Αν και κανείς δεν έχει καταφέρει να νικήσει τον θάνατο (ή αν το έχει καταφέρει, δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα), οι άνθρωποι έχουν κάνει εξαιρετικές προσπάθειες και έχουν αναπτύξει παράξενες τακτικές για να προσπαθήσουν να χαρίσουν στον εαυτό τους επιπλέον χρόνια ζωής ή ακόμα και την ίδια την αθανασία.
«Αποκαλώ την αντιγηραντική ιατρική το δεύτερο παλαιότερο επάγγελμα», λέει ο S. Jay Olshansky, καθηγητής επιδημιολογίας και βιοστατιστικής στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις.
«Οι άνθρωποι το πουλάνε εδώ και πολύ καιρό».
Ποιοι είναι λοιπόν οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι σε όλη την ιστορία από διαφορετικούς πολιτισμούς έχουν πειραματιστεί για να βρουν την αθανασία;
Η αναζήτησητης Μεσοποταμίας
Η ιστορία του Γκιλγκαμές, του πρωταγωνιστή σε όλη την αρχαία μυθολογία της Μεσοποταμίας, είναι μία από τις πρώτες ιστορίες που πραγματεύεται τις προσπάθειες της ανθρωπότητας να αψηφήσει τον θάνατο.
Ο Γκιλγκαμές, του οποίου τα κατορθώματα εξιστορούνται σε πέντε επικά ποιήματα, λαμβάνει εντολή από τον βασιλιά Ουτναπιστίμ να μείνει ξύπνιος για έξι ημέρες και επτά νύχτες για να αποδείξει ότι είναι άξιος να είναι αθάνατος.
Δυστυχώς για τον Γκιλγκαμές, εκείνος αποκοιμιέται σχεδόν αμέσως.
Άγαλμα του Γκιλγκαμές και του Λαμάσου
Ο Ουτναπιστίμ λέει ακόμα στον Γκιλγκαμές ότι υπάρχει ένα φυτό στο βυθό του ωκεανού που αποκαθιστά τη νεότητα.
Ο Γκιλγκαμές μάλιστα το παίρνει στα χέρια του, αλλά καθώς κολυμπάει, ένα φίδι το κλέβει και εξαφανίζεται μέσα στο νερό.
Τότε ο μυθικός ήρωας επιστρέφει στην πατρίδα του, την Ουρούκ, χωρίς το μυστικό της αθανασίας.
«Το μάθημα του Γκιλγκαμές είναι ότι δεν θα κατακτήσουμε ποτέ τη θνητότητα και πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό και να σκεφτούμε πώς να ζήσουμε μια καλή ζωή», λέει ο Stephen Cave, συγγραφέας του βιβλίου Immortality: The Quest to Live Forever and How It Drives Civilization.
Αρχαία Αίγυπτος
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ηγεμόνες είχαν «πλήρη εμμονή με την αθανασία», λέει ο Cave.
Ήταν πεπεισμένοι ότι υπήρχε μεταθανάτια ζωή και ότι τα σώματα έπρεπε να διατηρούνται ώστε να μπορούν να λειτουργούν ως κατοικίες για τα πνεύματα.
Μούμια 17χρονης Αιγύπτιας με το όνομα Κλεοπάτρα, Βρετανικό Μουσείο
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Αιγύπτιοι ξόδεψαν τεράστιο ποσό χρόνου, προσπάθειας και χρημάτων για τη μουμιοποίηση, καθώς και για την κατασκευή πυραμίδων.
Αλλά οι Αιγύπτιοι έκαναν επίσης ό,τι μπορούσαν για να παρατείνουν τη ζωή τους με φάρμακα και φίλτρα, λέει ο Cave.
«Η μουμιοποίηση ήταν σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο Β», λέει.
Πριν φτάσουν σε αυτή, οι άνθρωποι έπαιρναν διάφορα φάρμακα και φίλτρα για να προσπαθήσουν να τους μείνουν στη ζωή.
Τα ελιξίρια του πρώτου αυτοκράτορα της Κίνας
Ως ο πρώτος αυτοκράτορας της Κίνας, ο οποίος ενοποίησε τη χώρα το 221 π.Χ., ο Τσιν Σι Χουάνγκ είναι μια πολύ σημαντική ιστορική προσωπικότητα.
Αλλά ο Τσιν Σι Χουάνγκ είχε ένα ενδιαφέρον χόμπι.
«Η πραγματική του εμμονή ήταν να ζήσει για πάντα», σημειώνει ο Cave.
Τσιν Σι Χουάνγκ, ο πρώτος αυτοκράτορας της Κίνας
Η κινεζική ιστορία είναι γεμάτη με θρύλους για μαγικά ελιξίρια που μπορούσαν να κάνουν τους ανθρώπους αθάνατους και «γύριζε την αυτοκρατορία του αναζητώντας αλχημιστές, μάγους και γιατρούς που θα μπορούσαν να του δώσουν ένα ελιξίριο για τη ζωή», λέει ο Cave.
Ο Τσιν Σι Χουάνγκ ήταν τόσο κολλημένος με την παράταση της ζωής του που «απαγόρευε την αναφορά της λέξης θάνατος στην παρουσία του.
Είχε μάλιστα ποιητές που τον ακολουθούσαν τραγουδώντας τραγούδια για την αθανασία», προσθέτει ο Cave.
Αλλά ο Χουάνγκ αρρώστησε και πέθανε στα 49 του χρόνια.
Μια δημοφιλής θεωρία είναι ότι η επιδίωξη της αθανασίας ήταν ο ίδιος ο λόγος για τον πρόωρο θάνατό του και ότι στην πραγματικότητα πέθανε μετά από κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας υδραργύρου.
Πίνοντας χρυσό
Το λιώσιμο του χρυσού και η κατανάλωσή του ήταν μια μόδα κατά της γήρανσης στη Γαλλία του 16ου αιώνα με πρωτεργάτρια την αυλική Νταϊάν ντε Πουατιέ, ενώ η πρακτική αυτή υπήρχε και στην αρχαία Κίνα και την Αίγυπτο.
Ο χρυσός θεωρούνταν άφθαρτος και το πιο αγνό από όλα τα μέταλλα», εξηγεί ο Cave.
Πορτρέτο της Νταϊάν ντε Πουατιέ,1590
Ο Κινέζος αλχημιστής Γουέι Μπογιάνγκ το 2.500 π.Χ. προώθησε τη θεωρία ότι η κατανάλωση «μικρών ποσοτήτων ουσιών που ήταν αθάνατες» θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, λέει.
Ως ερωμένη του βασιλιά Ερρίκου Β’ της Γαλλίας, η Ντε Πουατιέ είχε επίσης πρόσβαση σε άφθονο χρυσό, μέχρι που πέθανε σε ηλικία 66 ετών.
Όταν βρέθηκε το πτώμα της το 2008, το επίπεδο του χρυσού που βρέθηκε στα μαλλιά της ήταν 500 φορές περισσότερο από το κανονικό, ενώ ίχνη υδραργύρου βρέθηκαν επίσης στα οστά της.
Η παπική μετάγγιση αίματος
Το 1492, αφού ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, αποφασίστηκε να μεταφερθεί αίμα από τρεις υγιείς νεαρούς άνδρες στις φλέβες του.
Αυτή πιστεύεται ότι ήταν η πρώτη μετάγγιση αίματος στην καταγεγραμμένη ιστορία. Αλλά όχι μόνο ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ πέθανε από τη διαδικασία, αλλά και οι τρεις άνδρες.
Πάπας Ιννοκέντιος Η’, 18ος αιώνας
Το πρώτο σημαντικό βήμα στη μετάγγιση αίματος έγινε το 1628, όταν ο Άγγλος γιατρός Γουίλιαμ Χάρβεϊ ανακάλυψε την κυκλοφορία του αίματος. Το 1665, ο γιατρός Ρίτσαρντ Λάουερ κατάφερε να κρατήσει έναν σκύλο στη ζωή μεταγγίζοντας αίμα από άλλους σκύλους. Δύο χρόνια αργότερα, υπήρξαν δύο ξεχωριστές αναφορές για τη μετάγγιση αίματος από πρόβατα σε ανθρώπους.
Η τεχνολογία της μετάγγισης αίματος εξελίχθηκε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ο Τζέφρι Κέινς ανέπτυξε ένα φορητό κιτ μετάγγισης αίματος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο επέτρεψε στους γιατρούς να θεραπεύουν τους στρατιώτες στο πεδίο της μάχης. Ο Τζέφρεϊ Ντριου πρωτοστάτησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη δημιουργία τεράστιων συστημάτων αποθήκευσης αίματος και μονάδων αιμοδοσίας, τα οποία ήταν γνωστά ως Bloodmobiles.
Η πρόοδος εξακολουθεί να σημειώνεται στον τομέα αυτό όπως και σε πολλούς τομείς της ιατρικής και της επιστήμης.
Όμως αν και η επιστήμη έχει εξελιχθεί σε επίπεδα που οι άνθρωποι από εκείνες τις εποχές δεν θα μπορούσαν ούτε να φανταστούν, ο θάνατος παραμένει ακόμα αναπόφευκτος.
