Μεσημέρι της περασμένης Κυριακής στο κέντρο της Πάτρας. Η ζέστη και η υγρασία κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Η πόλη μοιάζει έρημη καθώς τα πάντα είναι κλειστά και ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούν στους δρόμους. Οι περισσότεροι φαίνεται πως έχουν επιλέξει, είτε τη δροσιά του κλιματιστικού στο διαμέρισμά τους, είτε έχουν εκδράμει σε κάποια κοντινή ή πιο μακρινή παραλία. Όχι όμως όλοι. Στο κέντρο της πόλης, κυκλοφορούν ανά ομάδες επισκέπτες, μάλλον περαστικοί, οι οποίοι περιεργάζονται την έρημη πόλη. Κάποιοι έχουν βρει «καταφύγιο» στα ελάχιστα καφέ που είναι ανοικτά στη Ρήγα Φεραίου και στην πλατεία Γεωργίου και άλλοι προσπαθούν να περάσουν την ώρα τους μέχρι να φύγει το πλοίο τους ή το λεωφορείο που τους έφερε στην πόλη για την επόμενο προορισμό.
Είναι, δεν λέμε, η μοίρα των πόλεων που έχουν λιμάνι να μην «κρατούν» τους επισκέπτες τους, αλλά δεν σημαίνει ότι οι επισκέπτες, έστω και των δυο – τριών ωρών, θα πρέπει να βολοδέρνουν στους δρόμου χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα.
Για παράδειγμα, οι αρχαιολογικοί χώροι της Βούντενης και του κάστρου της Πάτρας, τις Κυριακές του καλοκαιριού είναι ανοικτοί μέχρι τις 4 το απόγευμα, αλλά αυτό πρέπει να γίνει γνωστό στους περιστασιακούς επισκέπτες της πόλης. Αλλά ακόμη και εάν το γνώριζαν, κάποιος θα πρέπει να μεριμνήσει για τη μετακίνησή τους, από και προς τους χώρους αυτούς. Το παραπάνω παράδειγμα, είναι μια παράμετρος, του πολυσύνθετου προβλήματος, που η πόλη τόσα χρόνια το συζητά, αλλά ακόμη δεν έχει καταφέρει να το λύσει.
