Γεμίζουν από κόσμο τα χωριά της Αχαΐας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής αυτές τις μέρες, με δεκάδες Πατρινούς – και όχι μόνο να αναχωρούν – για να πάνε να κάνουν Πάσχα, μακριά από τις πόλεις τους.
Το Πάσχα θέλει το χωριό του και το χωριό αυτό δεν χρειάζεται να είναι ένας παραθεριστικός προορισμός ή ένα μέρος δίπλα από την θάλασσα.
Αρκεί και ένα ορεινό χωριό σε ένα κάπως πιο απομονωμένο μέρος στο βουνό. Έτσι, αυτές τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και όσο πλησιάζουμε προς την Ανάσταση τα χωριά που άλλες χρονικές περιόδους είναι ερημωμένα, έχοντας ελάχιστους κατοίκους, παίρνουν ζωή.
Ήδη από τις αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας τα χωριά της ορεινής Αιγιάλειας, των Καλαβρύτων, ακόμα και του Ερυμάνθου και του Παναχαϊκού παίρνουν ζωή, με δεκάδες ετεροδημότες που ζουν μόνιμα στα μεγάλα αστικά κέντρα να επιστρέφουν έστω και για λίγο στο πατρικό τους.
Οι περισσότεροι από αυτούς μπορεί να έχουν φύγει από τα χωριά τους, αλλά διατηρούν στενές σχέσεις με αυτά, τα επισκέπτονται, ενώ αρκετοί έχουν φτιάξει και τα δικά τους σπίτια, δίπλα από το πατρικό τους.
Τα σπίτια που έχουν τα παντζούρια τους κλειστά στο μεγαλύτερο διάστημα του έτους, έτσι ανοίγουν και παίρνουν ζωή τις μέρες του Πάσχα, ενώ η πλατεία του χωριού γεμίζει από φωνές και από παιδιά.
Οι μόνιμοι κάτοικοι και οι εκπολιτιστικοί σύλλογοι του κάθε χωριού αγκαλιάζουν τον κόσμο που έρχεται για το Πάσχα, ενώ η κάθε κοινότητα φροντίζει και τηρεί τα έθιμα των ημερών, τόσο τα «κοινά», όσο και τα ξεχωριστά που έχει ο κάθε τόπος.
Το Πάσχα λοιπόν στο χωριό είναι κάτι μοναδικό που υπάρχει στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, γεμάτο από εικόνες, αρώματα, άνοιξη και γεύσεις παράδοσης. Κι κάπως έτσι εξηγείται η μαζική φυγή των ημερών, παρά τις δυσκολίες και την ακρίβεια της καθημερινότητας.
