Σε ανακοίνωση του ο ΣΕΡΕΤΕ Αχαΐας, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας 8/03/2024, αναφέρει:
«Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία και πραγματοποίησαν μαχητικές διαδηλώσεις διεκδικώντας μείωση ωραρίου εργασίας, εξίσωση των μισθών τους με των ανδρών εργατών και υγιεινές συνθήκες εργασίας. Η απεργία αυτή αναδείχθηκε ως μία από τις σημαντικότερες στιγμές του παγκόσμιου φεμινιστικού/εργατικού κινήματος που μαζί με τους αγώνες και τις απεργίες των γυναικών κατά τον 19ο και 20ο αιώνα αποτέλεσαν τον λόγο να αποφασιστεί από την Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών, το 1910, η καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Η καθεστωτική καθιέρωσή της ημέρας μέσω της εμπορευματοποίησης και της αποπολιτικοποίησης της, πραγματοποιήθηκε από τον ΟΗΕ το 1977 με στόχο να διαγράψει κάθε ιστορική σύνδεση της ημέρας με τους ταξικούς και φεμινιστικούς αγώνες και να κάμψει τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση. Έναν αγώνα, τον οποίο η κυριαρχία συνεχώς επιχειρεί να εγκολπώσει με καπιταλιστικούς όρους.
Σήμερα, διανύουμε μια περίοδο που τα περιστατικά έμφυλης βίας, γυναικοκτονιών και δολοφονιών λόγω έμφυλων χαρακτηριστικών, βιασμών και κακοποιήσεων έρχονται όλο και πιο συχνά στο φως της δημοσιότητας, επιβεβαιώνοντας πως οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενα αποτελούν μαζί με τις μετανάστριες τα πιο ευάλωτα κομμάτια της εργατικής τάξης, τα οποία βιώνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε πολλαπλά επίπεδα. Η πατριαρχία πατάει πάνω στα σώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, όχι μόνο μέσω των παρενοχλήσεων και των κακοποιητικών συμπεριφορών εντός και εκτός του χώρου εργασίας, αλλά και μέσω του καθεστώτος αυξανόμενης ανεργίας και επισφάλειας.
Υπό αυτές τις συνθήκες καλούμαστε να αποδεικνύουμε καθημερινά πως είμαστε ικανές/ά στην εργασία μας, να δουλεύουμε σε συνθήκες μισθολογικής ανισότητας, χωρίς καμία μέριμνα για πάγια έξοδα περιόδου ή γυναικολόγου/προληπτικών εξετάσεων – θυμίζουμε ότι το κράτος μας παρέχει άδεια 1 (!) μέρα το χρόνο για την πραγματοποίηση γυναικολογικού ελέγχου – και φυσικά να διαχειριζόμαστε σεξουαλικές παρενοχλήσεις, διακρίσεις και άλλες κακοποιητικές συμπεριφορές εντός του χώρου εργασίας μας. Στην περίπτωση δε που επιθυμούμε να μείνουμε έγκυες, είμαστε συνεχώς υπό την απειλή της απόλυσης/διακοπής σύμβασης ενώ χρειάζεται να διαπραγματευτούμε για την άδεια μητρότητας.
Όλα τα παραπάνω, το κράτος προσπαθεί να μας πείσει ότι αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά: οι γυναικοκτονίες αντιμετωπίζονται σαν εγκλήματα πάθους, ενώ όσες εν τέλει βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν, κατηγορούνται ώς θύτες από τα αστικά δικαστήρια με πολλά, περιστατικά (ομαδικών και μη) βιασμών και κυκλώματα διακίνησης παιδιών, εφήβων και γυναικών.
Έχουμε πρόσφατα παραδείγματα της ξεκάθαρα σαθρής ταξικής και πατριαρχικής δικαιοσύνης, όπως είναι η άσκηση ποινικής δίωξης από Εισαγγελέα στην επιζώσα θύμα τραφικινγκ μετά από μήνυση που πραγματοποίησε ο κατηγορηθέντας αστυνομικός για εμπορία ανθρώπων κατ επαγγελμα.
Από την άλλη, στο χώρο της εργασίας, ο κρατικός σχεδιασμός ρίχνει στάχτη στα μάτια των εργαζόμενων γυναικών δίνοντας τους ψευδεπίγραφες λύσεις στα έμφυλα ζητήματα, όπως η αύξηση των ποσοστών των γυναικών σε διευθυντικές θέσεις, η αύξηση/ενίσχυση άδειας πατρότητας, ενώ η άδεια μητρότητας είναι υπό συνεχή διαπραγμάτευση και τέλος η “προστασία” των επιζωσσών σεξουαλικών παρενοχλήσεων με την απομάκρυνση τους από τον χώρο εργασίας.
Εστιάζοντας στο χώρο της έρευνας, τα περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων που έρχονται σταδιακά στο φως επιβεβαιώνουν ότι ο ακαδημαϊκός χώρος όχι μόνο δε μένει στο απυρόβλητο, αλλά αποτελεί ακόμα έναν εργασιακό κλάδο όπου οι παραβιαστικές συμπεριφορές και ο σεξιστικός λόγος τροφοδοτούνται από τις σχέσεις εξουσίας και εργασιακής εξάρτησης που επιβάλλουν οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας. Για τα δε τρανς άτομα η έμφυλη διάκριση και ο αποκλεισμός από τον κλάδο της έρευνας είναι εντονότερος. Πίσω από το προσωπείο της αριστείας που προβάλλεται για τα ιδρύματα, δε μπορεί να κρυφτεί η ωμή πραγματικότητα ότι μια/ένα εργαζόμενη/ο στην έρευνα, υπό τον φόβο της διακοπής της σύμβασης ή του διδακτορικού έργου από τον επιβλέποντα, αναγκάζεται να υπομείνει το κακοποιητικό περιβάλλον για όσο διαρκεί ένα ερευνητικό έργο ή διδακτορικό πριν προβεί σε καταγγελία.
Η παραπάνω κατάσταση μάλιστα είναι ενδεικτική ενός εργασιακού κλάδου που δεν έχει καν αναγνωριστεί, κάνοντας τις/α/ους εργαζόμενες/α/ους του έρμαια εκμετάλλευσης και εκφοβισμού. Ο κρατικός σχεδιασμός που βλέπει το πανεπιστήμιο ως άμεσο πεδίο κερδοφορίας επιδιώκει την πλήρη ασυλία στα υψηλόβαθμα μέλη του και την απουσία συνδικαλιστικής δράσης φοιτητών και εργαζομένων, δημιουργώντας ένα τοπίο όπου η απλήρωτη εργασία, ο εκφοβισμός και η παρενόχληση θεωρούνται θέσφατα και αδιανόητο να καταγγελθούν.Την ίδια στιγμή που Πρυτάνεις και συνάδελφοι των καθηγητών/κακοποιητών τους κάνουν πλάτες οι Επιτροπές Ισότητας των Φύλων μένουν στην καλύτερη στην ασκηση μιας τυπικής σύστασης προς τον παρενοχλητή, αποσιωπόντας από την δημοσιότητα αυτά τα περιστατικά ώστε να μην λερωθεί το όνομα του εκάστοτε ιδρύματος. Επίσης,περιστατικά ανισοτήτων στο μισθό για ίση εργασία λόγω φύλου, σεξιστικά σχόλια και αποκλείσεις από την έρευνα σε περίπτωση εγκυμοσύνης αποτελούν καθημερινότητα σε έναν κλάδο που δεν αναγνωρίζει τις/ους εργαζόμενες/ους ως τέτοιες/ους, που θέτει αυστηρά όρια ανταγωνισμού, πειθάρχησης και “αριστείας” ακολουθώντας τις κατευθύνσεις επιχειρηματικοποίησης και πειθάρχησης της έρευνας για την προσέλκυση χρηματοδοτήσεων.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η προσπάθεια απόλυσης εγκύου από το Αστεροσκοπείο Αθηνών που παρεμποδίστηκε με την υποστήριξη σωματείων και συλλόγων, ενώ το ίδιο ΕΚ φέτος άνοιξε μια υποτροφία “επανενταξης” για γυναίκες που έχουν τεκνοποιήσει πρόσφατα δίνοντας σε “αριστες” μεταδιδακτόρισσες υποτροφία χωρίς ασφάλιση για κάποιους μήνες.
Η πράξη αυτή όχι μόνο διαιωνίζει τις ‘έμφυλες διακρίσεις (δηλαδή θα συνεχίσεις να κουβαλάς την σφραγίδα του διπλά εκμεταλλευόμενου εργαζομένου), αλλά ντύνοντας αυτή τη διάκριση, που γίνεται εμφανής μέσα από τους όρους “επανένταξη” και “αριστη”, με την επισφάλεια της θέση (χωρις ασφάλιση, ορισμένου χρόνου, χαμηλός μισθός), κάνει την υποτροφία αυτή να δίνει συνέχεια στο σεξιστικό πρότυπο της γυναίκας εργαζόμενης, ενω παραβλέπει το πρόβλημα της μη αξιοπρεπούς εργασίας, και υπογραμμίζει τη σημαντικότητα της διαιώνισης του ανταγωνισμού που πρέπει να υπάρχει στον κλάδο.
Δεν περιμένουμε τίποτα από το αστικό κράτος και τους θεσμούς του. Δε θα αγγίξουν ποτέ εκείνους που εκφράζουν τα συμφέροντα τους, τους ευυπόληπτους πολίτες που εμπλέκονται σε βιασμους και κυκλώματα trafficking , τους μεγαλοκαθηγητές – manager που προσελκύουν ζεστό χρήμα στο πανεπιστήμιο. Οι μόνοι εχθροί τους είναι η συλλογικοποίηση και ο κοινός αγώνας των εργαζομένων, που εμείς οφείλουμε να οργανώνουμε .
Ο αγώνας ενάντια στις πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας, οφείλει να περνάει μέσα από τα σωματεία. Θέλουμε σωματεία ασπίδες ενάντια στις ταξικές και εμφυλες καταπιέσεις και στην αναπαραγωγή εκμεταλλευτικών σχέσεων, που θα ακούσουν, θα παλέψουν μαζί με τις επιζώσες, για ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον και μέλλον. Θέλουμε σωματεία τα οποία πρωτοστατούν στη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία και καταπίεση για να τελειώνουμε με κάθε είδους πατριαρχική και σεξιστική αντίληψη, διάκριση και εξουσία στα ερευνητικά κέντρα και στις σχολές που εργαζόμαστε!
Το σωματείο μας στέκεται στο πλάι των επιζωσών και προτρέπει κάθε συναδέλφισσα/ο να καταγγείλει οποιαδήποτε κακοποιητική συμπεριφορά, mobbing, σεξουαλική παρενόχληση, εκφοβισμό ή διάκριση λόγω φύλου ή/και σεξουαλικού προσανατολισμού, κόντρα στο καθεστώς εκφοβισμού! Σπάμε τη σιωπή! Καμία μόνη/ Κανένα μόνο απέναντι στους κακοποιητές και κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης. Τα περιστατικά έμφυλης βίας δεν αυξήθηκαν τώρα. Τώρα όμως η κοινωνία έχει αρχίσει να τα αντιπαλεύει μιλώντας ανοιχτά για τη συναίνεση, τη κουλτούρα βιασμού, τις παρενοχλήσεις, το ρόλο της εργαζόμενης γυναίκας στη δουλειά και στο σπίτι και βγαίνοντας μαζικά στο δρόμο παλεύοντας για μια άλλη κοινωνία δίχως εκμετάλλευση και κάθε είδους καταπίεση!
Φέτος η 8η Μάρτη μας βρίσκει εν μέσω μια γενοκτονίας, που συντελείται στην Παλαιστίνη από το κράτος του Ισραήλ με την υποστήριξη όλων των κυρίαρχων δυτικών κρατών και του κεφαλαίου, όπου σε περιόδους πολέμου μέσα σε ένα πατριαρχικά δομημένο σύστημα τα πρώτα θύματα του κράτους του Ισραήλ αλλά πολλές φορές και του φονταμενταλισμού της Χαμάς αποτελούν οι γυναίκες και τα λοατκι ατομα. Φέτος επίσης η 8η Μάρτη σφραγίζεται από τους αγώνες φοιτητών και εργαζομένων ενάντια στην μανιώδη ανάγκη της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει τα βασικότερα αγαθά, την υγεία και την παιδεία. Μάλιστα, ανακοινώθηκε πως το νομοσχέδιο για την ίδρυση Ιδιωτικών πανεπιστημίων θα ψηφιστεί από την Βουλή στις 8 Μαρτίου.
Η μάχη για τη χειραφέτηση, ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις και τις πατριαρχικές δομές είναι αναγκαίο να δίνεται παράλληλα με τους ταξικούς και αντιπολεμικούς αγώνες.
Διεκδικούμε:
• Μέριμνα για προστασία των επιζωσών στην έρευνα. Να μην εγκλωβίζονται στο κακοποιητικό περιβάλλον, αλλά να εξασφαλίζεται η συνέχιση της εργασίας/διατριβής τους.
• Πλήρη προστασία της μητρότητας. Καμία απόλυση εγκύου! Άδειες εγκυμοσύνης και λοχείας ανεξάρτητα απ’ τη μορφή απασχόλησης.
• Να αναγνωριστεί νομικά ο όρος «γυναικοκτονία».
• Καμία ανοχή στην κουλτούρα του βιασμού, στις παρενοχλήσεις, στις διακρίσεις λόγω φύλου ή/και σεξουαλικού προσανατολισμού στους χώρους δουλειάς. Να προβλεφθούν στις συλλογικές συμβάσεις διατάξεις για την προστασία των εργαζομένων από τη σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση. Μισθοί υπερημερίας όταν εξαναγκάζεται μία γυναίκα να φύγει από τη δουλειά λόγω παρενόχλησης από τον εργοδότη. Άμεση δικαίωση σε περιστατικά σεξιστικών, εργοδοτικών αυθαιρεσιών, ηθικής και ψυχολογικής παρενόχλησης (mobbing) στους εργασιακούς χώρους.
• Δημόσια και δωρεάν ιατρική, ψυχολογική, νομική υποστήριξη των επιζωσών βίας λόγω φύλου ή/και σεξουαλικού προσανατολισμού. Οικονομική και πρακτική στήριξη των επιζωσών με ξενώνες φιλοξενίας και μονάδες περίθαλψης.
• Προστασία στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος. Καμία απαγόρευση ή περιορισμός των εκτρώσεων. Δημόσιες, δωρεάν ασφαλείς εκτρώσεις για όλες όσες το επιθυμούν.
• Να καταργηθεί ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη. Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Ίσα δικαιώματα για όλες/α/ους. Όχι στις μισθολογικές διακρίσεις σε βάρος των γυναικών. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλες και όλους με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, ωράριο και μισθό.
