Του Κωνσταντίνου Φλαμή
Αρκούσε ένα “πάμε” για να ωθήσει χιλιάδες ανθρώπους με ροζ μπλουζάκια στον δρόμο. Στεκόταν ψηλά για να την βλέπουν όλοι. Γνώριζε ότι την κοιτούσαν στα μάτια. Ηξερε ότι την εμπιστεύονταν γιατί και εκείνη ήταν μία από αυτούς. Το ίδιο πονεμένη, με τις ίδιες αγωνίες για την ζωή και με τη λέξη “πρόληψη” – σημαία σε ότι και αν έλεγε. Ο Γιώργος την θαύμαζε. Εκλεγμένος Νομαρχιακός Σύμβουλος στο παρελθόν, με άποψη και ισχυρό λόγο. Τα παιδιά της ο Δημήτρης και ο Νικόλας γέμισαν με “φως” και “ήλιο” τα προφίλ τους στο διαδίκτυο. Εικόνες που παραπέμπουν στον ήλιο και το φως που η μάνα λάτρευε. Αυτή η μάνα. Στα 42 της να μαθαίνει ότι το θεριό την άγγιξε. Και αφού κατάφερε να σηκωθεί μετά το πολύμηνο σοκ και την πρώτη προσπάθεια που έκανε… φόρεσε την ροζ μπλούζα. Ηταν πιο δυνατή από κάθε τι δυνατό. Φοβόταν, φοβόταν και τον κορονοϊό που ένιωθε να την απειλεί μια και γνώριζε πως ο συνδυασμός ενός τέτοιου ύπουλου ιού με τον καρκίνο της… μπορεί και να την σκότωνε. Ενα χρόνο μετά ούτε σε αυτό διαψεύστηκε. Τον Οκτώβριο η Λιλιώ δεν θα φωνάξει “πάμε” στο Pink the city. Ομως σε κάθε ροζ μπλουζάκι θα υπάρχει το πρόσωπό της. Στην σκέψη καθεμιάς που θα το φοράει, θα βρίσκεται η μορφή της. Και από τα χείλη όλων θα πρέπει να ακουστούν μόνο τρεις λέξεις: Πάμε Λιολιώ! Πάμε!
Σ.Σ. Η Λιολιώ δεν θέλησε ποτέ να κατέλθει στην πολιτική. Είναι βέβαιο ότι είχε την εκλογή στο “τσεπάκι”. Αλλά δεν ήθελε αυτό. Ηθελε να ‘ναι εκεί στον δρόμο. Με τις γυναίκες που πάσχουν. Να τους πηγαίνει τις περούκες, να προσφέρει ότι μπορεί. Πάμε ρε Λιολιώ! Πάμε πάλι!
