Ο ταξιτζής δεν είναι, απλώς, ένας οδηγός, που σε µεταφέρει από το ένα σηµείο στο άλλο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Πολλές φορές γίνεται «ψυχολόγος», ο άγνωστος έµπιστος ξένος, στον οποίο ο επιβάτης µπορεί να εκµυστηρευτεί όσα δεν θα τολµούσε να πει ούτε στους πιο κοντινούς του φίλους.
Ο Πρόεδρος του Συνεταιρισµού Ταξί Express Πάτρας Γιώργος Παπακωνσταντινόπουλος, έχει βρεθεί πολλές φορές στη θέση του «ψυχολόγου» πίσω από το τιµόνι του.
Γιώργος Παπακωνσταντινόπουλος-Πρόεδρος Συνεταιρισμού Ταξί Express Πάτρας
«Εκμυστηρεύονται ακόμα και τα μυστικά τους»
«Ο Ταξιτζής είναι για πολλούς ανθρώπους και το γνωρίζουν αυτό όσοι χρησιµοποιούν συχνά Ταξί, ο άγνωστος ξένος που ίσως θα µπορούσε να γίνει φίλος τους. Νιώθουν άνετα να µιλήσουν, να εκµυστηρευτούν ακόµα και τα πιο προσωπικά τους µυστικά. Έχω γίνει µάρτυρας πολλών τέτοιων περιπτώσεων. Από την πλευρά του οδηγού, έχει σηµασία το πώς προσεγγίζει τον πελάτη κι αν θέλει να αναπτύξει επαφή. Όσοι προέρχονται από επαγγέλµατα µε ανθρώπινη συναναστροφή, βρίσκουν στο Ταξί µια νέα µορφή επικοινωνίας. Είναι θέµα νοοτροπίας», λέει στο «Νεολόγο».
Χρήστος Νικολακόπουλος-Αυτοκινητιστής
«Γινόμαστε μια μικρή παρέα»
Ο Χρήστος Νικολακόπουλος είναι ένας από αυτούς που αναζήτησαν πιο ενεργά αυτή την ανθρώπινη επαφή και σηµειώνει στο «Ν»: «Πάντα µου άρεσε να µιλάω µε τους πελάτες. Στην πορεία αποφάσισα να πάω το επάγγελµα ένα βήµα παραπέρα. Έγινα οδηγός – ξεναγός για τουρίστες που θέλουν να γνωρίσουν την Ελλάδα. Τους κάνω tours στα µέρη που επιθυµούν και γινόµαστε µια µικρή παρέα. Για µένα η επικοινωνία είναι η οµορφιά του επαγγέλµατος. Γνωρίζεις ανθρώπους, συµµετέχεις στο ταξίδι τους, βοηθάς να περάσουν όµορφα. Δεν είναι απλώς δουλειά, είναι εµπειρία ζωής».
Ανδρέας Θεοδωρόπουλος-Αυτοκινητιστής
«Μου εξομολογήθηκε ότι ο άντρας της βρήκε άλλη»
Ο Ανδρέας Θεοδωρόπουλος επιβεβαιώνει στο «Ν» ότι οι περισσότεροι οδηγοί Ταξί ακούν καθηµερινά ιστορίες που αντικατοπτρίζουν τη ζωή και τις δυσκολίες της εποχής. Έχω ακούσει τα πάντα. Από οικονοµικά προβλήµατα, αγωνίες για τα παιδιά, µέχρι θέµατα υγείας. Μια κυρία, που πήρα µού εξοµολογήθηκε τον χωρισµό της µε τον άντρα της, πόσο πονάει που έµεινε µόνη µε τρία παιδιά, ενώ εκείνος βρήκε άλλη. Ένας άλλος κύριος µε έβαλε να παρακολουθήσω αυτοκίνητο που οδηγούσε µια γυναίκα – ήθελε να µάθει αν τον απατούσε!» Όπως λέει, «όλα αυτά άλλοτε µου αρέσουν κι άλλοτε µε κουράζουν, ανάλογα µε τη διάθεση. Έχουµε κι εµείς τα δικά µας προβλήµατα».
«Βαριές» ιστορίες
Οι πιο πονεµένες ιστορίες, όπως συµφωνούν οι περισσότεροι οδηγοί, ακούγονται στην πιάτσα µπροστά από το Πανεπιστηµιακό Νοσοκοµείο «Παναγιά Βοήθεια». Εκεί, οι περισσότεροι πελάτες είναι συνοδοί ασθενών που µόλις έχουν φύγει από κάποια κλινική, κουβαλώντας µαζί τους αγωνία και θλίψη. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πραγµατική ανάγκη να µιλήσουν», λέει οδηγός που εργάζεται χρόνια στην πιάτσα. Μπαίνουν στο ταξί µε κόµπο στον λαιµό και θέλουν να ξεσπάσουν. Μιλούν για τον άνθρωπό τους που άφησαν στο νοσοκοµείο, για τον φόβο και την ελπίδα που παλεύουν µέσα τους.
Ανθρώπινες στιγμές
Πολλές φορές, ο οδηγός συµµετέχει συναισθηµατικά σε αυτές τις ιστορίες, µοιράζεται τον πόνο και την αγωνία των επιβατών του. «Έχουν υπάρξει φορές που έκλαψα µαζί µε κάποιον πελάτη», παραδέχεται άλλος ταξιτζής. «Όταν βλέπεις ανθρώπους να πονάνε για το παιδί ή τον γονιό τους, δεν µπορείς να µείνεις αµέτοχος. Όλοι έχουµε ζήσει απώλειες.». Σε εκείνες τις στιγµές, το ταξί δεν είναι απλώς ένα όχηµα. Είναι ένας µικρός χώρος εξοµολόγησης, µια κινούµενη ψυχοθεραπεία χωρίς ραντεβού.
Δρόμοι ζωής
Οι οδηγοί ταξί γίνονται, άθελά τους, καθρέφτης της κοινωνίας. Ακούν τα προβλήµατα, τις χαρές, τα άγχη και τα όνειρα των ανθρώπων. Κάθε διαδροµή είναι µια µικρή ιστορία – άλλες σύντοµες, άλλες βαθιά ανθρώπινες. Ίσως τελικά αυτό να είναι το πιο όµορφο κοµµάτι του επαγγέλµατος: το ταξίδι µέσα στους δρόµους της ζωής, παρέα µε τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους.
