του Αχιλλέα Ροδίτη |
Χριστούγεννα και Άστεγοι! Περπατάς βιαστικός, σκέφτεσαι υποχρεώσεις, ανάγκες, δυσκολίες, αριθμούς που παραπέμπουν στα χρήματα που πρέπει να έχεις για να τακτοποιήσεις εκκρεμότητες.
Ο νους σου δεν χωρά άλλες σκέψεις ενίοτε κι έτσι προσπερνάς έναν άστεγο, έναν συμπολίτη καθισμένο με απλωμένο χέρι. Ίσως στη βιασύνη σου, μάλιστα, να οργιστείς που πρέπει να κάνεις ζιγκ-ζαγκ για να τον προσπεράσεις εάν σου «κόβει» τον δρόμο!
Δεν φταις όμως εσύ, ούτε μετατράπηκες σε κάποιο είδους με «άγρια» ένστικτα. Η εικόνα των άστεγων είναι τόσο πολύ καθιερωμένη που έχει γίνει «ένα» με την καθημερινότητα της πόλης. Είναι τόσο σύνηθες να τους συναντάς μπροστά σου, που πια δεν προξενεί εντύπωση, δεν σε σοκάρει, δεν σε πληγώνει όσο παλιότερα. Χώρια που κι οι όντως υπαρκτές περιπτώσεις «ψευτο-φτωχών» και «επιτήδειων» σου έχουν «φωλιάσει» στο μυαλό σου μια μόνιμη υποψία – καχυποψία.
Αλλά δεν είναι ΟΛΟΙ «δήθεν» άστεγοι. Ο Μιχάλης, ο άστεγος που μιλήσαμε μαζί του, «εγκαινίασε», όπως χαρακτηριστικά μας είπε, την «διαμονή έξω» πριν από τέσσερις μήνες. Χωρίς στενούς συγγενείς ή με συγγενείς πιο μακρινούς αλλά με τα δικά τους προβλήματα, έχασε τη δουλειά του, έμεινε χωρίς δυνατότητα για νοίκι, άρα χωρίς σπίτι! Τόσο απλά… «Η μια μέρα έξω… φέρνει και την δεύτερη. Κι η δεύτερη την τρίτη και μετά γίνεται συνήθειο. Δύσκολα υπάρχει επιστροφή», λέει ο Μιχάλης.
Και δεν είναι μόνο αυτός. Είναι κι ο κυρ Τάκης, ο 66χρονος που κυκλοφορεί συνεχώς σέρνοντας ένα καρότσι, κρατώντας ένα σακίδιο στον ώμο. Γεμίζει ένα μπουκάλι με νερό, από δημόσια βρύση της οδού Πατρέως. Ίσως κανείς μας να μην την έχει προσέξει αφού δεν την χρειάζεται. Εκείνος όμως την εντόπισε… εξ ανάγκης! Έχει μία ευγενική και γαλήνια φυσιογνωμία που πίσω της κρύβει ένα ακόμη δράμα που ίσως να μπορούσε να γίνει ταινία. Μόνο που εκείνος δεν «παίζει», δεν «υποκρίνεται», δεν «παριστάνει» τον άστεγο, αλλά είναι άστεγος…
