«ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΠΑΝΘΕΟΝ
ΣΤΙΣ 12.00
Μπορεί άραγε ποτέ ένας «μεγάλος» να καταλάβει τις «μυστικές ζωές» των εφήβων; Και τι γίνεται
όταν αυτές οι ζωές διαμορφώνονται εν μέσω μιας ατέρμονης οικονομικής κρίσης και μιας
πρωτόγνωρης πανδημίας; Πώς χτίζεις τον κόσμο και την προσωπικότητά σου όταν όλα γύρω σου
μοιάζουν να καταρρέουν;
Η Σοφία, ο Λορντ, ο Αλέξανδρος και ο Νίκος είναι μαθητές Λυκείου στην Αθήνα. Ενός λυκείου όπως
τόσα άλλα, ταλαιπωρημένου από τα χρόνια και από τις παθογένειες ενός εκπαιδευτικού
συστήματος που τους αγνοεί. Στην τελική ευθεία προς τις Πανελλήνιες μια κατάληψη και η
πανδημία βάζουν τις ζωές τους σε αναμονή.
Γυρισμένο κατά τη διάρκεια 2 χρόνων, το «Τέλος Χρόνου» είναι ένα ντοκιμαντέρ ενηλικίωσης στον
σημερινό κόσμο. Η κάμερα, σιωπηλός παρατηρητής, παρακολουθεί τα παιδιά να ζουν, να
μαθαίνουν, να θυμώνουν, να απογοητεύονται, να ελπίζουν ότι θα βρουν τη θέση τους στα κοινά,
μέσα από ένα τραγούδι, μια φιλία ή έναν έρωτα, να μεγαλώνουν.
Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του 23ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 2022, ενώ τον Δεκέμβριο 2022 θα συμμετάσχει στο Διαγωνιστικό
Τμήμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και για Νέους.
Κρατήσεις εισιτηρίων στο 261 032 5778
Διανομή: CineDoc.
Χορηγοί επικοινωνίας: Culture Now | Alphavita
Σημείωμα του σκηνοθέτη Λουκά Παλαιοκρασά
Πάει μια δεκαετία που υπήρξα μαθητής στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Με αυτή την
ταινία, θέλησα να επιστρέψω στο σχολικό περιβάλλον και να προσπαθήσω να κατανοήσω
καταστάσεις και συμπεριφορές που καθόρισαν τη δική μου γενιά.
Η έρευνά μου στο συγκεκριμένο σχολείο ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2019, με ένα ερωτηματολόγιο με
το οποίο ζήτησα από τους μαθητές να εκφράσουν τι νιώθουν για το σχολείο: τι τους αρέσει, τι θα
ήθελαν να αλλάξει, τι ελπίζουν για το μέλλον. Η πλειοψηφία τους περιέγραψε μια απαισιόδοξη
εικόνα του σχολικού συστήματος.
Όταν ξεκίνησα τις συνεντεύξεις τα παιδιά μοιράστηκαν μαζί μου τα πιο προσωπικά τους βιώματα
και έδωσαν τη δική τους οπτική για τις παθογένειες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος αλλά
και τις ιδιαίτερες αρετές κάποιων καθηγητών τους.
Είδα ότι τα πρόσωπα έχουν αλλάξει όμως οι χαρακτήρες παραμένουν ίδιοι: οι πιο επιμελείς έχουν
αφιερωθεί ολοκληρωτικά στα μαθήματα, ελπίζοντας ότι δεν θα καταρρεύσουν μέχρι την ώρα των
πανελληνίων εξετάσεων. Τα μοναχικά ή «διαφορετικά» παιδιά, στηρίζονται το ένα στο άλλο για να
νιώσουν ότι ανήκουν κάπου και να αντέξουν το άγχος του σχολείου. Οι
«κακοί» μαθητές είναι παιδιά που συχνά υποφέρουν στο σπίτι και μεταφέρουν την οργή τους στο
σχολείο.
Η ταινία είναι μια ιστορία ενηλικίωσης για το τέλος της ξεγνοιασιάς μέσα σε ένα σχολικό
περιβάλλον συχνά κλειστοφοβικό, τάξεις πολλές φορές μικρές σαν κελιά με κάγκελα στα
παράθυρα. Σε αυτή τη συνθήκη η κάμερα αποτέλεσε έναν έμπιστο σιωπηλό μάρτυρα, με μοναδική
πρόσβαση στην ώρα του μαθήματος, στο γραφείο του διευθυντή, στην εξέλιξη της κατάληψης.
Θέλω να πιστεύω ότι το αποτέλεσμα δικαίωσε την εμπιστοσύνη παιδιών και δασκάλων σε αυτή.
