Καθώς οι ελλείψεις στην αγορά στέγασης εκτινάσσουν τα ενοίκια στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, οι επενδυτές κάνουν ουρά για να χρηματοδοτήσουν την ανοικοδόμηση νέων κατοικιών. Όμως μία σειρά από εμπόδια τους αποθαρρύνουν, επιδεινώνοντας την στεγαστική κρίση.
Την ώρα που οι αγορές εμπορικών ακινήτων και χώρων γραφείων πλήττονται από την στροφή στην τηλεργασία και στο online shopping, οι επενδυτές ακινήτων έχουν δεσμεύσει επιπλέον 82 δισ. ευρώ για οικιστικά projects στην Ευρώπη, έως το 2025, σύμφωνα με έρευνα της Savills. Αλλά όπως επισημαίνει το Bloomberg, οι κανονισμοί και η γραφειοκρατία στέκονται εμπόδιο στις επενδύσεις αυτές.
«Υπάρχουν όλα αυτά τα κεφάλαια που θέλουν να μπουν στην Ευρώπη», σημειώνει ο Mark Allnutt της εταιρείας private equity Greystar Real Estate Partners, η οποία ειδικεύεται στα ενοικιαζόμενα ακίνητα. «Η προσφορά είναι σε έλλειψη καθώς δεν υπάρχει επαρκές απόθεμα ακινήτων, αλλά υπάρχουν εμπόδια».
Η στέγαση αποτελεί ένα ζήτημα που παίρνει πλέον και πολιτικές διαστάσεις στην Ευρώπη, καθώς η δυσκολία των πολιτών να βρουν ένα μέρος να μείνουν φουντώνει τις κοινωνικές εντάσεις και την αγανάκτηση των ψηφοφόρων. Αλλά δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.
Στη Βρετανία, για παράδειγμα, οι αποφάσεις για την ανάπτυξη ακινήτων πρέπει να περάσουν από τα τοπικά συμβούλια, τα οποία συχνά απορρίπτουν φιλόδοξα projects.
Στην Ιρλανδία, η οποία ακόμα υποφέρει από το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους, έχει επιβληθεί πλαφόν 2% ετησίως για τις αυξήσεις των ενοικίων, επ΄ αόριστον. Αυτό σημαίνει ότι ο πληθωρισμός δεν έχει αποτυπωθεί στην αγορά, με αποτέλεσμα οι επενδύσεις να αποθαρρύνονται και η προσφορά νέων κατοικιών να παραμένει χαμηλή.
Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να χτίζει κατά μέσο όρο 33.000 νέες κατοικίες κάθε χρόνο από το 2021 έως το 2030. Αλλά για τους κατασκευαστές, ο υψηλός πληθωρισμός σημαίνει ότι τα νούμερα «δεν βγαίνουν».
Στη Γερμανία υπάρχουν πολλές επενδυτικές ευκαιρίες, λόγω του πολύ χαμηλού ποσοστού ιδιοκατοίκησης. Όμως, ένα μεγάλο μέρος των ακινήτων είναι παλιά και ακατάλληλα, με αποτέλεσμα οι ενδιαφερόμενοι αγοραστές να αντιμετωπίζουν το κόστος και το ρίσκο της ανακαίνισης.
Στην Ισπανία, μια οικοδομική άδεια μπορεί να κάνει και έναν χρόνο να βγει, ενώ στην Πορτογαλία, η κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει την στεγαστική κρίση δίνοντας τέλος στο πρόγραμμα της Χρυσής Βίζας, μέσω του οποίου ξένοι επενδυτές αγόραζαν ακίνητα.
