Η Λέσχη Ανάγνωσης Λογοτεχνίας που λειτουργεί στο Πολύεδρο, στην οδό Κανακάρη 147, στην Πάτρα υποδέχεται τη νέα χρονιά με την εκδήλωση της Τρίτης 8 Φεβρουαρίου 2022 στις 7 το απόγευμα, όπου τα μέλη της θα συζητήσουν το βιβλίο της εκλεκτής συγγραφέως Ζυράννας Ζατέλη «Ορατή σαν αόρατη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Στην συνάντηση της λέσχης, θα συμμετάσχει η ίδια η Ζυράννα Ζατέλη, διαδικτυακά διαβάζοντας αποσπάσματα από το βιβλίο της και συζητώντας με τα μέλη της λέσχης.
Η Ζυράννα Ζατέλη έχει γεννηθεί στον Σοχό Θεσσαλονίκης το 1951. Σπούδασε θέατρο στην Αθήνα, μα δεν ασχολείται παρά με το γράψιμο. Η «Περσινή αρραβωνιαστικιά» είναι το πρώτο της βιβλίο με διηγήματα (1984). Ακολούθησε το «Στην ερημιά με χάρι» (1986), επίσης με διηγήματα. Το 1993 εκδόθηκε το μυθιστόρημά της «Και με το φως του λύκου επανέρχονται» (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1994) και το 2001 το μυθιστόρημα «Ο θάνατος ήρθε τελευταίος» , πρώτο μέρος της τριλογίας «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους» (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2002). Το 2006 κυκλοφόρησε το αφήγημα «Οι μαγικές βέργες του αδελφού μου», το 2009 το μυθιστόρημα «Το πάθος χιλιάδες φορές», δεύτερο μέρος της τριλογίας.
Το 2011 η συλλογή αφηγημάτων «Ηδονή στον κρόταφο» και το 2017 τα «Τετράδια ονείρων». Το 2021 εκδόθηκε το μυθιστόρημα «Ορατή σαν αόρατη», με το οποίο ολοκληρώνεται η τριλογία της. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της (2010). Τα βιβλία της μεταφράστηκαν και κυκλοφορούν στην Γαλλία, την Γερμανία, την Ιταλία, την Ολλανδία, την Σερβία, την Ρωσία, την Λιθουανία και στις ΗΠΑ.
«Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία».
«Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα».
Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της. Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφορίας, να παρακινείται συθέμελα να γράψει επιτέλους την «ιστορία φάντασμα», όλο μαζεύονταν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι της, κι έλεγες τώρα θ’ ανοίξουν οι κρουνοί και να πώς ξεκινούν οι καταιγίδες. Πέφτανε τότε μερικές ωραίες στάλες, το ρίγος την συνέπαιρνε, κι ύστερα πάλι όλα χάνονταν, κρύβονταν κατά πού δεν ξέρουμε. Και πόσο ακόμα να περιμένει ν’ αποδημήσει ένας άνθρωπος για να λάβει το λάκτισμα, την ευλογία!… Πώς αντέχω και δεν απελπίζομαι; αναρωτιόταν, την ώρα που μέσα της βαθειά εφτά φορές είχε αλλάξει δέρμα απ’ την απελπισία. Κι εκεί ήταν το ζήτημα: οι φοβερότερες στιγμές και σκέψεις, οι πιο ανείπωτες, δύνανται άραγε να γραφούν σ’ ένα χαρτί ή μήτε στον αιώνα τον άπαντα; Δύναται να «κρυφτεί» η ίδια μέσα σ’ αυτά που έγραφε ή μόνο να κρυφτεί απ’ αυτά; Κι αν δεν υπήρχε διαφορά;
Μια μαγική αναζήτηση για τα άρρητα της γραφής, μέσα στα μυστικότερα μονοπάτια της μυθοπλασίας• γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν γράφονται και το πιο σημαντικό ποτέ δεν το λέμε.
*Η είσοδος στο Πολύεδρο γίνεται ακολουθώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, ζητούμε την κατανόηση και τη συνεργασία σας, αναφέρει η ανακοίνωση του Πολύεδρου.
