από τη δημιουργία τεράστιων ποσοτήτων καταναλωτικών δεδομένων.Ένας φόρος δημιουργεί εγγενώς ένα αντικίνητρο για χρήση ή δημιουργία ό,τι φορολογείται. Έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι δικαίως θέλουν να φορολογήσουν τα αρνητικά πράγματα όπως το αλκοόλ ή τα τσιγάρα παρά τα θετικά πράγματα όπως η εργασία ή το εισόδημα. Είναι δύσκολο να υποστηριχθεί ότι υπάρχει κάτι λάθος με τα δεδομένα από μόνα τους, και στην πραγματικότητα, μπορεί να ισχύει το αντίθετο. Περισσότερα δεδομένα θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη βελτίωση της ασφάλειας των αυτοκινήτων μας, στη δημιουργία νέων ανακαλύψεων στην επιστήμη της υγείας και στην υποστήριξη νέων προϊόντων και υπηρεσιών που δημιουργούν περισσότερο πλούτο και ευημερία. Θα ήταν καλύτερο να φορολογήσουμε κάτι που όλοι συμφωνούμε ότι είναι κακό, όπως ο άνθρακας, παρά τα ίδια τα δεδομένα;

Από την άλλη πλευρά, ένας φόρος επί των δεδομένων θα ήταν παρόμοιος με έναν φόρο μισθωτών υπηρεσιών ή οποιοδήποτε άλλο είδος φόρου εισοδήματος ή εργασίας. Τεχνικά, ο φόρος αποθαρρύνει την εργασία ή την απόκτηση μεγαλύτερου εισοδήματος, αλλά, σε λογικά επίπεδα, μόνο οριακά. Εάν είναι δημοφιλές και όχι τόσο μεγάλο να αποθαρρύνετε ουσιαστικά τη δημιουργία δεδομένων, ίσως αξίζει τον κόπο.

Πώς ορίζετε ποιες εταιρείες θα υπόκεινται στον φόρο;

Δεν είναι μόνο οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας που επωφελούνται από τη δημιουργία τεράστιων ποσοτήτων καταναλωτικών δεδομένων. Οι ασφαλιστικές, λιανικές, καταναλωτικές χρηματοοικονομικές και τραπεζικές εταιρείες επωφελούνται σημαντικά από τη γνώση ολοένα και περισσότερων για τους υπάρχοντες ή πιθανούς πελάτες τους. Αλλά πόσο μακριά μπορείτε να πάρετε τον φόρο; Θα υπόκειται σε αυτό οποιαδήποτε εταιρεία που χρησιμοποιεί ένα σύνολο δεδομένων καταναλωτή στο έργο της; Μια εταιρεία καταναλωτικών αγαθών που επιλέγει σε ποιες αγορές θα επενδύσει με βάση τα δεδομένα αγορών; Μια εταιρεία παραγωγής που δημιουργεί ορισμένες ταινίες με βάση τα δεδομένα της αγοράς σχετικά με το ποιος απολάμβανε παρόμοιες; Μόνο οι εταιρείες που συμφωνούν σε συμφωνίες «Όρους Παροχής Υπηρεσιών» απευθείας με τους καταναλωτές; Πόσο μεγάλη θα πρέπει να είναι μια εταιρεία για να υπόκειται στον φόρο και πώς πρέπει να μετράμε το μέγεθος – με έσοδα, δεδομένα ή κάτι άλλο;

Πώς διασφαλίζετε ότι ο φόρος δεν αποτελεί δικαιολογία για την παραίτηση από άλλες ρυθμίσεις;

Ακόμη και ο Mark Zuckerberg έχει πει ότι το Facebook και εταιρείες σαν αυτό πρέπει να υπόκεινται σε μεγαλύτερη ρύθμιση. Μια εκστρατεία για ένα μέρισμα δεδομένων θα μπορούσε να διατρέχει τον κίνδυνο να απελευθερώσει την πίεση για την καταλληλότερη ρύθμιση των εταιρειών που αντλούν τα κέρδη τους από τα δεδομένα των χρηστών. Οι υποστηρικτές θα πρέπει να συνδέσουν το μέρισμα στενά με τη δημιουργία κάποιου είδους ψηφιακής υπηρεσίας με ευθύνες επίβλεψης ή ένα νομοσχέδιο δικαιωμάτων προστασίας της ιδιωτικής ζωής, μια ισχυρή παρέμβαση που θα διασφάλιζε ότι το status quo δεν θα συνεχιστεί.

Αυτές οι προκλήσεις θα πρέπει να ενθαρρύνουν περισσότερο τον τρόπο σκέψης για το πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα μέρισμα δεδομένων, όχι λιγότερο. Έχουμε δομήσει μια οικονομία που διευκόλυνε τις νεοφυείς επιχειρήσεις να εξελιχθούν από τους κοιτώνες σε τεράστιες εταιρείες μέσα σε λίγα μόλις χρόνια. Ακριβώς όπως δημιουργήσαμε τους κανόνες του δρόμου για να επιτρέψουμε στο Facebook να αποσπάσει όλη αυτή την αξία από τους χρήστες του, θα πρέπει τώρα να τροποποιήσουμε αυτούς τους κανόνες για να διασφαλίσουμε ότι όλοι μοιράζονται το πλεονέκτημα της επιτυχίας του Facebook και όλων των εταιρειών που επωφελούνται από τα δεδομένα μας. δωσε τους.

Υπάρχουν πολλά ερωτήματα σχετικά με το πώς να γίνει αυτό, αλλά η αρχή στην οποία βασίζεται πρέπει να είναι σαφής: οι εταιρείες που επωφελούνται από τα δεδομένα που παρέχουμε οικειοθελώς θα πρέπει να απαιτείται να τα προστατεύουν και να μοιράζονται αυτόν τον πλούτο με τους ανθρώπους που το κατέστησαν δυνατό.

Ο Chris Hughes είναι ένας από τους συνιδρυτές του Facebook. Είναι ο συγγραφέας του νέου βιβλίου Fair Shot: Rethinking Inequality and How We Earn

Πηγή: The Guardian

Πηγή: Fair Shot: Rethinking Inequality and How We Earn

Πηγή: The Wall Street Journal