Πέρασαν δυο χρόνια που λείπεις αλλά όλα γύρω είναι γεμάτα από την παρουσία σου. Είναι γιατί οι αγαπημένοι μας δεν φεύγουν ποτέ από κοντά μας.
Χαθήκαμε ο ένας για τον άλλον κι άντε να βρεις ισορροπία σε αυτή τη δυστοπία.
Γύρισε ο κόσμος ανάποδα με το νεοφασισμό να πνίγει κάθε έκφραση της ζωής και της συλλογικής έκφρασης της κοινωνίας. Εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας μια άγρια βαρβαρότητα θανάτου, ένας άγριος κοινωνικός Δαρβινισμός, μια σύγχρονη μορφή «ευγονικής» που ντρεπόμαστε να πούμε το όνομα της. Ο ωχαδερφισμός, ο ατομισμός, η κοινωνική αφασία χτυπάνε κόκκινο με 100 θανάτους την μέρα, με άγριες δολοφονίες παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων , με καθημερινή πολεμική προπαγάνδα προαναγγελίας ημερομηνιών νέου μακελειού των λαών στην Ουκρανία-πιθανού τρίτου παγκόσμιου πολέμου.
Εσύ Μιχάλη με τον τρόπο σου τα προέβλεπες όλα αυτά αλλά εμείς… δυσκολευόμαστε να τα πιστέψουμε και να τα εξηγήσουμε…
Εσύ ξεκίναγες το όνειρο, εσύ έβρισκες την χαραμάδα ελπίδας στο σκοτίδι των συνεχιζόμενων διαψεύσεων, των επώδυνων αναζητήσεων, των βασανιστικών υπαρξιακών ερωτημάτων του κόσμου που αμφισβητεί, ψάχνει, ψάχνεται και αγωνίζεται.
Αυτές τις χαραμάδες που χαρίζουν απλόχερα χαμόγελα, όνειρα και ελπίδες. και μας παίρνουν σε άλλους κόσμους πιο ελπιδοφόρους, πιο ελεύθερους, πιο ανθρώπινους, πιο αγαπησιάρικους.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σαν τα αστέρια που έχουν την δικιά τους περπατησιά, μια σταθερή τροχιά μακριά από τα φώτα και δεν τους αγγίζουν οι αναταράξεις γιατί η τροχιά βρίσκεται εντός τους.
Παρά όλες τις δυσκολίες, τις κακοτοπιές ανακάλυπτες άλλα περισσότερα φωτεινά και αισιόδοξα χρώματα. Ανάσες, στιγμές για να πάμε παρακάτω να έχουμε λόγο να υπάρχουμε, να αγωνιζόμαστε, να μην νικηθούμε και χαθούμε.
Δεν υπάρχει μέρα που να μην σε αναζητάμε εγώ και η Μαρία που κάνει δυνατά τα αδύνατα. Σε αναζητάμε για τα απλά καθημερινά αλλά και τα μεγάλα που μας αλαφιάζουν, όχι ότι νοιάζεται το σύμπαν γι αυτό, αλλά έχω την αίσθηση ότι παρακολουθεί την απουσία σου και κάνει βουτιές ακανόνιστες. Υπερβολές της απουσίας και της μνήμης θα πει κάποιος αλλά όχι σας βεβαιώνω όσοι γνωρίσατε το Μιχάλη Βασιλάκη με καταλαβαίνετε.
Τίποτε σε σένα Μιχάλη δεν είναι προσχεδιασμένο και λίγο , τίποτα εξεζητημένο και πλαστό, όλα έχουν τη σφραγίδα του γνήσιου, του ντρέτου και του εμπνευσμένου από πάθος που καίει.
….Ξύπνα και αρρώστησε η αυγή εσένα να ανιμένει κι είναι ντροπή το σε αγαπώ ο αέρας να το παίρνει….
