Η έλευση των Arctic Monkeys ήρθε σε μια εποχή που οι «παχιές αγελάδες» του βρετανικού (κι όχι μόνο) indie έτρωγαν ακόμη πλουσιοπάροχα. Οι Libertines, όταν δεν πρωταγωνιστούσαν σε κίτρινους τίτλους του ΝΜΕ με τα «κατορθώματα» του Πιτ Ντόχερτι, έγραφαν μερικά από τα πιο «ανθεμικά» τραγούδια που βγήκαν στα 00s για τα εναλλακτικά παιδιά, οι Franz Ferdinand έσειαν τα venues με κάθε κοφτό, σχεδόν στωικό μα τόσο ξεσηκωτικό ριφ τους και μπάντες όπως οι Kaiser Chiefs και οι Bloc Party ακολουθούσαν τιμιότατα, καταθέτοντας κι αυτοί τον οβολό τους στην indie αναζωπύρωση του «Νησιού» την δεκαετία του 2000.
Κάπου εκεί, κάτι πιτσιρικάδες από το Σέφιλντ που μόλις είχαν τελειώσει το σχολείο διάλεξαν τον εξαιρετικά πομπώδη -αλλά ομολογουμένως, τραβηχτικό- τίτλο «Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not» για να συστηθούν δισκογραφικά στον κόσμο.
Με το απαραίτητο νεανικό θράσος στον ήχο τους και τους έξυπνους, ενίοτε ποιητικούς στίχους του Άλεξ Τέρνερ, οι Arctic Monkeys κατάφεραν ούτε λίγο, ούτε πολύ, να έχουν στο βιογραφικό τους το ντεμπούτο με τις ταχύτερες πωλήσεις στην ιστορία των βρετανικών τσαρτ.
Κι από εκεί, η πορεία αποδείχθηκε μόνο (;) ανοδική. Συνέχισαν το δροσερό και γκαζωμένο indie αφήγημα πίσω από τα άχαρα κουρέματά τους κι όταν άρχισαν να παίρνουν μια στροφή πιο ποπ και φωτεινή («Suck It And See»), ήρθε και η ώρα σιγά-σιγά να κάνουν πίσω με ζελέ τα μαλλιά τους και να μεταμορφωθούν σε μπάντα σταδίων. Άλλωστε, το «R U Mine?» από το «ΑΜ» ακούστηκε και τραγουδήθηκε ακόμα και από ανθρώπους που αγνοούν πλήρως τι μπορεί να σημαίνουν τα αρχικά ΝΜΕ και ο Άλεξ Τέρνερ έγινε ξαφνικά ένας από τους πλέον περιζήτητους άντρες εκεί έξω.
Κι ύστερα, κοίταξε στον καθρέφτη και είδε…τον Σερζ Γκενσμπουρ. Ο Τέρνερ το «γύρισε» σε crooner και «μπήκε» στο «Tranquility Base Hotel & Casino», δείχνοντας μια και καλή πως αφήνει το δέρμα για το βελούδο.
Στην ίδια κατεύθυνση φαίνεται πως θα κινείται και ο επερχόμενος δίσκος των Arctic Monkeys, «The Car», που θα φτάσει στα ακουστικά μας στις 21 Οκτωβρίου. Αυτό, άλλωστε, προμηνύει και το πρώτο single «There’d Better Be A Mirrorball», αυτή την φορά, με μια πιο μεστή και όχι εφετζίδικη προσέγγιση που έκανε πολλούς από εμάς να πούμε «Δεν του το ‘χα». Και ο frontman τους, με τις ρυτίδες των 35+ πλέον, βγάζει και πάλι ασπροπρόσωπους όσους τον θεωρούμε έναν από τους πιο χαρισματικούς στιχουργούς της γενιάς του, με στίχους όπως «Yesterday’s still leaking through the roof».
Όσο, λοιπόν, αναμένουμε να κάνουμε και τις υπόλοιπες κούρσες του «The Car», ανατρέχουμε στην δισκογραφία των Arctic Monkeys με το απαραίτητο σασπένς: δηλαδή, ακούγοντας τους δίσκους τους σε αντίστροφη μέτρηση, από τον χειρότερο στον καλύτερο.
6
«Humbug» (Domino, 2009)
Λέγε με και: Αυτό που έθαψε ο χρόνος (και η σκόνη της ερήμου Μοχάβε)
Μετά από δύο δίσκους που έτρεχαν με χίλια, οι «μαϊμούδες» έκοψαν ταχύτητα, είδαν τα πράγματα από μια πιο σκοτεινή γωνία κι όλα αυτά, γιατί πήγαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι έδωσαν τα χέρια με τον Τζος Όμ των Queens of the Stone Age, που ανέλαβε την παραγωγή στα περισσότερα κομμάτια του δίσκου (στα υπόλοιπα, βρίσκουμε τον σταθερό συνεργάτη τους, Τζέιμς Φορντ). Κι αν αυτό ακούγεται ενδιαφέρον στα λόγια, δεν συμβαίνει το ίδιο και στην πράξη. Το «Humbug» κινήθηκε νωχελικά υπό σκιά, όμως δεν βρήκε τον τρόπο να ελιχθεί, με αποτέλεσμα η σκιά του να το καταπιεί. Ο δίσκος ακούγεται στο μεγαλύτερό του μέρος άνευρος και στις καλύτερες στιγμές του (και κομμάτια όπως το «Crying Lightning») δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κάτι παραπάνω από «ουρά» τραγουδιών όπως το «505». Τυχαίο που έχει και το πιο αδιάφορο εξώφυλλο της δισκογραφίας τους;
5
«Tranquility Base Hotel & Casino» (Domino, 2018)
Λέγε με και: Αυτό που ο Τέρνερ ντύθηκε Γκενσμπούρ για τις απόκριες
Με τον ναρκισσισμό του Τέρνερ να βρισκόταν ήδη σε υψηλά επίπεδα από το προκάτοχο «ΑΜ», εδώ οι Arctic Monkeys λοξοκοίταξαν το άλλο πρότζεκτ του αρχηγού τους, τους Last Shadow Puppets, εκείνος άφησε μαλλί και μουστάκι (ανεπιτυχώς) και όλοι μαζί επιστράτευσαν την πιο lounge διάθεσή τους. Αυτό, που τελικά κατάφεραν, ήταν να δείχνουν πως βιάζονται να μεγαλώσουν. Το όλο concept έμοιαζε όχι μόνο εντελώς φορεμένο, αλλά και σε λάθος νούμερο. Όσο για εκείνα τα «four stars out of five», δυστυχώς, ο επιφανειακός χιπστερισμός του δίσκου δεν αφήνει πολλά περιθώρια να τα ανταποδώσουμε σε αυτόν.
4
«ΑΜ» (Domino, 2013)
Λέγε με και: Αυτό που τους έμαθε και η κουτσή Μαρία
Για κάθε μπάντα βεληνεκούς Arctic Monkeys, υπάρχει εκείνος ο δίσκος που τους «έφτιαξε», που τους πέρασε στην σφαίρα του mainstream (ή για τους πιο κακεντρεχείς, αυτός που τους έκανε «να ‘κονομήσουν» ή «να ξεπουληθούν»). Στην περίπτωση των Βρετανών, η ολική εμπορική αναγνώριση ήρθε με το «ΑΜ» και κυρίως κομμάτια όπως το «Do I Wanna Know?» και «R U Mine?», που σχεδόν έγιναν το επίσημο soundtrack της σεζόν 2013-14. Ο Τέρνερ σήκωσε το φρύδι κι από «πιτσιρικάς» μεταμορφώθηκε σε «γκόμενο», με το σέξι ποζεριλίκι του να είναι πλέον εμφανές και στον τρόπο που τραγουδάει. Μπορεί οι Arctic Monkeys να μην ξαναέγραψαν ως τώρα hits σαν αυτά, πάντως, στο άκουσμά τους σήμερα περισσότερο θυμόμαστε που ήμασταν και τι κάναμε πριν από σχεδόν μία δεκαετία, παρά έχουν να μας πουν κάτι ουσιαστικό μουσικά για το τότε ή για το τώρα.
3
«Favourite Worst Nightmare» (Domino, 2007)
Λέγε με και: Αυτό που μίκρυναν τους τίτλους (αλλά δεν έριξαν την ένταση)
Ο δεύτερος δίσκος που κάθε μπάντα θα ήθελε να βγάλει. Τα τότε νέα αγαπημένα παιδιά του εναλλακτικού Τύπου, έχοντας ακόμη όλα τα φώτα πάνω τους, δεν έχασαν χρόνο και ξαναμπήκαν στο στούντιο όσο ο δυναμισμός και ο ενθουσιασμός ήταν ακόμη ζεστοί, για να μας δώσουν τον δεύτερο δίσκο τους «τώρα που γυρίζει». Έμειναν πιστοί στην συνταγή -μιας και πέτυχε την πρώτη φορά- και με την νεανική τους φόρα αλλά και τα νευρώδη ριφ τους, δεν άφησαν το «Favourite Worst Nightmare» να μοιάζει με ξαναζεσταμένο φαγητό. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που οι Arctic Monkeys ακούστηκαν τόσο φρέσκοι και τόσο νέοι. Και για να μην ξενχνιόμαστε, εδώ βρίσκουμε κι ένα από τα κορυφαία τραγούδια της καριέρας τους (και όλης της πορείας του Τέρνερ, βασικά): το «505».
2
«Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not» (Domino, 2006)
Λέγε με και: Αυτό με τον σωσία του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο εξώφυλλο
Όταν είσαι-δεν είσαι 20, ο ήχος σου ανήκει σε αυτό που λέμε «κιθάρες», και επιλέγεις κατά μέσο όρο τις 5 λέξεις σε κάθε τίτλο τραγουδιού σου -αλλά ενίοτε, φτάνεις και τις 14- είτε φλερτάρεις σκληρά με το γιαούρτωμα είτε έχεις επίγνωση (και την απαραίτητη έπαρση) πως δεν είσαι «άλλη μία μπάντα» από την Βρετανία. Και πράγματι οι Arctic Monkeys δεν ήταν. Στα 40 του λεπτά, το ντεμπούτο τους δεν σε αφήνει λεπτό να ησυχάσεις, στίχο παρά στίχο θα βρεις κάτι να σε εκπλήξει και να σε κάνει να αναρωτηθείς πώς αυτοί οι στίχοι γράφτηκαν από κάποιον που μόλις τελείωσε το σχολείο (και μετά να καταλήξεις πως αυτή η σπιρτάδα θα μπορούσε να προέρχεται μόνο από κάποιον που μόλις τελείωσε το σχολείο), ενώ για κάθε indie προβλεψιμότητα, το punk attitude λειτουργεί ως τονωτικό αντιστάθμισμα. Κι αν η παραδοχή του Άλεξ Τέρνερ πολλά χρόνια μετά μέσα από εκείνο το «I just wanted to be one of the Strokes» ήταν ήδη εν έτει 2006 πασιφανής, κατόπιν εορτής, καταλήγουμε στο ότι αμφότεροι έγραψαν δύο από τα καλύτερα ντεμπούτα των 00s και (ανατροπή!) η συνολική πορεία των Arctic Monkeys αποδείχθηκε καλύτερη από αυτή της μπάντας του Τζούλιαν Καζαμπλάνκας.
1
«Suck It And See» (Domino, 2011)
Λέγε με και: Αυτό που στην Αμερική λογόκριναν τον τίτλο (…και το πούλησαν με αυτοκόλλητο πάνω σε αυτόν)
Το «White Album» των Arctic Monkeys (κι όχι μόνο για το εξώφυλλο). Αν και κατά γενική ομολογία, η κριτική αντιμετώπισε το «Suck It And See» με το γνωστό ρητό «not great, not terrible», το 4ο άλμπουμ των 25άρηδων, πια, Βρετανών συγκέντρωσε όλες τις αρετές τους -και προσέθεσε μερικές ακόμα. Το «I Bet That You Look Good On The Dancefloor» βρήκε το sequel του στο «Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair», το punk μπήκε σε βιβλιοθήκες («Library Pictures»), οι Arctic Monkeys απέδειξαν ότι μπορούν να γίνουν και άξια τέκνα των Smiths όταν το θέλουν, ενώ ο Τέρνερ έπιασε στιχουργικό πικ -ένας κι ένας οι στίχοι του ομώνυμου track κι εκείνο το «You’re rarer than a can of dandelion and burdock / And those other girls are just post-mix lemonade» ικανό να λιώσει και τσιμέντα. Το «Suck It And See» όσο κι αν «φωνάζει» Arctic Monkeys, άλλο τόσο παρεκκλίνει από το «πριν» και το «μετά» αφήγημα της τετράδας από το Σέφιλντ κι αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη αρετή του. Α, ναι, μαζί και τα πιο μελωδικά και ποπ τραγούδια που έγραψαν ποτέ -γιατί, ό,τι κι αν συμβεί σε αυτόν τον κόσμο, μια καλή μελωδία δεν θα χάσει ποτέ την ομορφιά της. Άλλωστε, ο Άλεξ Τέρνερ «poured his aching heart into a pop song, he couldn’t get the hang of poetry». Καλύτερα για εμάς.
