Οι γονείς ψάχνουν πάντα τρόπους για να κάνουν τα παιδιά τους να τους ακούσουν. Αλλά οι περισσότεροι εστιάζουν στο να κάνουν τα παιδιά να τους υπακούσουν εκείνη τη δεδομένη στιγμή, αντί να οικοδομήσουν μια γνήσια μακροπρόθεσμη συνεργασία μαζί τους.
Η Reem Raouda, ειδικός στις σχέσεις γονέα-παιδιού και μητέρα, γράφει στο CNBC τι έμαθε μελετώντας πάνω από 200 παιδιά. Το βασικό της συμπέρασμα είναι πως τα παιδιά ακούνε περισσότερο όταν αισθάνονται μία σύνδεση. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της σύνδεσης είναι η συναισθηματική ασφάλεια: Όταν τα παιδιά γνωρίζουν ότι τα σέβονται και έχουν την ελευθερία να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Η ειδικός δίνει έξι μαγικές φράσεις που ηρεμούν το νευρικό σύστημα ενός παιδιού και κάνουν τη συνεργασία να φαίνεται φυσική. Όπως γράφει, αυτό είναι το πραγματικό μυστικό για να κάνει ένας γονιός τα παιδιά του να ακούσουν.
1. «Σε πιστεύω»
Τη στιγμή που τα παιδιά αισθάνονται αμφιβολίες («Πραγματικά ήθελες να το κάνεις αυτό;»), οι άμυνές τους ενισχύονται. Στρέφονται από τη σύνδεση στην αυτοπροστασία.
Η εμπιστοσύνη εκτονώνει την ντροπή και δημιουργεί ασφάλεια. Όταν ένα παιδί αισθάνεται ασφαλές, μπορεί πραγματικά να σας ακούσει.
Παράδειγμα:
Παιδί: «Δεν έχυσα τον χυμό επίτηδες!».
Γονέας: «Σε πιστεύω. Ας το καθαρίσουμε μαζί».
Αντιμετωπίζετε τη συμπεριφορά χωρίς να εμπλακείτε σε καβγά.
2. «Ας το βρούμε μαζί»
Όταν ένας γονιός απλά δίνει εντολές, η κατάσταση συχνά μετατρέπεται σε αντιπαράθεση. Αλλά όταν τα παιδιά βοηθούν στην επίλυση του προβλήματος, είναι πιο πιθανό να επιμείνουν στη λύση.
Παράδειγμα:
Το παιδί αρνείται να μαζέψει τα παιχνίδια.
Γονέας: «Βλέπω ότι δεν θέλεις να μαζέψεις τα πάντα τώρα. Ας το βρούμε μαζί. Ποιο είναι το πρώτο βήμα;»
Εξακολουθείτε να θέτετε τα όρια, αποτρέποντας παράλληλα μια μάχη εξουσίας.
3. «Μπορείς να νιώθεις έτσι. Είμαι εδώ»
Όταν τα παιδιά δυσκολεύονται να ελέγξουν τα συναισθήματά τους, μπαίνουν σε μία κατάσταση επιβίωσης και δεν αντιδρούν λογικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτή η φράση επικυρώνει τα συναισθήματά τους και τα διαβεβαιώνει ότι δεν είναι μόνα, κάτι που τα βοηθά.
Παράδειγμα:
Το παιδί προσχολικής ηλικίας έχει ένα ξέσπασμα όταν ο πύργος από τουβλάκια του γκρεμίζεται. Αντί να πείτε «Σταμάτα να κλαις, αντιδράς υπερβολικά», πείτε: «Μπορείς να νιώσεις έτσι. Είμαι εδώ».
Αφήνετε το κύμα των συναισθημάτων να περάσει μέχρι το παιδί να είναι έτοιμο να συνομιλήσει ξανά μαζί σας.
4. «Ακούω. Πες μου τι συμβαίνει»
Πριν ένα παιδί σας ακούσει, πρέπει να νιώσει ότι το ακούτε. Αυτή η απλή κίνηση, του να δώσετε προσοχή πριν την απαιτήσετε, διαλύει τις αντιστάσεις. Όταν τα παιδιά νιώθουν ότι τα καταλαβαίνουν, σταματούν να προσπαθούν να αντισταθούν.
Παράδειγμα:
Παιδί: «Δεν θα ξαναπαίξω ποτέ με τον αδερφό μου!».
Γονέας: «Ακούω. Πες μου τι συμβαίνει».
Τώρα αποκαλύπτετε τον βαθύτερο πόνο πίσω από τον θυμό, και αυτό είναι το κομμάτι που μπορείτε να αντιμετωπίσετε για να βοηθήσετε στην αποκατάσταση τόσο της σχέσης όσο και της συμπεριφοράς.
5. «Σε ακούω. Είμαι με το μέρος σου»
Πολλές εκρήξεις θυμού κλιμακώνονται επειδή τα παιδιά αισθάνονται παρεξηγημένα ή σε σύγκρουση με το ίδιο το άτομο που χρειάζονται περισσότερο. Αυτή η φράση σας μετατρέπει αμέσως από αντίπαλο σε σύμμαχο, μειώνοντας τις άμυνες και ανοίγοντας την πόρτα στην επίλυση προβλημάτων.
Παράδειγμα:
Παιδί: «Αυτή η εργασία είναι ηλίθια! Δεν θα την κάνω».
Γονέας: «Σε ακούω. Είμαι με το μέρος σου. Ας βρούμε έναν τρόπο να το κάνουμε αυτό πιο εύκολο».
Το να γνωρίζει το παιδί ότι είστε εκεί για να βοηθήσετε αλλάζει εντελώς τον τόνο. Είναι πολύ πιο πιθανό να σας συναντήσει στα μισά του δρόμου.
6. «Σε στηρίζω, ό,τι και να γίνει»
Τα λάθη μπορεί να προκαλέσουν ντροπή. Αλλά όταν τα παιδιά ακούνε αυτή τη φράση, μαθαίνουν ότι η αγάπη δεν εξαρτάται από την απόδοση ή την τελειότητα.
Παράδειγμα:
Το παιδί σας σπάει το project ενός συμμαθητή και επιστρέφει σπίτι κλαίγοντας.
Αντί να κάνετε διάλεξη, λέτε: «Σε στηρίζω, ό,τι και να γίνει. Θα το διορθώσουμε μαζί».
Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της συμμόρφωσης που βασίζεται στον φόβο και της πραγματικής υπευθυνότητας.
