Αυτή είναι μια από τις πρώτες φράσεις που θα σου πει ένας άνθρωπος της ιστιοπλοΐας που ασχολείται χρόνια με το συγκεκριμένο άθλημα στο οποίo η αχαϊκή πρωτεύουσα έχει μια ξεχωριστή παράδοση.
Κι όμως αυτή την φράση η πόλη εδώ και δεκαετίες (ανεξάρτητα από το ποιος κάθε φορά έχει τα ηνία της) δεν νοεί να την καταλάβει. Παρακολουθούσαμε σε ξένο συνδρομητικό κανάλι ένα σχετικό ντοκιμαντέρ για διάφορες πόλεις του κόσμου που διοργανώνουν κάθε τόσο ιστιοπλοϊκούς αγώνες διαφόρων κατηγοριών, έχοντας αναπτύξει τη σχέση τους με τη θάλασσα.
Το ντοκιμαντέρ είχε μεταξύ άλλων δηλώσεις από εκπροσώπους της κάθε πόλης που υπογράμμιζαν το πόσο μεγάλη οικονομική βοήθεια έχουν δώσει οι αγώνες αυτοί στην κάθε τοπική οικονομία.
Στην Πάτρα που έχει και αυτή την παράδοση της δεν υπάρχει ούτε μια εξέδρα για τα ιστιοπλοϊκά σκάφη. Δεν μιλάμε για μια τουριστική Μαρίνα που να φιλοξενεί τα διερχόμενα γιοτ κι τα σκάφη.
Μιλάμε για μια καθαρά ιστιοπλοϊκή Μαρίνα που να δίνει την δυνατότητα για να φιλοξενήσει μεγάλους αγώνες και να μπορεί η πόλη μέσα από αυτούς να έχει τα ανάλογα οφέλη.
Για την ακρίβεια στην Πάτρα δεν υπάρχει ούτε ιστιοπλοϊκή, ούτε τουριστική Μαρίνα, αλλά ούτε και μια εξέδρα για να μπορούν οι αθλητές που ασχολούνται με το ξεχωριστό αυτό σπορ να έχουν πρόσβαση στην θάλασσα.
Αποτέλεσμα αυτού είναι οι εικόνες που εδώ και μερικές ώρες κάνουν τον γύρο των social media. Oι άνθρωποι που σπρώχνουν τα σκαφάκια αυτά είναι οι γονείς των μικρών αθλητών, ψάχνοντας να βρουν μια είσοδο πρόσβασης προς την θάλασσα, προκειμένου να βοηθήσουν τα παιδιά τους να κάνουν την προπόνηση τους.
Όπως αναφέρουν στα social media τα έσερναν για τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει μια εξέδρα. Κατάντια για την πόλη.
(Οι φωτογραφίες είναι της Θεοδώρας Μπαρλίγκα).
