«Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου» της Γλυκερίας: Ο Άγγελος Σφακιανάκης θυμάται την ιστορία πίσω από τη δημιουργία του γνωστού τραγουδιού.
Σκηνή πρώτη. Έρχεται στο ηλιόλουστο γραφείο μου στη Λύρα ένας φίλος συνθέτης για να προετοιμάσουμε τον δίσκο γνωστής τραγουδίστριας. Μεταξύ των ακροάσεων με παρακαλεί να ζητήσω από τον στιχουργό Γιάννη Καλπούζο να αλλάξει το κουπλέ σε έναν στίχο γιατί δεν του καθόταν στη μελωδία του. Μου δίνει τον στίχο «Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου και το ‘χεις πάρει μακριά…» Παίξ’ το, σε παρακαλώ, για να έχω γνώμη. Το παίζει. Απογοήτευση. Δεν ταίριαζε καθόλου. Μια χαρά είναι ο στίχος, μάλλον πρέπει να αλλάξει η μελωδία, του είπα.
O Γιάννης Καλπούζος είχε ξεχωρίσει με τη ρομαντική γραφή του και ήταν από τους ανερχόμενους στιχουργούς με δική του παραμυθία. Ήθελε άλλη μεταχείριση.
Σκηνή δεύτερη. Έφυγα από τη Λύρα και πήγα στην EMI για καλύτερα. Έφυγα νύχτα από την EMI και πορεύτηκα μονάχος. Με το δικό μου label. Μικρός Ήρως.
Σκηνή Τρίτη. Με πήρε ο Στέλιος Φωτιάδης, ο άνδρας και ο παραγωγός της Γλυκερίας, και μου πρότεινε να συνεργαστούμε για την παραγωγή του νέου της δίσκου. Είχαμε μια ζεστή σχέση μετά τις 40-50 συναυλίες που είχαμε συμπράξει με τη Γλυκερία σε όλη την Ελλάδα και στο Ισραήλ με τους «Όπισθοδρομικούς», δύο χρόνια, ταξίδια με αεροπλάνα, πούλμαν και βαπόρια.
Κάναμε και ένα μεγάλο hit! Το «Πάρε με απόψε, πάρε με» στον Δίσκο του Νίκου Ζιώγαλα «Παλιοί Λογαριασμοί» όταν ήμασταν στη Λύρα.
Όλα αυτά δημιουργούσαν μια βάση εμπιστοσύνης και φιλίας που είναι απαραίτητη γι’ αυτές τις συνεργασίες.
Σκηνή τέταρτη. Σε αναζήτησή τραγουδιών λοιπόν… Τηλέφωνα, συναντήσεις, ακροάσεις, προξενιά για να προκύψουν ωραία τραγούδια και να χαιρόμαστε όλοι.
Εκείνη την εποχή ήταν που άκουσα για πρώτη φορά το «Φεγγάρι μου χλωμό» στα ράδια με τον Πασχάλη Τερζή. Πρέπει να ήταν το 2003. Έψαξα τον συνθέτη γιατί μου έκανε εντύπωση το πάθος που είχε η μελωδική του γραμμή. Διαβάζω Χριστόφορος Γερμενής. Δεν τον ήξερα.
Εν τω μεταξύ ξεκινάμε και με τον φίλο Λάμπρο Καρελά, παλιό «Οπισθοδρομικό» και «X» «Παιδί από την Πάτρα», να μαζεύουμε τραγούδια για του κάνω την παραγωγή στον νέο του δίσκο.
Του μιλάω για έναν νέο συνθέτη που έχω ξεχωρίσει και πιστεύω ότι μπορεί να μας γράψει. «Ποιος;» ρωτάει. Ο Χριστόφορος Γερμενής, αλλά δεν τον γνωρίζω. Είναι φίλος μου από την Πάτρα, μου λέει. Θα κανονίσω συνάντηση.
Σκηνή πέμπτη. Πάμε με τον Λάμπρο στην Πάτρα, ένα μεσημέρι, για να γνωρίσω τον Χριστόφορο και να βρούμε τραγούδια για τη Γλυκερία και τον Λάμπρο. Ο Γερμενής μας υποδέχεται ευγενικά και πιάνουμε δουλειά. Μας βάζει τραγούδια νεότερα και παλαιότερα που έχει επιλέξει.
Στην ακρόαση ακούμε διάφορα και τα μοιράζω, αυτά για τη Γλυκερία κι αυτά για τον Λάμπρο. Και βάζει το «Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου και το ‘χεις πάρει μακριά» και παθαίνω… Θυμάμαι που το προστάτευσα το στιχάκι από την άστοχη μελοποίηση. Σαν να προστάτευσα ένα πλάσμα τρυφερό από κακοποίηση και να’ το μπροστά μου αμόλυντο μετά από χρόνια. Ο Γερμενής το είχε το στιχάκι κάτι μήνες και ήταν η πρώτη συνεργασία του με τον Γιάννη Καλπούζο, τον συγγραφέα των best sellers. Τους εξηγώ τη διπλή μου συγκίνηση. Την παλιά μου σχέση με τον στίχο αλλά και ότι τον συναντώ αποκατεστημένο, με τη μουσική που του αξίζει. Και ρωτάει ο Καρελάς που έχει εξαιρετικό κριτήριο για τα τραγούδια: «Άγγελε, για μένα;», γιατί αναγνωρίζει τη δυναμική του τραγουδιού. Και χωρίς κανένα ενδοιασμό λέω «Όχι, για τη Γλυκερία». Εξηγώ ότι αυτό το τραγούδι είναι γυναικείο. Έπειτα θέλει μια αναγνωρισμένη φωνή για να πάει παντού. Για να γίνει σουξέ!
Έγινα κατανοητός.
Το πάω στον Στέλιο και του λέω το μικρό μου κάρμα με το τραγούδι. Το ακούνε με τη Γλυκερία και είναι τα αισθήματά μας αμοιβαία.
Σκηνή έκτη. Στο αυτοκίνητο του Αντώνη Βαρδή. Τον έχει καλέσει η Γλυκερία να ακούσει το τραγούδι του κι έχω αναλάβει να τον πάω στο στούντιο. Ο προορισμός όμως είναι στην Δροσιά, στην άλλη άκρη της Αθήνας. Μου κάνει πλάκα ο Αντώνης με το αστείρευτο χιούμορ του και με ρωτάει ποιος θα πληρώσει τα διόδια στη Μαλακάσα. Ο Αντώνης εκτιμούσε πολύ τη Γλυκερία και της είχε δώσει για τον δίσκο ένα ερωτικό δραματικό ζεϊμπέκικο, το «Δεν έχω πια δικαίωμα». Το να έρχεται ο συνθέτης στο στούντιο, να ακούει και να λέει την άποψη ήταν μια γλυκιά συνήθεια, πιο τρυφερή από το να του το στέλνεις με ένα email. Ο Αντώνης έφυγε ευχαριστημένος.
Συνεχίσαμε τη δουλειά. Στα ηχεία μπήκε το «Ό,τι αγαπώ» που το έχουν ενορχηστρώσει, αυτό που λέμε αμερικανιά. Ρωτάω τον Πελέλη που ενορχήστρωνε «Ρε Πόλυ, ο Σινάτρα θα το τραγουδήσει;». Δεν ήθελε άλλη κουβέντα ο Στέλιος και την επομένη εβδομάδα μου λέει έλα να ακούσεις. Το είχαν κάνει όπως το αγαπήσαμε. Μια σύγχρονη λαϊκή μπαλάντα με λούπα στην αρχή κι εκείνο το νοσταλγικό ακορντεόν να κεντάει. Ησύχασε η καρδούλα μου.
Το τραγουδάει η Γλυκερία και του δίνει μια ξεχωριστή βαθύτητα με την ερμηνεία της.
Συνεχίζουμε τις εγγραφές. Γράφει ο Φωτιάδης. Γράφει ο Σαρρής από τους Ζιγκ Ζαγκ, έρχονται τα Κίτρινα Ποδήλατα αλλά και πολλοί φίλοι από τα παλιά Μάλαμας, Θαλασσινός, Ζιώγαλας, Μουράτογλου, Στρατηγόπουλος, Παπαποστόλου, συνδράμουν με τα τραγούδια τους. Επικρατεί ένας δημιουργικός οργασμός. Έχουμε γράψει 12 τραγούδια και προχωρά με ακάθεκτοι για τα 15.
Τους προτείνω την «Άνοιξη», ένα τρυφερό ντουέτο του νέου Θοδωρή Κοτονιά και τηλεφωνώ στον Ζερβουδάκη να το πουν με τη Γλυκερία.
Ο δίσκος βαφτίστηκε «Άνοιξη» και πράγματι έφερε μια Άνοιξη για τη Γλυκερία.
Σκηνή έβδομη. Απονομή χρυσού δίσκου στη Γλυκερία.
Πηγή: athensvoice.gr
