Καθώς η χρονιά βαδίζει προς το τέλος της και η δική μας αγάπη προς της κάθε είδους λίστες δεν κρύβεται, ετοιμάζουμε ένα (καθαρά υποκειμενικό) τοπ-5 με τις ταινίες που μας άρεσαν περισσότερο από το 2021. Ετος -μερικής τουλάχιστον- ανάκαμψης για το σινεμά, αυτό που ετοιμάζεται να φύγει ήταν σίγουρα πλουσιότερο και πιο ποιοτικό από το 2020, φέρνοντας στις αίθουσες φιλμ για όλα τα γούστα, από φεστιβαλικά «πουλέν» μέχρι πελώρια μπλοκμπάστερ, η κυκλοφορία των οποίων είχε αναβληθεί ξανά και ξανά το προηγούμενο διάστημα λόγω πανδημίας.
Νο. 5: Τζέιμς Μποντ: No Time to Die
Στην τελευταία αυτή κατηγορία ανήκει ακριβώς η πιο πρόσφατη περιπέτεια του Πράκτορα 007, η οποία ήταν μάλιστα και η τελευταία με τον Ντάνιελ Κρεγκ στον ομώνυμο ρόλο. Ανεξάρτητα από τα όποια παράπονα κάποιων «ορκισμένων» φαν, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με το απροσδόκητο φινάλε, ο νέος Μποντ σε σκηνοθεσία Γκάρι Φουκουνάγκα ήταν μια ομολογουμένως καλοφτιαγμένη, εντυπωσιακή ταινία που συνδύασε δράση και μεγάλες συγκινήσεις. Δεν θα την ξεχάσουμε διότι αποτελεί σίγουρα σταθμό στην ιστορία του franchise, αλλά και λόγω της εκπληκτικά χορογραφημένης σκηνής που εκτυλίσσεται στην Αβάνα της Κούβας, εκεί όπου ο ήρωας ενώνει τις δυνάμεις του με την Παλόμα της χαρισματικής Ανα ντε Αρμας.
Νο. 4: Η Μικρή Μαμά (Petite Maman)
Η μεγαλύτερη έκπληξη και ταυτόχρονα η πιο γλυκιά ταινία της χρονιάς κυκλοφορεί από την προσεχή Πέμπτη στις αίθουσες και ανήκει στην Σελίν Σιαμά. Η Γαλλίδα κινηματογραφίστρια, έπειτα από το πολυβραβευμένο «Potrait of a Lady on Fire», επιστρέφει με ένα μικρό φιλμ -κυριολεκτικά, αφού διαρκεί μόλις 72 λεπτά- το οποίο ωστόσο περικλείει μέσα του όλη την ουσία της μαγείας του σινεμά. Κάπου στη γαλλική εξοχή η μικρή Νελί, που μόλις έχει χάσει τη γιαγιά της, φτάνει στο σπίτι όπου μεγάλωσε η μητέρα της. Εξερευνώντας το γειτονικό δάσος, θα συναντήσει τη συνομήλική της, Μαριόν, η οποία έχει το όνομα της μητέρας της. Σύντομα βέβαια θα καταλάβει πως η νέα της φίλη είναι στην πραγματικότητα η ίδια η μαμά της από το παρελθόν. Η Σιαμά κινηματογραφεί απλά και με αμεσότητα τις δύο μικρές πρωταγωνίστριες, προσφέροντας ένα αλησμόνητο διαμαντάκι, με συναισθηματικές όσο και φιλοσοφικές προεκτάσεις.
Νο. 3: Μην Κοιτάτε Ψηλά
Ο Ανταμ ΜακΚέι («Το Μεγάλο Σορτάρισμα») ξαναχτυπά με άλλο ένα σπαρταριστό και φυσικά επίκαιρο σενάριο, έχοντας στη διάθεσή του μια μεγάλη παραγωγή του Netflix και ένα εκπληκτικό καστ χολιγουντιανών ηθοποιών. Στο επίκεντρο ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και η Τζένιφερ Λόρενς, στον ρόλο δύο επιστημόνων, οι οποίοι έντρομοι διαπιστώνουν πως ένας πελώριος κομήτης κατευθύνεται προς τη Γη με κίνδυνο να την αφανίσει. Οσα κωμικοτραγικά θα ακολουθήσουν θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό πολλά από αυτά που έχουμε ζήσει τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ από το στόχαστρο της σάτιρας δεν ξεφεύγουν και αρκετά ακόμα από τα παράδοξα του σύγχρονου κόσμου. Προφανώς μια τέτοια ταινία είναι αδύνατο να ξεχαστεί, αφού αρκεί μια πρόχειρη ματιά γύρω για να γίνουν αυτόματα οι σχετικοί παραλληλισμοί.
Νο. 2: Το Χέρι του Θεού
Δεύτερη ταινία του Netflix στη λίστα, καθώς η πλατφόρμα εμπιστεύθηκε τον Ιταλό δεξιοτέχνη Πάολο Σορεντίνο, ο οποίος με τη σειρά του βρήκε την ευκαιρία να γυρίσει το πιο προσωπικό φιλμ της μέχρι τώρα καριέρας του. Η ιστορία ενηλικίωσης που τοποθετεί στην Νάπολη της δεκαετίας του 1980, είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφική, καθώς και γεμάτη από τα γνώριμα κατατόπια της κινηματογραφίας του. Κάπου ανάμεσα στον ρεαλισμό και την μαγική εξτραβαγκάνζα που τον χαρακτηρίζει, το «Χέρι του Θεού» είναι ένα απλώς υπέροχο φιλμ, ξεκαρδιστικό ανά στιγμές και βαθιά φορτισμένο σε άλλες, έχοντας στο κέντρο του και έναν δεύτερο θρυλικό ήρωα: τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Αλησμόνητη σίγουρα η σκηνή με το ανεκδιήγητο παππού, ο οποίος δικαιολογεί ως «πολιτική πράξη» το μυθικό γκολ του Ντιέγκο με το χέρι κόντρα στην Εθνική Αγγλίας.
Νο.1: Dune
Εχοντας δει πλέον και τρίτη φορά το επικό φιλμ του Ντενί Βιλνέβ, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως πρόκειται αναμφισβήτητα για το μεγαλύτερο κινηματογραφικό επίτευγμα της χρονιάς. Αναλαμβάνοντας την τεράστια πρόκληση να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το λογοτεχνικό όραμα του Φρανκ Χέρμπερτ, ο Καναδός κινηματογραφιστής, κατάφερε να σταθεί στο ύψος της περίστασης παραδίδοντας τελικά μια οπτική και ηχητική εποποιία, η οποία φέρει ακόμα μέσα της εγκιβωτισμένες αλληγορίες σχετικά με το φυσικό περιβάλλον, την πολιτική, τις κοινωνικές συμβάσεις κ.ά. Παράλληλα ο Τιμοτέ Σαλαμέ παγιώνει τη θέση του ως μιλένιαλ αστέρας, ενώ η συμπρωταγωνίστρια Ζεντάγια θα μας απασχολήσει σίγουρα περισσότερο στο δεύτερο μέρος που αναμένεται πλέον με ανυπομονησία. Εκείνο δε που θα μας μείνει περισσότερο είναι σίγουρα η σχεδόν «σωματική» κινηματογραφική εμπειρία της μεγάλης οθόνης, την οποία ειδικά φέτος είχαμε ανάγκη περισσότερο παρά ποτέ.
