Δέκα χρόνια, 210 συμμετοχές, 118 γκολ. Ο Νίκος Κουτσογιάννης, κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία και θρύλος του Παναιτωλικού δεν είναι πλέον μαζί μας. Ο Νίκος Κουτσογιάννης γεννήθηκε το 1940 και εκτός από τη δεκαετή του παρουσία στον Παναιτωλικό ως ποδοσφαιριστής, υπηρέτησε τον Τίτορμο και από το πόστο του προπονητή ανά διαστήματα, αναδεικνύοντας πλήθος ποδοσφαιριστών.
Όσοι έζησαν από κοντά τη σπουδαία ποδοσφαιρική του καριέρα στον Παναιτωλικό, έχουν να θυμούνται τις δαντελένιες βραζιλιάνικες κινήσεις του με την μπάλα στα πόδια στις επιθέσεις του προς την αντίπαλη περιοχή. «Έβλεπες έναν ποδοσφαιριστή με τέλεια σωματική διάπλαση, με λατινοαμερικάνικη φαντασία στο παίξιμό του, έναν ακραίο κυνηγό υψηλού επιπέδου».
Η συλλυπητήρια ανακοίνωση της ΠΑΕ Παναιτωλικός:
«Η οικογένεια του Παναιτωλικού πενθεί την απώλεια ενός εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών που ανέδειξε η Αιτωλοακαρνανία, του Νίκου Κουτσογιάννη. Αγωνίστηκε πρώτη φορά το 1958 και τίμησε τη φανέλα της ομάδας μας για 10 χρόνια. Παραμένει ως τις ημέρες μας ο κορυφαίος σκόρερ του Παναιτωλικού έχοντας σημειώσει 118 στις 210 επίσημες εμφανίσεις του με τα κυανοκίτρινα.
Ολοκληρώνοντας την ποδοσφαιρική του καριέρα ο Νίκος Κουτσογιάννης προσέφερε τις υπηρεσίες του στον Παναιτωλικό ως προπονητής, σε 8 διαφορετικές περιόδους από τη δεκαετία του ’80 έως και το 2004. Στο διάστημα αυτό ανέδειξε πολλούς ποδοσφαιριστές που έκαναν καριέρα στην ομάδα μας ή και σε άλλες ομάδες.
Η ΠΑΕ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ εκφράζει στους οικείους του τα συλλυπητήριά της. Ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του θα καταθέσει στεφάνι στη σωρό του και θα ζητήσει από τη διοργανώτρια να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στον επόμενο εντός έδρας αγώνα».
Ποιος ήταν ο Νίκος Κουτσογιάννης
Σε αφιέρωμα στο Yellow Power, ο Βασίλης Σταρακάς σκιαγραφεί το προφίλ του σπουδαίου Νίκου Κουτσογιάννη.
Ο Νίκος Κουτσογιάννης γεννήθηκε το 1940. Ποδόσφαιρο ξεκίνησε στα μικρά τμήματα του Παναιτωλικού δίχως να υπογράψει δελτίο. Σε ηλικία 16 ετών, στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, η εξαμελής οικογένειά του – γονείς, 2 αγόρια, 2 κορίτσια – μετακόμισαν από το Αγρίνιο μόνιμα στην Αθήνα για τις σπουδές των μεγαλύτερων αδελφών του.
Στην Αθήνα – κάτι άγνωστο για πολλούς – υπέγραψε δελτίο σε μια από τις καλύτερες – τότε – ερασιτεχνικές ομάδες της Α’ Αθηνών, τον Α.Ο Δάφνης, στην οποία, παρά τη μικρή του ηλικία, αποτέλεσε αμέσως βασική επιλογή του προπονητή.
Πληροφορίες για το Νίκο, από Αγρινιώτες των Αθηνών, έφτασαν στα αυτιά του τότε προέδρου του Παναιτωλικού Βασίλη Καραθανάση, ο οποίος, την περίοδο μεταγραφών 1958 – 59 τον έφερε στην ομάδα μας. Πολύ γρήγορα άρχισε να εντυπωσιάζει με τα εκρηκτικά του σπριντ, την απαράμιλλη τεχνική του κατάρτιση αλλά και την ευκολία που είχε στο σκοράρισμα, όχι μόνο τους δικούς μας φιλάθλους, που γρήγορα έγινε ένας από τους αγαπημένους τους, αλλά και πολλούς ειδήμονες του ποδοσφαίρου οι οποίοι συμφωνούσαν ότι ο Νίκος δεν συμβαδίζει με τον χώρο του επαρχιακού ποδοσφαίρου και οι δυνατότητές του είναι για κάτι πολύ παραπάνω.
Αυτό το κάτι παραπάνω παρουσιάστηκε και είχε ως αφετηρία το Αίγιο και συγκεκριμένα την ομάδα της πόλης τον ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟ. Το «αφεντικό» της ομάδας αυτής με το όνομα ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΜΠΕΛΑΣ – πρωτοπόρος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα – ήδη από το τέλος της δεκαετίας του 1950 δημιούργησε μια καθαρά επαγγελματική ομάδα με πανάκριβες μεταγραφές από την αφρόκρεμα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών.
Από τότε και για αρκετά χρόνια, με τον Μπέλα πάντα στο τιμόνι, ο Παναιγιάλειος συνέχιζε να ανανεώνει το ρόστερ του με αξιόλογες μεταγραφές και να γράφει σελίδες δόξας στην Α’ Εθνική. Το άφθονο χρήμα και η δόξα ήταν μια καθημερινότητα για τους παίκτες του Παναιγιάλειου. Αν άκουγες τότε στα ποδοσφαιρικά στέκια ή διάβαζες στις εφημερίδες για «τη λεγεώνα των ξένων» ή «τους πασάδες του Αιγίου» ήξερες ότι αναφέρονταν στον Παναιγιάλειο και τους παίκτες του.
«Ο Παναιτωλικός είναι όλη μου η ζωή»
Ο ιστορικός πρόεδρος του Παναιγιαλείου, όντας θαυμαστής του Νίκου Κουτσογιάννη, ήρθε σε επαφή με τη διοίκηση του Παναιτωλικού ζητώντας τον παίκτη. Οι δύο πλευρές συμφώνησαν με πλούσια ανταλλάγματα, που θα καταβάλλονταν με την υπογραφή του δελτίου. Η συμφωνία ήταν πως ο Νίκος θα υπογράψει μετά το τέλος της σεζόν 1962 – 63, σεζόν που ο Παναιτωλικός αγωνίζονταν στη μόνιμη Β’ Εθνική κατηγορία. Για τον Νίκο ανοίγονταν μια λαμπρή καριέρα, αφού ο Παναιγιάλειος που συμμετείχε στην Α’ εθνική και μάλιστα με πολλούς διεθνείς ποδοσφαιριστές, ήταν το ιδανικό εφαλτήριο για το «κάτι παραπάνω».
Με την άφιξή του στο Αίγιο – όπως έχει πει ό ίδιος – ο Πρόεδρος του έδωσε σαν δώρο ένα «μάτσο» χιλιάρικα. Όταν ξεκίνησε η προετοιμασία για τη νέα σεζόν, ο Νίκος πρώτος στις προπονήσεις, αλλά παρά τις οχλήσεις ανέβαλλε συνεχώς την υπογραφή του δελτίου του. Παρακάτω τώρα παραθέτω τα λόγια του: «Όταν έφτασε η τελευταία μέρα των μεταγραφών σε συνάντηση που είχα με τον πρόεδρο Μπέλα του έκανα γνωστό ότι δεν θα υπογράψω το δελτίο γιατί θα ξαναγυρίσω στον Παναιτωλικό.
Όταν μάλιστα του επέστρεψα το «μάτσο» με τα χιλιάρικα που μου είχε δώσει μου απάντησε ότι είμαι ή βλάκας ή πολύ καλό παιδί. Μου είπε ακόμη ότι είναι κρίμα που στα είκοσι δύο μου χρόνια αφήνω να πάει χαμένη μια σίγουρη και λαμπρή καριέρα. Του απάντησα πως νιώθω ότι εγκατέλειψα το σπίτι μου, αφού η οικογένειά μου και ο Παναιτωλικός είναι όλη μου η ζωή. Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του και τα καλά του λόγια και γύρισα στο Αγρίνιο». Η συνέχεια της καριέρας του εδώ γνωστή.
Κορυφαίος σκόρερ
Ο Νίκος έγινε ο κορυφαίος ακραίος κυνηγός του Παναιτωλικού, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για τον σύλλογο, δεινός εκτελεστής φάουλ – ταλέντο που φάνηκε ιδιαίτερα όταν αποχώρησε ο Γάλλος. Ο Νίκος είχε πάθος και λατρεία για τον σύλλογο.
Αυτά τα δύο τον έστειλαν και πέρασε στρατοδικείο στην Τρίπολη μετά από έναν επεισοδιακό αγώνα με την Παναχαϊκή στην Πάτρα, όταν ο διαιτητής τότε μας πέρασε «χειρουργείο» – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μια άλλη επίσης ιστορία, και μάλιστα με πολλά επεισόδια, είναι η μόνιμη γκρίνια και αντιπάθειά του προς τους διαιτητές. Εδώ που τα λέμε, μήπως δεν είχε δίκιο; Μελλοντικά θα απολαύσετε μερικά από τη στήλη αυτή. Είναι επίσης γνωστό ότι όταν ο Νίκος υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, αποτελούσε μόνιμο στέλεχος της Εθνικής ομάδας Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο Νίκος ήταν από τους λίγους ποδοσφαιριστές που κατά τη διάρκεια της καριέρας τους είχε προσωπικό φανατικό κοινό – οι λεγόμενοι «Κουτσογιαννικοί» – που σε κάθε αγώνα συσπειρωμένοι στο Βόρειο άκρο της μικρής εξέδρας τον αποθέωναν. Ήταν ένα σκληρό κομμάτι των τότε φιλάθλων μας που για χάρη του μπορούσαν να τραβήξουν και… μαχαίρι, κάτι φυσικό για αυτούς καθώς αυτό αποτελούσε μέρος των εργαλείων του επαγγέλματός τους – οι περισσότεροι ήταν εκδοροσφαγείς.
Ως προπονητής
Ο Νίκος διετέλεσε κατ’ επανάληψη – με επιτυχία – πρώτος προπονητής του Παναιτωλικού και του Α.Ο Αγρινίου. Η ζηλευτή καριέρα των Μίχου, Βασιλείου, Αποστολάκη, Χρήστου Δημόπουλου οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στην προπονητική οξυδέρκεια του, καθώς αυτός τους ανακάλυψε και τους ανέδειξε στα πρώτα τους βήματα. Επίσης διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος προπονητών Δυτικής Στερεάς.
Τους καλοκαιρινούς μήνες, εγώ και ο Νίκος, παρέα με τον Θεόφιλο – Λαλάκη – Ντόκα και τον Τάκη Παπαποστόλου – ποδοσφαιριστή του Παναιτωλικού, μεγάλου μουσικού και πρωταθλητή δυτικής στερεάς στο άλμα επί κοντό – παίρναμε μέρος στους αγώνες βόλεϊ και στίβου της Γυμναστικής Εταιρίας Αγρινίου.
Ο Νίκος εκτός από τα σπριντ διέπρεπε και στο βόλεϊ. Τα τελευταία χρόνια ο Νίκος αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα με την υγεία του. Στέκεται απέναντί του όμως με αξιοπρέπεια και θάρρος, άλλωστε σε όλη του τη ζωή υπήρξε αγωνιστής και ποτέ δεν έχανε το χαμόγελό του.
Ο Νίκος Κουτσογιάννης έχει καθιερωθεί στη συνείδηση της οικογένειας του Παναιτωλικού μας ως ένα ΣΥΜΒΟΛΟ του ένδοξου σωματείου μας. Η σημερινή ΠΑΕ Παναιτωλικός τον έχει τιμήσει ποικιλοτρόπως όπως του άξιζε σε διάφορες εκδηλώσεις της.
