ΠΑΤΡΑ: Παρουσιάζεται στις 6-11 το νέο βιβλίο του π. Πρύτανη Σταμάτη Αλαχιώτη, “Διαφωνώ”

Εκδήλωση παρουσίασης του νέου βιβλίου του πρώην Πρύτανη και π. προ­έ­δρου του Παι­δα­γω­γι­κού Ιν­στι­τού­του, κυρίου Στα­μά­τη Αλα­χι­ώτη, με τίτ­λο “Διαφωνώ” διοργανώνουν οι εκ­δό­σεις Επί­κε­ντρο και το βι­βλι­ο­πω­λείο Discover την Τετάρτη 6-11-2024 στις 19.00 στο Ξε­νο­δο­χείο Βυ­ζα­ντι­νό (Ρή­γα Φε­ραίου 106, Πά­τρα).

Θα μι­λή­σουν οι:

Ευαν­θία Στι­βα­νά­κη, κα­θη­γή­τρια Τμή­μα­τος Θε­α­τρι­κών Σπου­δών του Ε.Κ.Π.Α., σκη­νο­θέ­της και συγ­γρα­φέ­ας,
Δη­μή­τρης Πα­πα­ζα­χα­ρίου, κα­θη­γη­τής του Τμή­μα­τος Φι­λο­λο­γί­ας του Πα­νε­πι­στη­μίου Πα­τρών,
Φώ­της Δη­μη­τρό­που­λος, φι­λό­λο­γος, συγ­γρα­φέ­ας.
Πα­ρέμ­βα­ση – χαι­ρε­τι­σμό θα απευ­θύ­νει ο π. νο­μάρ­χης Αχα­ΐ­ας, Στά­θης Σε­ρέ­της.
Απο­σπά­σμα­τα θα δι­α­βά­σει η Νάν­συ Χρι­στο­πού­λου, χη­μι­κός, ηθο­ποι­ός.
Την εκ­δή­λω­ση θα συ­ντο­νί­σει ο δη­μο­σι­ο­γρά­φος – φυ­σι­κός, Κων­στα­ντί­νος Φλα­μής.
Αντι­φώ­νη­ση από τον συγ­γρα­φέα, Στα­μά­τη Αλα­χι­ώ­τη.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

“Οι γνω­στι­κοί τον θαύ­μα­ζαν, οι ξι­πα­σμέ­νοι τσα­να­κο­γλεί­φτες τον χλεύ­α­ζαν.

Η ζή­ση του ήταν σκέ­ψεις, ιδέ­ες, όνει­ρα, λι­γο­στό υπη­ρε­τι­κό σώ­μα. Ήθε­λε να νο­γά και να μι­λά λεύ­τε­ρα, δύ­σκο­λα τον φί­μω­ναν. Και δεν τον ένοι­α­ζε που κου­βα­λού­σε πα­ρα­μά­σχα­λα ανι­δι­ο­τε­λείς ιδέ­ες, αιμορ­ρα­γού­σα δη­μο­κρα­τία, απρο­σκύ­νη­το ηρω­ι­σμό, όλα υπέρ­βα­ρα τον βά­ραι­νε πι­ό­τε­ρο η ανα­ξι­ο­πρέ­πεια κά­ποι­ων κι ήθε­λε να τους την έκα­νε, λέει, να σκύ­ψει το κε­φά­λι ντρο­πι­α­σμέ­νη.

Μα, σε και­ρούς που έζε­χνε η στε­νο­κε­φα­λιά πολ­λών εξου­σι­α­στών, ο φό­βος κι η απελ­πι­σία των εξου­σι­α­ζό­με­νων και το βό­λε­μα των οσφυ­ο­κα­μπτών; Τι έκα­νε…;

ΔΙ­Α­ΦΩ­ΝΟΥ­ΣΕ στε­ντό­ρεια με τη βό­λε­ψη της γι­να­τε­μέ­νης απαν­θρω­πι­άς, του ερ­πυ­σμού της υπο­κρι­σί­ας και του πα­ρα­λο­γι­σμού, της ηλι­θι­ό­τη­τας. Αυτό έκα­νε…! Μην ήταν πει­ραγ­μέ­νος, όμως; Ένας αχα­μνός αντι­ή­ρω­ας με τα τό­σα κω­μι­κο­τρα­γι­κά που αντά­μω­σε στο ατα­λά­ντευ­το δι­ά­βα των στα­θε­ρών αξι­ών του;

Κι αν ήταν αυτός ο κα­νο­νι­κός άν­θρω­πος; Δεν ήξε­ρε, κι ίσως να το μά­θαι­νε κά­πο­τε, σκέ­φτε­ται μέ­χρι σή­με­ρα, γέ­ρος πια, δι­α­φω­νών και με τα γε­ρά­μα­τά του…!”