Η υιοθεσία δεν προέκυψε τυχαία. Την είχε δρομολογήσει ένας Ελληνας ιερέας, δύο δικηγόροι και μία οργάνωση, η POGO (Parents of Greek Orphans). Με τον τρόπο αυτόν διοχετεύτηκαν την εποχή εκείνη στο Σαν Αντόνιο και στις γύρω περιοχές του Τέξας περίπου 70-90 Ελληνόπουλα.
Οι θετοί της γονείς, ο Τζέιμς και η Ρουθ Φόρεστ δεν της έκρυψαν ποτέ την αλήθεια. Από δύο ετών κιόλας, της είπαν πως ήταν υιοθετημένη και ότι το πραγματικό της όνομα ήταν Ευτυχία, το μόνο στοιχείο που γνώριζαν. Η Λίντα Κάρολ Φόρεστ, το υιοθετημένο κοριτσάκι από την Ελλάδα, ήταν πολύ τυχερή. Οι θετοί γονείς της τής πρόσφεραν αγάπη, στοργή, ασφάλεια, τα πάντα που μπορούσαν. Μοναχοπαίδι. Εκανε έναν ευτυχισμένο γάμο και με τον σύζυγό της Μπομπ Τρότερ απέκτησαν δύο παιδιά, τη Χέδερ και τον Τζάστιν.
Μεγαλώνοντας, παρακολουθούσε κατά καιρούς εκδηλώσεις ελληνικών συλλόγων, ενώ της άρεσε και το ελληνικό φαγητό. Οταν όμως, σε διάστημα μιας διετίας, το 2015 και το 2017 έχασε διαδοχικά τους θετούς γονείς της «ξύπνησε» μέσα της η ανάγκη να βρει τις βιολογικές της ρίζες. Το πραγματικό συγγενικό δένδρο της, από ποιο μέρος της Ελλάδας καταγόταν, ποιοι ήταν και αν ζούσαν οι γονείς της ή άλλοι στενοί συγγενείς και να τους βρει, να τους γνωρίσει. Ισως και για να λύσει απορίες δεκαετιών.
Επειτα από έναν τιτάνιο αγώνα και με τη βοήθεια του δικηγόρου της βρήκε πολλά στοιχεία. Το κυριότερο όλων, ότι το όνομα της βιολογικής της μητέρας ήταν Χαρίκλεια Νούλα και καταγόταν από το χωριό Στράνωμα της ορεινής Ναυπακτίας.
Εψαξε και κατάφερε να βρει τη μητέρα της. Παραδόξως, δεν δυσκολεύτηκε πολύ. Και από το Τέξας ήρθε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2017 να τη γνωρίσει. Οι στιγμές της πρώτης τους συνάντησης ήταν αλησμόνητες.
Η ιστορία της Λίντα Κάρολ Φόρεστ Τρότερ μοιάζει με παραμύθι. Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει σενάριο μιας δραματικής κινηματογραφικής ταινίας όχι μόνο του ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών εκείνων, που κατέληγε κατά κανόνα σε happy end, αλλά ακόμα και σύγχρονης.
Εκτοτε η Λίντα Κάρολ, πλέον και Ευτυχία Νούλα, με τον σύζυγό της να ασπάζεται την Ορθοδοξία, και μάλιστα να βαφτίζεται Ευτύχιος, έταξε ως σκοπό της ζωής της να βοηθήσει όσους άλλους υπό οιεσδήποτε συνθήκες υιοθετημένους, ελληνικής καταγωγής, άνδρες και γυναίκες ψάχνουν να βρουν τις βιολογικές τους ρίζες στην πατρίδα. Εφτιαξε έναν οργανισμό με εύγλωττο τίτλο, το «The Eftychia Project», ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό. Να βοηθάει, εντελώς δωρεάν, όσους Ελληνες υιοθετημένους, κατά τεκμήριο παιδιά εκείνης της δύσκολης εποχής, ψάχνουν τη βιολογική τους οικογένεια.
Tο «βρεφοπάζαρο»
Με την ιστορία αυτή μοιάζουν μερικές χιλιάδες ακόμα. Παιδιών που δόθηκαν για υιοθεσία εκείνη την περίοδο γιατί έμειναν χωρίς γονείς, ορφανά, είτε λόγω σκληρής φτώχειας και ανέχειας των οικογενειών τους, είτε γιατί ήταν παιδιά εγκαταλειμμένων μητέρων, που αδυνατούσαν να τα μεγαλώσουν φυσικά λόγω δυσκολιών, αλλά και του αδιανόητου για τα ήθη της εποχής, ιδίως στην επαρχία, δεδομένου της έλλειψης πατέρα.
Αυτοί οι σημερινοί 70ρηδες, τότε μικρά παιδάκια και βρέφη, έπεσαν μαζί με τις βιολογικές τους οικογένειες εκείνη τη δύσκολη περίοδο θύματα κυκλωμάτων επιτήδειων, που είχαν αναλάβει εργολαβικά να καλύψουν την αυξημένη «ζήτηση» από ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες παιδιών προς υιοθεσία από οικογένειες κατά τεκμήριο ευκατάστατες και άτεκνες.
Ενα «βρεφοπάζαρο» ή «μωροπάζαρο» δηλαδή, που εξελισσόταν με τη συνδρομή δικηγόρων, μαιευτήρων, νοσοκόμων, υπαλλήλων νοσοκομείων, βρεφοκομείων και ορφανοτροφείων, ακόμη και ιερέων, αλλά και αστυνομικών που νομιμοποιούσαν μια διαδικασία τύποις νόμιμης, ουσιαστικά συναλλαγής με τη σιωπηρή ανοχή όλων. Από την άλλη πλευρά, κυρίως δικηγόροι και σπανίως απευθείας οι ίδιες οι οικογένειες που δήλωναν την επιθυμία τους να υιοθετήσουν Ελληνόπουλα. Και μέσα και γύρω από αυτά προφανώς χρήμα, ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Με τις τιμές να φτάνουν μέχρι και τα 3.500-5.000 δολάρια, ποσό ασύλληπτο για τα δεδομένα της εποχής.
Ουσιαστικά είχε στηθεί μια βιομηχανία υιοθεσιών, στην οποία, όπως αργότερα αποκαλύφθηκε, φαίνεται ότι σημαντικό ρόλο έπαιζαν κάποια στελέχη της γνωστής ελληνοαμερικανικής οργάνωσης ΑΧΕΠΑ. Κάποιοι δικηγόροι της οργάνωσης αντελήφθησαν ότι η ιστορία των fast track υιοθεσιών μπορεί να τους αποφέρει τεράστια κέρδη. Ωστόσο, δεν ήταν οι μόνοι που προχώρησαν το ειδεχθές αυτό «project». Ο ανταγωνισμός υπήρξε σκληρός και αυτό έφερε αποτελέσματα.
Τα δύο σκάνδαλα
Στις 5 Μαΐου του 1959, σε πρωτοσέλιδο των «New York Times», αποκαλύφθηκε ότι ο πρώην πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ και δικαστής στη Νέα Υόρκη Στίβεν Σκόπας (Steven S. Scopas) είχε συλληφθεί με την κατηγορία της εμπορίας βρεφών από την Ελλάδα, τα οποία έδινε σε ζευγάρια Αμερικανών αντί αμοιβής 2.500-3.000 δολαρίων ανά υιοθεσία. Προκλήθηκε σάλος τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ελλάδα, αλλά ο Σκόπας αθωώθηκε. Ωστόσο, η αντίστροφη μέτρηση για τη διερεύνηση της όλης υπόθεσης είχε πια ξεκινήσει.
Τρία χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1962, αποκαλύφθηκε η λειτουργία επί 13 συναπτά έτη κυκλώματος διακίνησης παιδιών στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Θεσσαλονίκης «Αγιος Στυλιανός». Ασκήθηκε δίωξη κατά του διευθυντή και οκτώ υπαλλήλων, με τις κατηγορίες της πλαστογράφησης εγγράφων και παράνομης πώλησης βρεφών προς υιοθεσία. Ακολούθησε δίκη. Παρά την ομολογία τους, τη γλίτωσαν με μικρές ποινές και ορισμένοι αθωώθηκαν. Ωστόσο το δεύτερο «χτύπημα» στη διαδικασία των πληρωμένων ανεξέλεγκτων υιοθεσιών ήταν σημαντικό. Σταδιακά ατόνησαν και τελικά σβήστηκαν από τον χάρτη. Βέβαια, παράλληλα, βελτιώνονται και οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στην Ελλάδα.
Οι υιοθεσίες αυτές, ενώ είχαν επίφαση νομιμότητας από τα ελληνικά δικαστήρια, στη βάση τους ήταν σκανδαλώδεις, γεμάτες παρατυπίες, εντελώς παράνομες, ενώ γίνονταν ακόμη και δι’ αντιπροσώπου, χωρίς ουσιαστικά καμία εποπτεία, με έναν Ελληνα δικηγόρο ως πληρεξούσιο των υιοθετούντων γονέων ενώπιον του Πρωτοδικείου.
Τα παιδιά στέλνονταν στο εξωτερικό με ελάχιστα έγγραφα και πρακτικά ελάχιστες ελπίδες να βρουν κάποτε τον δρόμο από τον οποίο ξεκίνησαν. Στερήθηκαν έτσι τη βιολογική οικογένεια, τον πολιτισμό, την κληρονομιά τους, πάνω απ’ όλα την αλήθεια τους. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, που τότε υιοθετήθηκαν κατ’ αυτόν τον πρωτοφανή τρόπο, σήμερα ψάχνουν για τις βιολογικές τους οικογένειες.
Βεβαίως, για να είναι κανείς δίκαιος, δεν θα πρέπει να δαιμονοποιεί και να αφορίζει τις οικογένειες των υιοθετούντων. Τουναντίον. Στη συντριπτική τους πλειονότητα ήταν οικογένειες καλών χριστιανών που ήθελαν αλλά δεν είχαν αποκτήσει παιδιά. Κάποιες ελληνοαμερικανικές. Και υιοθέτησαν, έστω και υπό αυτές τις ομιχλώδεις συνθήκες, κάποια Ελληνόπουλα για να τα μεγαλώσουν σαν πραγματικά δικά τους, με αγάπη, φροντίδα και στοργή, αλλά και το πλεονέκτημα να τους προσφέρουν τις δυνατότητες μιας καλύτερης ζωής.
Επιτέλους μια σωστή ρύθμιση
Το επίσημο ελληνικό κράτος, είναι αλήθεια, υιοθέτησε με τη σειρά του, με αδιανόητη χρονοκαθυστέρηση, τη λογική ότι κάποιοι ελληνικής καταγωγής άνθρωποι που κάτω από συχνά μυστηριώδεις και ανεξακρίβωτες συνθήκες βρέθηκαν σε βρεφική κατά τεκμήριο ηλικία να υιοθετούνται από ξένες οικογένειες, άξιζαν και έπρεπε να διευκολυνθούν να βρουν τις ρίζες τους, με την παροχή αμέριστης βοήθειας προς τούτο.
Υπήρξαν κι άλλες πολλές προσπάθειες, μεμονωμένες κυρίως, πέραν του «The Eftychia Project», που προσέκρουσαν στο τείχος της αθάνατης ελληνικής γραφειοκρατίας και της διαχρονικά ριζωμένης αδιαφορίας. Δεν υπήρχε επαρκής πολιτική βούληση ούτε και νομοθεσία, καθώς οι εκάστοτε κρατούντες υποτιμούσαν τη σημασία του θέματος.
Χρειάστηκαν έπειτα από πολύ κόπο και χρόνο οι παρεμβάσεις των ενδιαφερόμενων σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο, σε πρόσωπα με έντονη κοινωνική ενσυναίσθηση, ώστε να δρομολογηθούν σοβαρές εξελίξεις και να επιβεβαιωθεί ότι το ελληνικό κράτος, επιτέλους, αποφάσισε να συνδράμει αποφασιστικά τους ανθρώπους αυτούς.
Πάντως, αλήθεια είναι ότι ενώ υπήρχε εδώ και δεκαετίες μια διάχυτη ατμόσφαιρα γι’ αυτή την υπόθεση των «βρεφοπάζαρων» και των συνακόλουθων υιοθεσιών, η ιστορική έρευνα μόλις το 2012-2013 έφερε στο φως συγκεκριμένα στοιχεία.
Γι’ αυτό και η 2α Μαΐου 2025 ασφαλώς είναι πια μια ιστορική ημερομηνία. Οχι απλώς για την αίσια έκβαση αυτής της εκκρεμότητας, καθώς δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ (αριθμός 1208, τεύχος Β’) η απόφαση του υπουργού Εσωτερικών Θεόδωρου Λιβάνιου, με την οποία ορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας σε ανθρώπους που τη δικαιούνται, διότι με τη γέννησή τους την είχαν και ουδέποτε αποφάσισαν οι ίδιοι να την εκχωρήσουν, καθώς άλλοι αποφάσιζαν για το πώς θα μεγαλώσουν. Αλλά και γιατί πρόκειται για ένα μείζον θέμα εθνικής σημασίας, απόδοσης κοινωνικής δικαιοσύνης και ηθικής οφειλής σε αυτούς τους Ελληνες της Διασποράς.
Η δρομολόγηση της λύσης έγινε όταν το θέμα ήρθε σε γνώση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με εντολή του κινητοποιήθηκε η ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών και οι αρμόδιες υπηρεσίες ώστε να βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούν να επανεγγραφούν αυτοί οι Ελληνες, ξένοι πια υπήκοοι, που αναζητούν τις ρίζες τους, στο Μητρώο Πολιτών. Μέλη του Δ.Σ. του «The Project Eftychia» είχαν στο παρελθόν επαφές με σημαντικά κυβερνητικά στελέχη όπως ο Μάκης Βορίδης, ο Ανδρέας Κατσανιώτης, ο πρώην γενικός γραμματέας Ιθαγένειας και νυν Εσωτερικών Αθανάσιος Μπαλέρμπας, είχαν τη σημαντική βοήθεια του βουλευτή Κοζάνης της Ν.Δ. Στάθη Κωνσταντινίδη κ.ά., όπως και τη στήριξη όλων των κομμάτων της Βουλής στα αιτήματά τους, εκφρασμένα στις ενημερωτικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούσαν σε διάφορα σημεία της χώρας.
Το σημείο-κλειδί
Για να προχωρήσει η όποια διαδικασία, οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να διαθέτουν κάποια χαρτιά που να αποδεικνύουν τη γέννησή τους στην Ελλάδα. Πρωτίστως, τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, που εκείνα τα χρόνια ήταν υποχρεωτική για όλα τα παιδιά, ακόμη και γι’ αυτά που βρίσκονταν εγκαταλειμμένα σε εισόδους ναών, σπιτιών, στον δρόμο. Βέβαια, υπήρχαν κι εκείνοι που τα πήγαιναν σε βρεφοκομεία ή ορφανοτροφεία και εξαφανίζονταν χωρίς να αφήνουν το παραμικρό στοιχείο ταυτότητας. Επίσης, για να φύγει ένα παιδί εκτός Ελλάδας, έπρεπε να υπάρχει είτε απόφαση ελληνικού δικαστηρίου για υιοθεσία είτε απόφαση έκδοσης διαβατηρίου για να φύγει και να υιοθετηθεί σε χώρα του εξωτερικού.
Με την πρόσφατη υπουργική απόφαση προσδιορίζονται όλα όσα πρέπει να κάνουν οι υιοθετημένοι αυτοί από οικογένειες στο εξωτερικό συμπατριώτες μας, ώστε να αποκτήσουν ξανά την ιδιότητα του Ελληνα και της Ελληνίδας πολίτη. Η διαφορά και σημείο-κλειδί είναι ότι δίνονται πρόσθετες εναλλακτικές δυνατότητες για την ταυτοποίηση του κάθε αιτούντος, πέρα από τις δύο προαναφερθείσες, όπως βεβαίωση εγγραφής στα Μητρώα Αρρένων, είτε βεβαίωση μαιευτηρίου ή νοσηλευτικού ιδρύματος, εφόσον η γέννηση έλαβε χώρα εκεί, είτε βεβαίωση ορφανοτροφείου ή άλλου ιδρύματος, είτε εφημέριου από τα τηρούμενα βιβλία βαπτίσεων της Εκκλησίας, είτε σχολική βεβαίωση ή βεβαίωση εγγραφής σε προξενικό μητρώο ή οποιοδήποτε άλλο έγγραφο δημόσιας αρχής, νομίμως επικυρωμένο και επίσημα μεταφρασμένο συνδράμει στην ταυτοποίηση.
Αν δηλαδή από την ελληνική δικαστική απόφαση υιοθεσίας ή το αποδεικτικό έγγραφο υιοθεσίας αλλοδαπής δημόσιας αρχής δεν προκύπτουν επαρκή στοιχεία, η ταυτοποίηση διενεργείται ακόμη και με ένα από αυτά τα δικαιολογητικά.
Η Βαν Στιν
Υπολογίζεται ότι μεταξύ 1949 και 1962 πραγματοποιήθηκαν περίπου 4.000-5.000 πράξεις υιοθεσίας για βρέφη, νήπια και παιδιά ακόμη και έως 10 ετών, από ξένες οικογένειες. Σύμφωνα με την Γκόντα Βαν Στιν, Βελγοαμερικανίδα πανεπιστημιακό, διευθύντρια του Τμήματος Ελληνικών Σπουδών του King’s College του Λονδίνου, τα Ελληνόπουλα αυτά προέρχονταν από τρεις «δεξαμενές»: παντελώς άπορες οικογένειες, ορφανά παιδιά, καθώς και τέκνα από άγαμες μητέρες, ένα βαρύ κοινωνικό στίγμα τότε. Οταν λοιπόν, η Λίντα Κάρολ (Ευτυχία Νούλα) ξεκίνησε την έρευνα για τις ρίζες της… ευτύχησε να βρει στον δρόμο της τη Βαν Στιν. Eκείνη τη βοήθησε να πάρει τον φάκελό της από το Βρεφοκομείο Αθηνών. Προέκυψε ότι είχε εισαχθεί σε αυτό ως Ευτυχία Νούλα, εξώγαμη κόρη της Χαρίκλειας Νούλα από το χωριό Στράνωμα της Ναυπάκτου.
Η Βαν Στιν στη συνέχεια επικοινώνησε με τον πρόεδρο του χωριού, τον Κωνσταντίνο Νούλα, που είναι ξάδερφος της Ευτυχίας. Και ο οποίος, αφού συνήλθε από το σοκ, την ενημέρωσε ότι η βιολογική της μητέρα ζούσε. Ηταν τότε 79 ετών, είχε παντρευτεί, αλλά δεν είχε αποκτήσει άλλα παιδιά.
Μια εβδομάδα μετά, η Ευτυχία ταξίδεψε στην Ελλάδα μαζί με την κόρη της Χέδερ για να συναντήσει τη μητέρα της και την υπόλοιπη οικογένεια.
Η Mαίρη Καρδάρα
Σπουδαία παράλληλη δράση αναπτύσσει από την πλευρά της και η δρ Μαίρη Καρδάρα (Mary Cardaras), αναπληρώτρια καθηγήτρια και πρόεδρος του Τμήματος Επικοινωνίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, East Bay, και διευθύντρια του Κέντρου Demos του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδας. Υιοθετημένη η ίδια από το 1950, έχει γράψει το βιβλίο «Ripped at the Root: An Adoption Story», που αναφέρεται στην ιστορία μιας άλλης υιοθετημένης Ελληνίδας, της Dina Poulios. Με την πρωτοποριακή της πρωτοβουλία, «Nostos for Greek Adoptees», στοχεύει στη σύνταξη μιας ανθολογίας με ιστορίες υιοθετημένων παιδιών από την Ελλάδα και στη διευκόλυνση των επανενώσεών τους με τη βιολογική τους οικογένεια.
Η ιστορία της ξεκίνησε όταν, σε ηλικία ενός έτους, επελέγη προς υιοθεσία από τους γονείς ενός ζευγαριού Ελληνοαμερικανών. Οι θετοί γονείς της, Αριστοτέλης και Αμέλια Καρδάρα, ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι, όπως και ο θετός αδερφός της Nικ. Ετσι, λόγω συνθηκών, δεν αποχωρίστηκε τη θρησκεία, τη γλώσσα και την ελληνική της ταυτότητα. Στα 17 της επισκέφθηκε την Ελλάδα με τη θετή γιαγιά της. Εψαχνε για πολλά χρόνια να βρει τους βιολογικούς γονείς της. Βρήκε κατά τη δεκαετία του 1990 τη μητέρα της. Ωστόσο ένα ραντεβού που δεν έγινε ποτέ θρυμμάτισε τις προσδοκίες της. Παρά ταύτα, δεν το έβαλε κάτω. Ξαναπροσπάθησε κάποια χρόνια αργότερα, αλλά η μητέρα της είχε φύγει στο μεταξύ από τη ζωή εξαιτίας λευχαιμίας.
Ιστορίες επανένωσης
Ο Μέριλ Τζένκινς, βάσει αναφοράς της Αστυνομίας Πάτρας, είχε αφεθεί στα σκαλιά μιας εκκλησίας της Πάτρας σε ηλικία περίπου 15 ημερών, με ένα σημείωμα που έλεγε ότι είχε βαπτιστεί με το όνομα «Μήτσος». Οδηγήθηκε στο βρεφοκομείο και λίγους μήνες αργότερα υιοθετήθηκε από Αμερικανούς γονείς στο Σεντ Λούις του Μισούρι. Οπως ανακάλυψε ο ίδιος, σε καμία από τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες δεν υπήρχαν στοιχεία για τη γονεϊκή του οικογένεια, την οποία τελικά βρήκε χάρη σε τεστ DNA και τη συνεισφορά του «The Eftychia Project». Μάλιστα, συνάντησε 50 μέλη της βιολογικής του οικογένειας στην Πάτρα, πριν από τρία χρόνια. Η ιστορία του, όπως και της Ευτυχίας, και όλων των άλλων υιοθετημένων παιδιών έγινε και ντοκιμαντέρ. Με τίτλο «Τα “Ορφανά” από την Ελλάδα» (The «Orphans» from Greece), παραγωγής του VICE, βασισμένο στην εξαίρετη έρευνα του δημοσιογράφου Ανδρέα Μπούσιου.
Ενας άλλος Ελληνας υιοθετημένος στις ΗΠΑ, ο Στίβεν Γκρέτερ, βρήκε με τη βοήθεια του «The Eftychia Project» τον βιολογικό του πατέρα. Η αρχή του μυστηρίου βρισκόταν στην ασπρόμαυρη φωτογραφία του, τεσσάρων μηνών, στην αγκαλιά της θετής του μητέρας στο μπαλκόνι του Κέντρου Βρεφών «Μητέρα», τον Μάιο του 1960. Με τους θετούς του γονείς πήγε πρώτα στην Ολλανδία για οκτώ χρόνια και μετά στις ΗΠΑ.
Το 1977, με την ενθάρρυνσή τους, προσπάθησε να βρει τα ίχνη των βιολογικών γονέων του. Συνάντησε τείχος εμποδίων και δυσκολιών. Καθοριστική αποδείχτηκε η συμμετοχή του στην Πρώτη Ετήσια Επανένωση Ελλήνων Υιοθετημένων, στο Νάσβιλ του Τενεσί, στις 4 Αυγούστου 2022. Eδωσε τότε κάθε πληροφορία που είχε συλλέξει στην Ευτυχία και την Τούλα Βρυσιώτη του «Τhe Eftychia Project». Τον βοήθησαν καταλυτικά. Τον Οκτώβριο του 2022 ταυτοποιήθηκε διαδοχικά το DNA του με εκείνο δύο ξαδερφιών του από την οικογένεια της μητέρας του και του πατέρα του. Ο πατέρας του ζούσε και στις 4 Αυγούστου 2023, ακριβώς έναν χρόνο μετά το Νάσβιλ, τον συνάντησε έπειτα από 63 χρόνια. Η μοναδική φορά. Δυστυχώς, ο 84χρονος πατέρας του απεβίωσε τρεις μήνες αργότερα μετά από χειρουργική επέμβαση. Αλλά πανευτυχής…
Η Ντενίζ από τη Ναύπακτο
Μια άλλη γυναίκα, η Ντενίζ Μάντλιν από το Ορλάντο της Φλόριντα, επανενώθηκε επίσης με τη βιολογική οικογένειά της 60 χρόνια μετά. Γεννημένη στην Ελλάδα τον Μάιο του 1958 από μια 38χρονη χήρα από ένα μικρό χωριό της Ναυπάκτου, η μικρότερη από επτά παιδιά, δόθηκε από τη μητέρα της σε έναν ιερέα. Κατέληξε στο Βρεφοκομείο Αθηνών και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από μη Ελληνοαμερικανούς γονείς. Ζούσε από μικρή με τη λαχτάρα να βρει τη βιολογική της οικογένεια. Το προσπάθησε σκληρά, έπεσε και θύμα απατεώνων κάποτε, έφτασε κοντά στον στόχο της, απογοητεύτηκε, αλλά δεν πτοήθηκε. Στάθηκε τυχερή όταν τον Μάρτιο του 2019 γνώρισε την ιστορία της Κάρολ Τρότερ στην εφημερίδα «Tennessean». Τη βρήκε. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, το «The Eftychia Project» κατάφερε να εντοπίσει τη χαμένη οικογένεια της Ντενίζ στη Ναύπακτο.
Παρά την αρχική επιφυλακτικότητα, η Ντενίζ ήρθε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2019. Την υποδέχτηκαν αρκετές ανιψιές της και οι κόρες τους, με μπουκέτα λουλούδια. Την αποκαλούσαν Παρασκευή, το όνομα με το οποίο είχε βαφτιστεί στο ορφανοτροφείο πριν από τόσα χρόνια. Βρήκε και την αγαπημένη της αδερφή Ελένη. Την έχασε δύο χρόνια μετά, καθώς απεβίωσε. Πρόλαβε όμως…
Υιοθετημένο παιδί από την Ελλάδα είναι και η Κατιάνα Μπαλάντιν, δήμαρχος του Σόμερβιλ, μιας πόλης 100.000 κατοίκων πολύ κοντά στη Βοστόνη και το Κέμπριτζ. Γεννήθηκε στην Ελλάδα, έμεινε ορφανή και μετανάστευσε στις ΗΠΑ σε ηλικία τεσσάρων ετών, έχοντας υιοθετηθεί από Σκοτσέζο πατέρα και Τσεχογερμανίδα μητέρα. Μια οικογένεια μεταναστών στις ΗΠΑ από τρεις διαφορετικές χώρες. Μεγάλωσε, πήρε πτυχία, παντρεύτηκε και απέκτησε και δύο κόρες. Δηλώνει δημόσια με υπερηφάνεια την καταγωγή και το ιστορικό της. Ωστόσο, ουδέποτε έχει αναφερθεί στο αν έχει ψάξει στην Ελλάδα για τη βιολογική της οικογένεια.
