Παραλία Ρίου, ώρα 3. Ξημερώματα Κυριακής 9 Ιουλίου. Ο παραλιακός δρόμος γεμάτος πιτσιρίκια. Κάποια έφταναν ή έφευγαν με τα λεωφορεία της γραμμής. Αφετηρία η στάση τηε οδού.Ερμού και Κορίνθου. Γραμμή Νο 6… τέρμα Ρίο. Επιστροφή… το ξημέρωμα. Αλλα ανήλικα φθάνουν εκεί με δίκυκλα. Αγνωστο αν έχουν δίπλωμα. Κάποια… το σκάνε κιόλας από το σπίτι εκμεταλλευόμενα ή κάποια έξοδο των γονέων ή… τον ύπνο τους. Ρισκάρουν για να κερδίσουν την διασκέδαση. Στα μπαρ της περιοχής όπως και σε αυτά άλλων σημείων στην πόλη υπάρχουν πινακίδες. Απαγορεύεται η είσοδος ατόμων κάτω των 17. Με λίγο βάψιμο και ανάλογο χτένισμα, το κορίτσι των 15 φαίνεται 17. Και η διασκέδαση αρχίζει.
Με το ποτό να ρέει άφθονο και χωρίς έλεγχο. Αστυνομία μόνο για αλκοτέστ, πορτιέρηδες που επιτρέπουν την είσοδο στους πάντες, κατάσταση ανεξέλεγκτη με στόχο το χαρτζιλίκι του πιτσιρικά ή της ανήλικης. Μουσική στη διαπασών, στιχοι τραπ στα χείλη των ανηλίκων, φλερτ… και η νύχτα προχωρά. Το απόγευμα της Δευτέρας, όλοι αυτοί που διασκέδαζαν εκείνη τη νύχτα της 9ης Ιουλίου φορούσαν λευκά στο νεκροταφείο. Το πάρτι έγινε θρήνος, η μουσική έγινε σιωπή. Ελειπαν δύο. Η Χριστίνα και ο Γιώργος. Η Χριστινούλα έβλεπε από ψηλά τι γινόταν, ο Γιώργος δεν ήθελε καν να θυμάται. Το αντίο ολοκληρώθηκε, ο θρήνος αιώνιος. Οι έλεγχοι; Στο μηδέν. Και αυτό το Σάββατο το πάρτι θα συνεχίζεται. Τα πιτσιρίκια της πόλης θα χορεύουν. Η είσοδος θα τους επιτρέπεται αφού κανείς δεν ελέγχει. Και η Χριστινούλα θα φωνάζει από ψηλά: Παιδιά προσέξτε. Προσέξτε.
