Του Κωνσταντίνου Φλαμή (Πελοπόννησος)
Πάτρα, ένα μουντό μεσημέρι. Μία νέα γυναίκα, μητέρα ενός παιδιού είναι νεκρή. Δίπλα της, χάπια, πεταμένα. Τα περισσότερα τα είχε καταπιεί. Μία ολόκληρη χούφτα. Η γυναίκα αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα με την υγεία της, όμως ήταν υπό έλεγχο.
Πέρασαν μέρες από τον θάνατό της και κανείς δεν μίλησε επίσημα. Μόνο κάτι φίλες κολλητές της είπαν το «μυστικό»! Μίλησαν για τα «μπλαβισμένα» μάτια, τους μώλωπες στα χέρια και τα πόδια. Οτι τη θεωρούσε «κτήμα» του, και την έκανε… ό,τι ήθελε. Ακόμη και στο αγγελτήριο θανάτου φαινόταν πως τη θεωρούσε «κτήμα του»!
Αγνωστο παραμένει αν ήδη έχει γίνει επίσημη καταγγελία, έστω και μετά θάνατον! Για να δικαιωθεί η ψυχούλα της. Γιατί δεν άντεξε και έφθασε στο απονενοημένο διάβημα. Σκέφτηκε καλύτερα να πεθάνω παρά να ζω αυτό που ζω. Δεν σκέφτηκε παιδί, γονείς, συγγενείς, κανέναν. «Γλίτωσε»!
Ο άνδρας έλεγε παντού ότι τη λάτρευε. Οτι την αγαπούσε υπερβολικά. Αυτό διατυμπάνιζε. Ομως στο κινητό της και στις φωτογραφίες, κρύβεται το μυστικό της. Η κατηγορία δεν θα είναι γυναικοκτονία. Γιατί δεν την σκότωσε. Ομως όσοι γνωρίζουν την ιστορία της καταλαβαίνουν. Μία ακόμη νέα γυναίκα, που προτίμησε τον θάνατο από το ξύλο και τον εξευτελισμό. Και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε την οδήγησαν πιο εύκολα να πάρει την απόφασή της.
Η Πάτρα τη θρήνησε. Κι εκείνη αναπαύεται. Χωρίς «πόλεμο» στο σπίτι. Χωρίς ξύλο. Χωρίς τον εφιάλτη να την απειλεί κάθε μέρα. Ισως και χωρίς τιμωρία για εκείνον. Γιατί κανείς δεν μιλά για όλα αυτά.
Η «Πελοπόννησος» γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια και όλα τα στοιχεία. Όμως ένας δημοσιογράφος θα πρέπει να έχει επίσημη μαρτυρία για να προχωρήσει σε αποκαλύψεις. Προς το παρόν … γράφει «μυθιστόρημα»! Προς το παρόν…
