Του Γιάννη Ματσούκα, καθηγητή Χημείας
Ήθελα πάντα να συναντήσω τον Μίμη Δομάζο εκτός γηπέδου και να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα παιδικά μου χρόνια τα οποία ομόρφυνε βλέποντας τον να ζωγραφίζει στα γήπεδα.
Ήταν ένας στρατηγός, θαύμαζες να τον βλέπεις, να απολαμβάνεις την δεξιοτεχνία του. Φίλαθλος και οπαδός του Παναθηναϊκού που ήμουν με καθήλωνε με την αξεπέραστη τεχνική ικανότητα του μέσα στα γήπεδα. Ήταν το είδωλο μου, ο παιδικός ήρωας μου, τον θαύμαζα, ήθελα να τον μιμηθώ και προσπαθούσα στη αλάνα της οδού Αλαμάνας στην Πάτρα που μέναμε να επαναλαμβάνω τις κινήσεις του. Άλλοι συμμαθητές μου στην ώρα που διάβαζαν, εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο παραμελώντας τα μαθήματα μου. Η επίδραση του στα χρόνια της αθωότητας ήταν τεράστια. Ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ακολουθώντας το παράδειγμα του και το ανέφερα στις επιστημονικές μου ομιλίες αργότερα. Όμως αλλού πηγαίναμε και αλλού η ζωή μας πήγε όπως πολλές φορές συμβαίνει.
Η επιθυμία μου κάποτε να τον συναντήσω έγινε πραγματικότητα, όχι στις καλύτερες στιγμές και για τους δυο μας. Ήταν στο τελευταίο αντίο για τον Μίμη Πλεσσα. Όταν μου ζητήθηκε απο την οικογένεια Πλεσσα να μιλήσω για τον χημικό Μίμη Πλεσσα, θυμάμαι πως με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον άκουγε τα λόγια μου αποχαιρετισμού για τον χημικό και ερευνητή Πλέσσα. Βρεθήκαμε κοντά στο τέλος των ομιλιών και είχαμε μια σύντομη ζεστή κουβέντα. Του εξέφρασα τον θαυμασμό μου για τα επιτεύγματα του και ήθελε να μάθει περισσότερα για την έρευνα μας. Μου είπε ότι ο ίδιος συνεχίζει να προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες στα νέα παιδιά των Ακαδημιών του Παναθηναϊκού. Βγάλαμε μαζί μια φωτογραφία που του ζήτησα και ευχαρίστως αποδέχθηκε. Μείναμε για να συναντηθούμε πάλι στην Αθήνα ή Πάτρα και να τα πούμε εκτενέστερα. Το ήθελα πολύ! Δεν προλάβαμε. Καλό ταξίδι ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων!
