Στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν, ἐτελέσθη ὁ μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησίᾳ, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου προσκληθέντος πρός τοῦτο, ἐν ἀγάπῃ πολλῇ, ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ. Χρυσοστόμου, συγχορατοῦντος τοῦ οἰκείου Ἱεράρχου καί τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου.
Τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου, προσεφώνησε μέ λόγους θερμούς, ἐν εὐχαριστίαις ἀπό καρδίας διά τήν ἀποδοχή τῆς προσκλήσεως, ὁ Σεβασμιώτατος Πατρῶν καί ἐτόνισε ὃτι ὁ φιλοξενούμενος Ἱεράρχης ἀποτελεῖ καθαρή καί διαγεύστατη θεολογική φωνή στήν ἐποχή μας, ἀκολουθώντας τούς Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρας καί Διδασκάλους τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Τόν θεῖο λόγο ἐκήρυξε θεολογικότατα ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος, μεταξύ τῶν ἂλλων, ἀνέφερε τά ἑξῆς:
«Ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, πού χαρακτηρίζεται ἀκόμη καί μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας, τό πῶς οἰκονόμησε ὁ Θεός τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση. Τιμᾶμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, διότι αὐτή ἡ ἕνωση ἔγινε στήν εὐλογημένη κοιλία της, γι’ αὐτό καί λέγεται Θεοτόκος. Καί ἔτσι τιμᾶται ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὁ ὁποῖος παρευρέθηκε μαζί μέ τόν ἅγιο Ἱερόθεο, τόν ἅγιο Τιμόθεο καί τούς Ἀποστόλους στήν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γράφει γιά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ: «Καί τό πάσης θεολογίας ἐκφανέστατον ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἰησοῦ θεοπλαστία καί ἄῤῤητός ἐστί λόγῳ παντί καί ἄγνωστος νῷ παντί καί αὐτῷ τῷ πρωτίστῳ τῶν πρεσβυτάτων ἀγγέλων».
Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ («ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἰησοῦ θεοπλαστία») πού εἶναι τό ἐπιφανέστερο γεγονός ὅλης τῆς θεολογίας, εἶναι ἄρρητη στόν λόγο καί ἄγνωστη στόν νοῦ, ἀκόμη καί στόν πρῶτο ἀπό τούς ἀνωτάτους ἀγγέλους. Γνωρίζουμε ὅτι ἐνηνθρώπησε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν μποροῦμε νά κατανοήσουμε λογικά αὐτό τό μυστήριο.
Συνεχίζει ὅτι αὐτό τό γεγονός τό παραλάβαμε μέ μυστικό τρόπο, ἀλλά ἀγνοοῦμε τό πῶς διαπλάστηκε ἀπό τά παρθενικά αἵματα μέ διαφορετικό τρόπο ἀπό τόν κατά φύση νόμο καί πῶς πέρασε ἀβρόχως τήν ὑγρή καί ρευστή οὐσία μέ τά πόδια πού ἔχουν σωματικό ὄγκο καί ὑλικό βάρος, καί ὅλα τά ἄλλα πού ἀνήκουν στήν ὑπερφυῆ φυσιολογία τοῦ Ἰησοῦ.
Ἔπειτα γράφει ὅτι αὐτό τό θέμα τό συζήτησε μέ τόν κλεινό καθηγητή του Ἱερόθεο, ὁ ὁποῖος τό παρέλαβε ἀπό τήν ἔρευνα πού ἔκανε, τό μυήθηκε ἀπό κάποια θεία ἔμπνευση καί ὄχι μόνον τά ἔμαθε, ἀλλά ἔπαθε τά θεῖα, ἔπειτα ἀπό πολλή ἄσκηση καί τά κατέγραψε στό σύγγραμμά του «Θεολογικές Στοιχειώσεις».
Αὐτό εἶναι σημαντικό, γιατί ἡ Ἐκκλησία θεολογεῖ γιά τόν Χριστό καί τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο μέ ἕναν τρόπο ἀποφατικό. Γιά τόν Χριστό ἀποφάνθηκε ὅτι οἱ δύο φύσεις ἑνώθηκαν «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως», καί γιά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὅτι συνέλαβε, κυοφόρησε καί γέννησε τόν Χριστό «ἀσπόρως, ἀκόπως, ἀφθόρως». Χρησιμοποίησε ἀποφατικές ἐκφράσεις γιά νά δηλώση ὅτι εἶναι μυστήριο. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι ἀγνωστικισμός, ἀφοῦ οἱ ἅγιοι βιώνουν τά ἀποτελέσματα πού εἶναι ἡ θέωση καί γίνονται θεούμενοι.
Αὐτή εἶναι ἡ θεολογία τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Καί ὅμως πολλοί τήν πλησιάζουν στοχαστικά, λογικά καί φανταστικά καί μέ τήν βία πού ἀσκεῖ ἐπάνω στίς ἱερές εἰκόνες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἡ λεγόμενη μοντέρνα τέχνη.
Ἐμεῖς πλησιάζουμε αὐτό τό μυστήριο μέ σιωπή, μέ δοξολογία, μέ προσευχή. Στεκόμαστε μέ εὐλάβεια μπροστά στήν εἰκόνα, ἀνάβουμε τό κεράκι μας, προσευχόμαστε, κάνουμε τόν σταυρό μας, ἀσπαζόμαστε τήν εἰκόνα καί ἡ τιμή μας ἀνάγεται στό πρωτότυπο καί ἀναφωνοῦμε: «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι».
