Καταγόμενοι από τη μαρτυρική Παλαιστίνη, με γονείς που αναγκάστηκαν να φύγουν ως πρόσφυγες σε αραβικές χώρες το 1967 κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών και να εγκαταλείψουν για πάντα τη χώρα τους, ο Μαχμούντ και ο Άχμαντ, ζουν μακριά από τις οικογένειές τους και υπηρετούν ως γιατροί στο νοσοκομείο του Πύργου.
Αμφότεροι, μεγάλωσαν και έζησαν στην Ιορδανία και στη Σαουδική Αραβία, όπου εκεί τελείωσαν και το σχολείο. Ο Μαχμούντ, έχει ακόμα συγγενείς στη Γάζα, και όπως λέει η επικοινωνία είναι σχεδόν αδύνατη ή πιθανή για μια φορά το μήνα, ενώ για αυτούς που δε ζουν πλέον είναι, είναι απαγορευμένη η είσοδός τους σε αυτά τα εδάφη.
Τόσο ο Μαχμούντ, όσο και ο Αχμάντ, ήρθαν στην Ελλάδα το Νοέμβριο του 2014 με υποτροφία, ενώ όπως είπαν στην εφ. «Πατρίς», δεν ήξεραν καν αν θα σπουδάσουν στα ελληνικά, μη γνωρίζοντας καθόλου και τη γλώσσα. Η διαδρομή τους μέχρι τον Πύργο κοινή. Αφού πρώτα έμαθαν ελληνικά, κάνοντας μαθήματα για έξι με επτά μήνες στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, πήγαν στην Πάτρα, όπου κατάφεραν να τελειώσουν την Ιατρική Σχολή.
Μαχμούν Άουαντ: «Η Ελλάδα ήταν η τέταρτη επιλογή, όμως είχε περισσότερα πλεονεκτήματα από τις υπόλοιπες χώρες που είχα επιλέξει, το Μαρόκο, την Αίγυπτο και την Ουκρανία. Πριν έρθω άκουγα πολύ καλά λόγια για την Ιατρική της Ελλάδας. Δηλαδή, οι περισσότεροι γιατροί στα στρατιωτικά νοσοκομεία της Ιορδανίας έχουν σπουδάσει στην Ελλάδα. Ήταν η καλύτερη επιλογή σε σχέση με τις άλλες».
Άχμαντ Αράμπ: «Δεν είχα επιλέξει την Ελλάδα, αυτή με επέλεξε. Στην αρχή θα πήγαινα στην Υεμένη, είχα νοικιάσει σπίτι, είχα πληρώσει το Πανεπιστήμιο γιατί εκεί ήταν ιδιωτικό, είχα πάει όλα μου τα πράγματα εκεί, όμως ξέσπασε πόλεμος και δεν κατάφερα να πάω. Ούτε καν για να πάρω τα πράγματα που είχα, τα προσωπικά μου αντικείμενα. Δε με άφησε ο πατέρας μου να γυρίσω πίσω και έψαξα αλλού. Είχα κάνει παντού τα χαρτιά μου, μέχρι την Ινδία και τις Φιλιππίνες και την Ελλάδα φυσικά. Οι σπουδές στην Πάτρα ήταν πολύ δύσκολες, συγκεκριμένα τα 2-3 χρόνια. Δεν ήταν εύκολο να μάθεις ελληνικά σε 6-7 μήνες και μετά να πας να σπουδάσεις ιατρικά και στα ελληνικά. Ξεκινήσαμε από το μηδέν».
Τα πρώτα βήματα ως γιατροί
Μαχμούντ Άουαντ: «Μπαίνω πλέον στον τρίτο χρόνο εργασίας σαν γιατρός, μετά το πτυχίο. Ξεκίνησα από τον Ιανουάριο του 2022. Έχω εργαστεί για έναν χρόνο στον Παθολογικό – Καρδιολογικό Τομέα του Νοσοκομείου του Πύργου, μετά πήγα για 6-7 μήνες δούλεψα σαν ιδιώτης σαν ένα νησί, ως γενικός γιατρός. Τώρα κάνω την ειδικότητα Γενικής Χειρουργικής και βρίσκομαι στο ΤΕΠ Χειρουργικής και με ουρολογικά, χειρουργικά και ορθοπεδικά περιστατικά».
Τα προβλήματα στο ΕΣΥ
Μαχμούντ Άουαντ: «Τα προβλήματα είναι αρκετά. Όμως το πρώτο και κυριότερο είναι ότι υπάρχει έλλειψη προσωπικού. Είναι απαράδεκτο ένας γιατρός να βγάζει μια ολόκληρη βάρδια. Όμως βγαίνει, αλλά με το χέρι στην καρδιά για να μην γίνει κανένα λάθος. Έπειτα, υπάρχει θέμα στην οργάνωση του συστήματος. Πρέπει να υπάρχει σωστή διαλογή, να ξεχωρίζονται τα περιστατικά, να μη γίνεται μπέρδεμα μεταξύ των τμημάτων. Αλλά, επαναλαμβάνω, το πιο μεγάλο θέμα είναι η έλλειψη στο ανθρώπινο δυναμικό. Αν υπάρχουν άτομα λύνονται τα περισσότερα προβλήματα. Έπειτα, είναι η νοοτροπία, που πιστεύω ότι δεν αλλάζει. Είναι κάτι που μπορείς να το διορθώσεις λίγο, χωρίς όμως να μπορείς να το αλλάξεις. Για παράδειγμα, ο κόσμος δεν ξεχωρίζει το επείγον περιστατικό. Υπάρχουν κάποια που είναι αληθινά επείγοντα, και κάποια που δεν είναι. Τα επείγοντά μας δουλεύουν και ως εξωτερικά ιατρεία. Έρχεται κάποιος με μια πάθηση που πονάει δύο χρόνια στη μέση. Δεν είναι επείγον. Όμως, σα γιατρός στα επείγοντα είμαι υποχρεωμένος να τον εξετάσω, για να αποκλείσω τα οξεία πράγματα. Οπότε, μένουμε στο ότι πρέπει να υπάρχει προσωπικό στα δημόσια νοσοκομεία και να γίνεται σωστή διαλογή ώστε να ξεχωρίζονται από την αρχή τα περιστατικά. Αν γίνεται σωστή διαλογή, νομίζω λύνονται και πολλά προβλήματα στο ΤΕΠ».
Άχμαντ Αράμπ: «Σίγουρα, είναι η έλλειψη προσωπικού, όπως σε όλα τα νοσοκομεία της Ελλάδας. Εκτός από αυτό. για τόση δουλειά που κάνουμε, θεωρώ ότι δεν υπάρχει ανάλογη αναγνώριση και εκτίμηση το επάγγελμα του γιατρού».
Οι αλλαγές στο σύστημα
Μαχμούντ Άουαντ: «Δεν ξέρω αν είναι επαρκής ή όχι ο μισθός. Όταν λες σε έναν γιατρό που δουλεύει ένα 24ωρο και βάζεις την εφημερία και το πόσο πληρωνόμαστε, η ώρα είναι 3 και 3,5 ευρώ. Δεν ξέρω αν αξίζει τα 10 χρόνια σπουδών για να πληρώνεσαι τόσο, ενώ μπορείς να κάνεις άλλες δουλειές και να πληρώνεσαι παραπάνω. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Είτε να μας κάνουν τις εφημερίες τουλάχιστον 12ωρο ή να μας πληρώνουν για το αντίστοιχο 24ωρο. Γιατί έτσι και αλλιώς κάνεις την εργασία που κάνεις. Δεν είναι τα χρήματα το θέμα, αλλά να αισθάνεσαι λίγο την αξία σου, ότι αυτό που κάνεις όντως το εκτιμάει κάποιος».
Άχμαντ Αράμπ: «Το πρόβλημα που βλέπω, σαν ειδικευόμενος που είμαι. Όλο το χρόνο μου προσπαθώ να τον αφιερώνω σε συγκεκριμένα πράγματα ώστε να τα μάθω και να είμαι στο μέλλον ένας καλός γιατρός. Αλλά, κάποιος μεγαλύτερος γιατρός, ένας Επιμελητής ή ένας Διευθυντής με οικογένεια, δεν έχει πολύ χρόνο να τη δει, να κάτσει με τα παιδιά του για παράδειγμα. Λόγω φόρτου εργασίας, της έλλειψης προσωπικού, είναι περισσότερες οι ώρες εργασίας, περισσότερες οι ημέρες. Υπάρχει γιατρός που κάθε Σαββατοκύριακο εφημερεύει. Είναι πρόβλημα να μην μπορείς να απολαύσεις την οικογένειά σου, να περάσεις λίγες μέρες με τους δικούς σου ανθρώπους. Εδώ υπάρχουν πολλά κέντρα υγείας. Θεωρώ ότι δε θα έπρεπε να είναι όλα ανοιχτά, και οι γιατροί που είναι εκεί να έρθουν εδώ, στο νοσοκομείο που εξυπηρετεί όλη την Ηλεία. Πρέπει δηλαδή να γίνει καλύτερος διαμερισμός των γιατρών. Είμαστε το μοναδικό νοσοκομείο που εφημερεύει επτά ημέρες την εβδομάδα. Για να το κάνει αυτό άλλο νοσοκομείο πρέπει να έχει τέλειο και πλήρες προσωπικό που να μπορεί να διαχειρίζεται όλα τα περιστατικά».
Η εμπειρία στο Νοσοκομείο του Πύργου
Μαχμούντ Άουαντ: «Η εμπειρία είναι τέλεια εδώ. Έχω σταθεί στα πόδια μου σαν γιατρός. Κάποια πράγματα που κάνω, λόγω του γεγονότος ότι κάνω ακόμα την ειδικότητά του, ίσως να μην έπρεπε να τα δω εγώ, όμως εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού ευθύνομαι να δω περιστατικά που δε μου ανήκουν, καμιά φορά χωρίς να έχω την κάλυψη από κάποιον μεγαλύτερό μου. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος, Όμως, είμαι γιατρός και πρέπει να βοηθήσω τον κόσμο. Η εμπειρία για τους νέους γιατρούς που ξεκινούν είναι καλή, αλλά έχει και το άγχος, το στρες και τα δικά του θέματα. Δεν είναι εύκολο. Αν έφευγα στο εξωτερικό θα το έκανα γιατί προσφέρουν συγκεκριμένα εκπαιδευτικά προγράμματα. Εδώ στην Ελλάδα ψάχνω να βρω σωστό πρόγραμμα για την ειδικότητα και έπειτα να μπορώ να πω ότι θα παραμείνω. Μέχρι στιγμής θα συνεχίσω στην Ελλάδα και μετά βλέπουμε. Δεν μπορείς να αποφασίσεις από τώρα αν θα μείνεις μια ζωή ή όχι. Είναι καλά εδώ, οι συνθήκες καλές και δεν υπάρχει κάποια ένδειξη που να μου λέει να μην κάτσω στη χώρα. Όλα είναι σε καλό σημείο, όμως είναι μεγάλη η κούραση και ο όγκος δουλειάς. Αν αυτό μοιραζόταν σε περισσότερα άτομα θα ήμασταν πιο ευχάριστα, με πιο ανθρώπινες συνθήκες. Δε μπορεί να εφημερεύει και Πύργος και η Αμαλιάδα ταυτόχρονα. Ένα από τα δύο, ώστε να μείνει και για εμάς έστω μια ημέρα την εβδομάδα να ξεκουραστεί, να ξεφουσκώσει ο όγκος των περιστατικών και να ξεκινήσουμε την άλλη ημέρα από την αρχή. Εδώ δεν υπάρχει παύση , πιεζόμαστε ψυχολογικά, καθώς πρέπει να δούμε και περιστατικά εκτός από την ειδικότητά μας. Στον Πύργο βέβαια δε μπορούμε να συνεχίσουμε, γιατί η γενική χειρουργική παρέχει ένα χρόνο την ειδικότητα και η ορθοπεδική έξι μήνες. Ο διορισμός του ήρθε για ορθοπεδική στην Αμαλιάδα και έγινε απόσπαση για τον Πύργο. Σε εκπαιδεύουν οι γιατροί και όταν έρθει η ώρα να προσφέρεις και εσύ σα γιατρός δεν μπορείς γιατί τελείωσε ο χρόνος σου και πρέπει να φύγε騻.
Άχμαντ Αράμπ: «Είχα κάνει ήδη την πρώτη επαφή ως γιατρός, όμως και εδώ ρωτώ συνεχώς πράγματα, ζητάω να μου δείξουν, έχουν κάνει και εγώ φυσικά τα δικά μου λάθη, καμιά φορά και επίτηδες για να μου πουν το σωστό. Οι Επιμελητές και οι Διευθυντές βοηθούν πάρα πολύ και με προσέχουν. Είναι πάρα πολύ καλή εμπειρία εδώ και μου αρέσει και η ζωή στην περιοχή, πάρα πολύ. Πάντα λέω ότι θα αγοράσω ένα σπίτι εδώ στην Σκαφιδιά, ένα εξοχικό στη θάλασσα. Σαν γιατρός δεν ξέρω ακόμα αν θα φύγω. Είναι ένα επάγγελμα που δε μπορείς να σχεδιάζεις. Λες ότι κάτι θα κάνεις, αλλά δεν ξέρεις ποτέ που θα καταλήξεις. Γενικά τα πράγματα είναι καλά, όμως όπως και σε άλλες κλινικές δεν έχουμε προσωπικό, είμαστε λίγα άτομα και βγάζουμε πολλή δουλειά. Για παράδειγμα, ειδικά τους τελευταίους τρεις μήνες έχουμε κάθε μέρα χειρουργούμε 3-4 περιστατικά».
Κλείνοντας την συζήτηση, ο Μαχμούντ Άουαντ θέλησε να επισημάνει και το πρόβλημα με τις άδειες διαμονής στην Ελλάδα. Όσο σπούδαζαν, είχαν την άδεια του φοιτητή. Όμως, για να μπορέσουν να κάνουν την ειδικότητα, έπρεπε να έχουν κάρτα διαμονής επί μακρόν, που διαρκεί για πέντε χρόνια, όμως πάντα έβρισαν εμπόδια. Όταν ο ίδιος τελείωσε το αγροτικό του ως γιατρός στη Λαμπεία Ηλείας και ξεκίνησε τις διαδικασίες, συνάντησε κωλύματα. Αυτός που του έλυσε το πρόβλημα και τον βοήθησε να κάνει την ειδικότητα, ήταν ο διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Ηλείας Σπύρος Πολίτης. Για τον Μαχμούντ, ήταν κάτι πολύ σημαντικό και θέλησε να τον ευχαριστήσει για αυτό, παραμένοντας για ακόμα μια χρονιά ώστε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο νοσοκομείο και στους ασθενείς.
