ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Ναι, είναι 15 χρόνια.
Άκουσες τίποτε από κανέναν;
Είδες κάποιον να ασχολείται;
Δεν έχει σημασία ο τρόπο και η διάθεση.
15 χρόνια πριν οι μουσελίνες θροΐζανε απαλά στο δρόμο για τες εκδηλώσεις.
Είχε ήδη περάσει ο οδοστρωτήρας Μπενίνι και ο επικολυρικός Ραματζότι.
Το καραβάκι της Πολιτιστικής που με αγάπη και έμπνευση μαστόρεψε και χάρισε στην πόλη ο Αντώνης Παπαντωνόπουλος, διάτρητο από τις μαχαιριές και τις ομοβροντίες, κατάφερνε ακόμα να επιπλέει.
Χάρις κυρίως στις τιτάνιες προσπάθειες του Αλ. Αλάτση, (που κάποτε η πόλη πρέπει να αναγνωρίσει πόσα πολλά του οφείλει), και μερικών ακόμα αφανών.
Το εγχείρημα ήταν καταδικασμένο από την αρχή.
Από το πρώτο λεπτό κι ακόμα νωρίτερα.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά θα σου πω το λόγο.
Είχα την τύχη ή την ατυχία να συνδέσω τη ζωή μου με την υπόθεση αυτή.
Από το πρώτο λεπτό που μας το ξεφούρνισε ο Βενιζέλος, κατά τα στάδια της διεκδίκησης, του σχεδιασμού, της υλοποίησης, του αποήχου, καθ όλη τη διάρκεια δηλαδή, μέχρι σήμερα.
Μπορώ να σου πω, ότι και σε αυτό το θέμα, γνωρίζω που είναι «θαμμένα όλα τα πτώματα αυτής της πόλης».
Οπότε, πίστεψέ με, ξέρω.
Πριν από αυτό όμως ας κάνουμε μερικές παραδοχές.
Η Πολιτιστική τέλειωσε με το τέλος του 2006.
Την εγκατέλειψε ο Μικρούτσικος 3 μέρες αφότου ξεκίνησε και κατάφερε να την ξανασχεδιάσει και να την υλοποιήσει ο Αλάτσης.
Η Πολιτιστική, που θα έπρεπε να είναι το σημαντικότερο γεγονός από την Απελευθέρωση της Πάτρας και μετά, πέρασε στη λήθη.
Ή ακόμα χειρότερα. Στο μέρος εκείνο που μπαίνουν τα «πράγματα που όλοι γνωρίζουμε, αλλά δεν μιλάμε γι αυτά».
Ακόμα και τη μεγαλύτερη καταστροφή, κάποια στιγμή, μαζεύεσαι και την συζητάς.
Λες, τι έγινε εδώ, βρε παιδί μου; Που στρίψαμε λάθος;
Μπας και έγινε και κάτι καλό;
Να το βγάλουμε από το σωρό του αναθέματος και να το φροντίσουμε;
Μήπως υπήρχαν κάποια σχέδια ή προτάσεις που αξίζει να μελετήσουμε;
Κάποιοι άνθρωποι κάτσανε και στραβωθήκανε για να τις ετοιμάσουν.
Μήπως να βλέπαμε τι θέλουν να πουν;
Μην επεκταθώ. Καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Αλλά και σα ζημιά σκέτη να την δεις, μήπως πρέπει να την φτιάξεις. Να δεις τι χάλασε, τι στράβωσε, τι μπορείς να περισώσεις.
Σε οποιαδήποτε περίσταση και μέρος του κόσμου, στα 10, ή τα 15 χρόνια από ένα τέτοιο γεγονός – τομή στην ιστορία της πόλης, θα έπρεπε να υπάρχει ένας προβληματισμός.
Μια κουβέντα.
Να δούμε δηλαδή τα πράγματα και τα γεγονότα, από απόσταση αρκετών χρόνων.
Χωρίς τις εντάσεις, τις κόντρες και τα πάθη της στιγμής.
Έχοντας δει που οδήγησαν οι τότε επιλογές, θετικά και αρνητικά.
Και στη χειρότερη, αν όλα τα βρούμε μαύρα, πρέπει επιτέλους να θάψουμε το νεκρό.
Το απαιτούν θεϊκοί και ανθρώπινοι νόμοι. Άγραφοι και γραμμένοι.
Εγώ, η μονάς, προτείνω να κάνουμε το Νοέμβρη μια συνάντηση 2 ημερών για τα 15 χρόνια της Πολιτιστικής.
Την έχουμε ανάγκη, αν θέλουμε να πάμε παραπέρα.
Γιατί καλά και άγια, όλα τα συνέδρια, οι ημερίδες ανάπτυξης και εκτόξευσης.
Υπάρχει άταφος νεκρός στην πόλη. Πρέπει να τον παραχώσουμε, να αποτιμήσουμε τη διαδρομή του, να συμφωνήσουμε κάπου, να διαφωνήσουμε αλλού.
Κυρίως όμως να προχωρήσουμε.
Εγώ και η ομάδα μου στο επόμενο διάστημα θα το επαναφέρουμε.
Αλλά ας γυρίσουμε σε αυτό που σου έταξα από την αρχή!
Το λόγο για τον οποίο το εγχείρημα της Πολιτιστικής ήταν καταδικασμένο από την αρχή.
Είναι πολύ απλός και, ίσως, σου φανεί απλοϊκός.
Την Πολιτιστική η πόλη δεν την ονειρεύτηκε, δεν την ζήτησε, δεν πάλεψε γι αυτήν.
Της «χαρίστηκε», της δόθηκε σαν τριτοτέταρτη προεκλογική παροχή.
Σαν τέτοια καταγράφηκε από την πρώτη στιγμή στο συλλογικό συνειδητό της πόλης μας.
Όχι σαν μια κοινή μας διεκδίκηση, ούτε σαν ένας τοπικός στόχος.
Δεν υπήρξαν κάποιοι να την οραματιστούν και να συνεπάρουν κι άλλους «σ’ ένα όνειρο τρελό»
Δεν δημιουργήθηκε η απαραίτητη δυναμική και το πλέγμα απαίτησης της πόλης. Έστω και από συμφέρον, κάποιο.
Αντιθέτως, μέσα σε ένα προεκλογικό τσουβάλι, παραδόθηκε ένα αβάπτιστο βρέφος, αγνώστου προελεύσεως, προς αναζήτηση στέγης και στοργής.
Και τι είπαν όλοι: ή δικό μου, ή κανενός!
Αφτούνος είναι ο λόγος φίλοι μου.
Μεσάνυχτα Κυριακής των Βαΐων του 2005, με ρώταγε ο Πέτρος Τατούλης στο Υπουργείο Πολιτισμού.
Τι λες Δημήτρη, να κρατήσω τον Θάνο Μικρούτσικο, ή να πάμε στον ………. (το όνομα είναι για άλλη στιγμή)
Η απάντησή μου ήταν Υπουργέ αν ο Θάνος δώσει στο θεσμό, το ένα τρίτο της αγάπης και ενέργειας που είχε δώσει στο φεστιβάλ του, είμαστε ασφαλείς.
Δεν έδωσε ποτέ, όπως και οι περισσότεροι.
Αυτό είναι ο λόγος.
Και δεκάδες άλλα κουσούρια, μπολιασμένα στο dna της πόλης ασφαλώς.
Έπαιξαν και αυτά τον ρόλο τους.
Αλλά η βραδύκαυστη θρυαλλίδα, που τελικά την ανατίναξε, ήταν η έλλειψη ιδιοκτησίας του οράματος.
Και τώρα 15 χρόνια μετά κατάντησε «αυτή που δεν αναφέρουμε τ’ όνομά της».
Επειδή όμως εμένα και κάποιων άλλων οι ψυχές μάτωσαν, δεν θα σταματώ να επαναφέρω το αίτημα και να καταδεικνύω την ανάγκη.
15 χρόνια είναι λίγος χρόνος για να έχουμε ξεχάσει, αλλά και αρκετός για να θυμόμαστε.
