Ὑπό τήν σκιάν τοῦ φρικτοῦ σιδηροδρομικοῦ δυστυχήματος τῶν Τεμπῶν ἑορτάσθη ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος ἐχοροστάτησε στόν Ὂρθρο καί ἐτέλεσε τήν Θεία Λειτουργία στόν ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν, συνιερουργοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου.
Τόν Ἱερό Ναό κατέκλυσε πλῆθος εὐσεβῶν χριστιανῶν, ἀνάμεσα τους, Βουλευταί καί ἂλλοι Ἐκπρόσωποι Πολιτικῶν, Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν καί τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας.
Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε ἡ Λιτάνευσις τῶν ἱερῶν Εἰκόνων ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί ἀνεγνώσθη τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μετά τήν Λιτανεία ἀνεπέμφθη δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μας, οἱ ὁποῖοι φρικτῷ θανάτῳ ἐτελειώθησαν στό σιδηροδρομικό δυστύχημα στήν περιοχή τῶν Τεμπῶν.
Μετά τήν ἐπιμνημόσυνη δέηση ὁ Σεβασμιώτατος διά μίαν εἰσέτι φοράν ἐξέφρασε τόν βαθύτατον πόνο καί τήν ὀδύνη τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί εὐσεβοῦς Πληρώματος τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως τῶν Πατρῶν, γιά τήν ἀπώλεια δεκάδων συνανθρώπων μας, τῶν περισσοτέρων νέων παιδιῶν, τόσο ἀδόκητα, βίαια καί φρικτά, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων ἦσαν νέοι.
Προσευχόμεθα, εἶπε, ὁ Σεβασμιώτατος, ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας, ὣστε Κύριος ὁ Θεός νά ἀναπαύῃ τίς ψυχές τῶν θυμάτων τοῦ σιδηροδρομικοῦ δυστυχήματος, ἐν χώρᾳ δικαίῳν καί ἁγίων.
Δεόμεθα καί ὑπέρ ἐνισχύσεως καί παρηγορίας τῶν γονέων τους καί ὃλων τῶν οἰκείων τους, οἱ ὁποῖοι αἳρουν αὐτόν τόν δυσβάστακτον σταυρόν. Ἀκόμη δε καί ὑπέρ ἀναρρώσεως τῶν τραυματιῶν τοῦ φοβεροῦ δυστυχήματος.
Ὁ Σεβασμιώτατος, ἐν συγκινήσει, ἀνεφέρθη καί σέ ὃσους μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ἐβοήθησαν νά σωθοῦν ἐγκλωβισμένοι καί τραυματίες τοῦ δυστυχήματος. Ἡ αὐτοθυσία των συγκινεῖ καί διδάσκει, ὃπως καί ὃλων ὃσοι ἒσπευσαν νά δώσουν αἷμα γιά τούς τραυματίες. Ἰδιαιτέρως ἀνεφέρθη στούς νέους τῶν Πατρῶν, οἱ ὁποῖοι κατά ἑκατοντάδες προσῆλθαν στά κέντρα αἱμοληψίας τῶν Νοσοκομείων, προκειμένου νά δώσουν αἷμα γιά τά θύματα τοῦ δυστυχήματος.
Ἂς ἑνώσωμε ὃλοι τίς δεήσεις μας πρός τόν Θεόν, ὣστε νά μή ξανασυμβῇ κάτι τέτοιο. Νά μή ξαναθρηνήσωμε ἂλλα θύματα ἂδικα. Ἂς εἶναι ὁ τελευταῖος μας θρῆνος.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος, γιά τήν ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, μεταξύ τῶν ἂλλων, εἶπε:
…Ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, λαμπράν κατήγαγεν νίκην καί μέ τήν χάριν τοῦ Κυρίου, Συνοδικῶς κατοχύρωσε τήν προσκύνησιν τῶν ἱερῶν Εἰκόνων καί ἀναστήλωσε καί ὓψωσεν αὐτάς, κηρύττουσα διαχρονικῶς, ὃτι «ἡ τιμή τῆς Εἰκόνος ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει».(Μέγας Βασίλειος)
Μαζί μέ τήν λαμπράν αὐτήν Ἑορτήν ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τόν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἒναντι τῶν παντοειδῶν αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες τῇ ἐπηρείᾳ τοῦ παμπονηροτάτου διαβόλου, διά τῶν μυαρῶν ὀργάνων του, ἒσχισαν τόν ἂραφον τοῦ Κυρίου Χιτῶνα. Ἑορτάζομε τήν νίκην ἐναντίον τοῦ θεομάχου Ἀρείου, τοῦ πνευματομάχου Μακεδονίου, τῶν ἀσεβῶν Εὐτυχοῦς, καί Νεστορίου καί Διοσκόρου καί ὃλων ὃσοι ἠθέλησαν τήν ὑπό τοῦ Κυρίου ἀποκεκαλυμμένην Ἀλήθειαν νά διαστρεβλώσουν καί νά παραχαράξουν, τά ἱερά καί ἃγια νά βεβηλώσουν, τούς ἀνθρώπους εἰς τόν Ἃδην νά παρασύρουν.
Ἀγωνίστηκαν οἱ Θεοφόροι Πατέρες καί Διδάσκαλοι, οἱ ἁγιώτατοι καί τρισμακάριοι Αὐτοκράτορες καί Βασιλεῖς καί πάντες οἱ πρόμαχοι τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, τήν ἀλήθειαν περί τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἁγίας, Μιᾶς, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας νά περιφρουρήσουν καί μαρτυρικοῖς ἀγῶσι, ἀλώβητον νά διατηρήσουν παραδίδοντες εἰς ἡμᾶς τόν ἱερόν μαργαρίτην τῆς ἀληθοῦς πίστεως πρός ἁγιασμόν ἡμῶν καί σωτηρίαν.
Αὐτούς μακαρίζομεν καί τούς ἂλλους, τούς αἱρετικούς δηλαδή, καί καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ὑβριστάς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀναθεταμίζομεν. Περιχαρῶς δέ καί περιτράνως γεγονυῖα τῇ φωνῇ διακηρύττομεν:
«…Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν…».
Ἐπί δέ τούτοις τόν Κύριον εὐλογοῦντες, μετά δέους καί ἀφάτου χαρᾶς διακηρύσσομεν:
• Εἲη τό Ὂνομα Κυρίου εὐλογημένον διότι, ἐγεννήθημεν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί ἀνεπνεύσαμεν ἀπό τήν πρώτην στιγμήν τοῦ ἐπιγείου βίου μας, ἢ τί λέγω, ἐκ κοιλίας μητρός μας, τό ὀξυγόνον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἀληθείας. Μεγάλη αὐτή ἡ εὐλογία, μέγα τό προνόμιον, εἰ γάρ καί διατηρήσωμεν καί ἂλλους φωτίσωμεν, ὡς ἒχομεν χρέος κατά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου. Γνωρίζομεν, ἃπαντες ὃτι ὁ Κύριος, ἒδωκεν ἐντολήν εἰς τούς Ἁγίους Μαθητάς καί Ἀποστόλους, λέγων: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμί πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν».(Ματθ, 28, 19-20). Τοῦτο ἒπραξαν οἱ πνευματοφόροι καί Θεοκήρυκες Μαθηταί καί Ἀπόστολοι, ὡς ὁ ἰδικός μας προστάτης, ὁ ἱδρυτής καί ἒφορος τῆς Ἀποστολικῆς τῶν Πατρέων Ἐκκλησίας, Ἃγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας. Καί μαρτυρικῶς τήν διδασκαλίαν σφραγίσαντες, βαφαῖς ἐρυθραῖς τήν ὁμολογίαν ὑπέγραψαν.
Αὐτήν τήν πορείαν διέγραψε ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, μέ πρωτοπόρον τό σεπτόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν, τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον, τό ὁποῖον τό Φῶς ἐκράτησε ἂσβεστον ἐπί τήν λυχνίαν τῆς τοῦ Κυρίου Φωτοφόρου Καθέδρας καί Λαούς κατά τήν ὑπερδισχιλιετῆ Ὀρθόδοξον πορείαν ἐφώτισε καί διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος εἰς τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας εἰσήγαγε, καταυγάζουσα μέ τό ἂκτιστον φῶς τήν οἰκουμένην, καί γηθοσύνως καί ἀναστασίμως κράζουσα: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια» Αὐτό πράττει ἓως τῆς σήμερον, παρά τάς πληγάς καί τάς βασάνους, πολλάκις, ἃς ἐκ τῶν ἰδίων τέκνων τῶν ὑπ’ αὐτῆς φωτισθέντων, ὑπέμεινεν, ὡς ἱστορικῶς πλέον μαρτυρεῖται καί βεβαιοῦται.
Αὐτό τό Ἱεραποστολικόν πνεῦμα διαποτίζει τό εἶναι μας, ὣστε μετά χαρᾶς τόν Χριστόν νά εὐαγελιζώμεθα καί θυσιαστικῶς (εἰ ἀνάγκη παραστῆ, ὑπέρ τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς σωτηρίας τῶν ἀδελφῶν, οἱ Ὀρθόδοξοι νά προσφερώμεθα, ὡς μέ τήν Ἱεραποστολήν σήμερον, εἰς τήν Ἀφρικανικήν Ἢπειρον καί εἰς ἂλλα μέρη τῆς ὑπ’ οὐρανόν συμβαίνει.
Ἠ φωνή τοῦ ἀοιδίμου ἐκ Πατρῶν Ἱεραποστόλου π. Χαρίτωνος Πνευματικάκη, διαδόχου τοῦ ἀκαμάτου πνευματικοῦ ἐργάτου τῆς Ἀφρικῆς, π. Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου, ἀντηχεῖ εἰς τά ὢτα τῶν διαδόχων του, διασχίζει ἀπ’ ἂκρου εἰς ἂκρον τήν Ἀφρικανικήν γῆν καί δρᾶ ἀφυπνιστικά εἰς ὃλην τήν Οἰκουμένην, χαροποιοῦσα καί τήν ἐν Κυρίῳ καυχομένην Ἀποστολικήν τῶν Πατρέων Ἐκκλησίαν, ἐξ ἡς ἐκεῖθεν, ὁ ἀείμνηστος μετετάγη. «Χριστός Ἀνέστη. Χτυπᾶτε τίς καμπάνες τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Ὀρθοδοξίας».
•Αὓτη ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας, ἐστερέωσε μέ τήν δύναμη καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἐκράτυνε τόν Λαόν μας εἰς καιρούς καί χρόνους δυσχειμέρους, ὣστε νά διατηρηθῇ ἀλώβητος, νά ἀντέξῃ τά φρικτά μαρτύρια, μέ ὃπλα τήν ὑπομονή καί τήν ἐπιμονή διά τήν νίκη καί τήν κατάκτηση τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία εἶναι δῶρον ἀνεκτίμητο τοῦ Κυρίου μας. Σέ λίγες ἡμέρες θά ἑορτάσωμε τήν μεγάλην ἑορτήν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί συγχρόνως τήν ἐπέτειον τῆς Ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας, εὐχαριστοῦντες Θεῷ διά τά νικητήρια καί μακαρίζοντες τούς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί τῆς Ὀρθοδόξου Πατρίδος, ἡρωικῶς πεσόντας καί μαρτυρικῶς τελειωθέντας. Ὀλίγον δέ ἀργότερον στίς 2 Ἀπριλίου θά τιμήσωμε τούς Ὀρθοδόξους Πατέρας καί Ἀδελφούς ἡμῶν Πατρινούς, οἱ ὁποῖοι κατά χιλιάδας μαχαίρᾳ ἐτελειώθησαν καί ὡς ἀνδράποδα ἐπωλήθησαν εἰς τά σκλαβοπάζαρα τῆς Ἀνατολῆς, ὑπό τῶν βαρβάρων καί ἀπίστων υἱῶν τῆς Ἂγαρ, τῶν Τούρκων κατακτητῶν, στίς 3 Ἀπριλίου 1821, ἡμέραν τῶν Βαΐων τότε, ἀλλά καί καθ’ὃλην τήν διάρκειαν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος τοῦ ἒτους ἐκείνου.
Αὐτήν τήν ἱεράν σκυτάλην παρελάβαμε καί αὐτήν τήν παρακαταθήκην ἐν τῇ καρδίᾳ φυλάττομεν καί ἀκριβέστερον θά ἐλέγομεν πρέπει νά φυλάττωμεν διά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί διά τήν σωτηρίαν μας.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ λόγον κρυστάλλινον καί ἀφυπνιστικόν, κατ’ ἀκρίβειαν μᾶς παραγγέλλει: «Κἂν ἡμεῖς, ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν, παρ ́ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ, 1, 8) καί ἀλλοῦ: «Στήκετε καί κρατεῖτε τά παραδόσεις, ἃς ἐδιδάχθητε εἲτε διά λόγου, εἲτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν (Β’ Θεσσαλ, Β’ 15).
Ἀδελφοί μου καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ὃλα τά παραπάνω μᾶς ὑπαγορεύουν ὃτι τόν θησαυρόν τόν ἀτίμητον πρέπει νά κρατήσωμε, μέ ἀγῶνας πολλούς εἰς μίαν ἐποχήν ἡ ὁποία πολλάς ἀντιμετωπίζει δυσκολίας καί πνευματικῶς εἶναι, δυστυχῶς, ἀλλοτριωμένη, βαδίζουσα ἐν πολλοῖς ἀπό τό τίποτα εἰς τό πουθενά.
Νέες μορφές αἱρέσεων ὑψώνουν θρασυτάτην τήν κεφαλήν, ἀπότοκοι τῶν παλαιῶν οἱ ὁποῖες ἐτάραξαν τήν Ἐκκλησίαν τότε καί τήν κοινωνίαν, ὁδηγήσασαι πολλούς εἰς τήν πλάνην καί τόν πνευματικόν ὂλεθρον καί ἂλλους δυστυχῶς εἰς τόν αἰώνιον θάνατον.
