Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε σήμερα από την ζωή, αφήνοντας φτωχότερη την πνευματική πατρίδα.
Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, αποτελούσε σύμβολο της νεότερης Ελλάδας, με αποτέλεσμα στο άκουσμα της θλιβερής είδησης του θανάτου του, να δημιουργείται κύμα συγκίνησης σε ολόκληρη την χώρα, αλλά και το εξωτερικό.
Όπως άλλως τε, πρώτο το Patrasisyou.gr έγραψε, οι N.Y. Times, προχώρησαν σε χαρακτηριστικό αποχαιρετισμό προς τον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, παιδί του Κρητικού Γιώργη Θεοδωράκη και της Μικρασιάτισσας Ασπασίας Πουλάκη, γεννήθηκε στην Χίο, ωστόσο έζησε τα παιδικά του χρόνια σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, λόγω συχνών μεταθέσεων του πατέρα του.
Ανάμεσα στα Γιάννενα, το Αργοστόλι, τον Πύργο, τη Μυτιλήνη και την Τρίπολη, ο Μίκης πέρασε δύο χρόνια και στην Πάτρα.
Κατά τα έτη 1937-1938 & 1938-1939 φοίτησε στη Σχολή βιολιού του Πατραϊκού Ωδείου με καθηγητή τον κ. Βασίλη Παπαβασιλείου, ενώ πήρε και τα πρώτα μαθήματα θεωρίας της Μουσικής από τον π. Ευθύμιο Ντρέκη, ιδρυτή του Ωδείου.
Όμως και αργότερα, όταν επισκεπτόταν την Πάτρα, πάντα τον περίμεναν αγαπημένοι φίλοι και συμπαραστάτες, με τους οποίους διατηρούσε επαφές έως το τέλος.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης συνεχίζει, γράφοντας ότι στον Μίκη Θεοδωράκη είχε στοιχίσει που οι Πατρινοί σνόμπαραν τη συναυλία του “Canto General” – με συντελεστές και ερμηνευτές Γάλλους- δύο καλοκαίρια πριν, ενώ στο “Καραϊσκάκη” και στο “Αλέξανδρος” υπήρξε κοσμοπλημμύρα.
Ο Μίκης Θεοδωράκης και οι αναμνήσεις από την Πάτρα
«Ήμουν ξένος ως επαρχιώτης. Ήρθα από τα Γιάννενα και το Αργοστόλι. Ξένος ως Κρητικός, άρα ύποπτος λόγω διχασμού βενιζελικών-βασιλικών. Ξένος ως πρόσφυγας , η μάνα μου ένιωθε άνετα μόνο στον Προσφυγικό συνοικισμό της Πάτρας. Ξένος κι από το μπόι μου. Κι αυτό με απόκοβε από τους συμμαθητές.
«Εδώ, στην Πάτρα, έφτιαξα το πρώτο μου πεντάγραμμο, το πρώτο μουσικό μου τετράδιο. Εδώ ξεκίνησα σολφέζ. Και κολύμπι στην Πάτρα έμαθα. Πού το πας αυτό;
Εδώ συνέθεσα πρώτη φορά τραγούδια από ποιήματα και τραγούδησα με συμμαθητές κάτω από τους φανοστάτες τα τραγούδια του Αττίκ, του Σουγιούλ, του Γιαννίδη.
Εδώ άκουσα Ροσίνι, Βέρντι, Μπαχ, Μπετόβεν. Εδώ στη μουσικόφιλη Πάτρα, την πολιτιστική πόλη με την Ευρώπη μέσω Ιταλίας».
Το παράπονο του Μίκη Θεοδωράκη
«Ο θεός της Πάτρας δε με πάει»…. «Και αυτός ο θεός κυβερνάει την Ελλάδα».
“Ο θεός της Πάτρας μετάνιωσε που μου προσέφερε το δώρο της μουσικής και τώρα ανακαλεί την εύνοια μου από το πρόσωπο μου. Περίμενε και θα δεις το βράδυ. Παράτολμη κίνηση να μιλήσουμε σε ανοιχτή συγκέντρωση στην πλατεία Βασιλέως Γεωργίου.
Προδικτατορικά έδωσα ωραίες συναυλίες με την Μαρία Φαραντούρη στο στολίδι της πόλης, το Δημοτικό θέατρο «Απόλλων»”.
Η συγκέντρωση στην πλατεία Γεωργίου
Για τη συγκέντρωση στην Πάτρα ο Μίμης Ανδρουλάκης αναφέρει:
“Το βράδυ στη συγκέντρωση ο Μίκης πέταγε. Είχε μια ευλογημένη αλαφράδα. Μακρηγόρησε βέβαια, με χαριτωμένες εξομολογήσεις- μέχρι και την ιστορία με το κορίτσι και το βιολί ανέφερε- κι αναγκάστηκα να σφίξω τη δική μου ομιλία. Καλύτερα.
Το γλέντι
Τις σκάλες για τα Ψηλαλώνια τις ανεβήκαμε. Εκεί το γλέντι δεν είχε όρια, όπως κι η αγάπη για το πρόσωπο του. «Τα βλέπεις», του λέω, «εσύ και όχι η Πάτρα περνάς κλιμακτήριο». «Ο θεός της Πάτρας άλλαξε γνώμη» χαμογέλασε.
Τα τραγούδια ακούγονταν μέχρι το μόλο. Δύο νεαρές ποιήτριες κάθε τόσο τον πίεζαν να του πάρουν συνέντευξη για ένα τοπικό περιοδικό τέχνης και λόγου. «Μετά, μετά…» τους απαντούσε.
Ο κόσμος συνέχισε να συρρέει, ενώ πολλοί απολάμβαναν τα τραγούδια από τα μπαλκόνια τους. Εκείνο το αιφνίδιο πάθος της Πάτρας για τον Μίκη με υποψίασε, αλλά δε του είπα τίποτα. Είναι ο παθιασμένος αποχαιρετιστήριος ερωτικός εναγκαλισμός μίας γυναίκας που ξέρει, με κάποια ενοχή, ότι σε λίγο θα παραδοθεί στην αγκαλιά ενός άλλου. Και αυτός πράγματι θα είναι τέκνο της Αχαΐας .
