Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον Οδυσσέα Ξεριζωτή έξω από γνωστό πολυκατάστημα του πεζόδρομου της Αγίου Νικολάου στην Πάτρα. Δίπλα στην μακριά ουρά των πελατών, ένα άνδρας ημίγυμνος, σκεπασμένος με μια κουβέρτα στο μαρμάρινο παγκάκι. Κοιτάζει προς την είσοδο του καταστήματος, σαν να ποζάρει σε ζωγράφο. Κανείς δεν τον κοιτάζει. Κανείς δεν του δίνει σημασία.
Σαν να είναι μια κλασική συνηθισμένη σκηνή, σε μια φιλήσυχη και αμέριμνη πόλη. Το παγκάκι γράφει “Ίσως.. θα … ύστερα”. Μπορεί και να αναφέρεται στην ανθρωπιά μας…
Φωτογραφία Οδυσσέας Ξεριζωτής/ Facebook
Το ερώτημα είναι το προφανές. Πού είναι οι κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου και του κράτους; Πού αρχίζει και που τελειώνει η εξαθλίωση ανθρώπων ανήμπορων να αντιδράσουν, ίσως και να συναινέσουν σε μια μεταφορά τους σε έναν ξενώνα φιλοξενίας; Και τελικά, πόσο έχουμε πια συνηθίσει αυτές τις εικόνες και πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η συνήθεια;
