Θλίψη έχει προκαλέσει η είδηση θανάτου του αλληλέγγυου, μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Προσφύγων Μεταναστών/τριών, Ανδρέα Αθανασόπουλου. Η πολιτική κηδεία του θα γίνει αύριο Τρίτη 24/1 στο Α’ Νεκροταφείο Πάτρας.
Ο συγγραφέας Βασίλειος Χριστόπουλος τον αποχαιρετά με τον δικό του τρόπο:
«Το Κίνημα Κοινωνικής αλληλεγγύης μαζί και η αγαπημένη του σύζυγος Ελένη Θεοδωρή με τα παιδιά του Μυρτώ και Θοδωρής, αποχαιρετούμε σήμερα τον Ανδρέα Αθανασόπουλο, γεννημένο το 1949 στη Μερόπη Μεσσηνίας.
Ο Αντρέας από το 1964 μέχρι το 1990 έζησε στην Αθήνα, για να εγκατασταθεί στη συνέχεια στην Πάτρα, που έγινε η δεύτερη πατρίδα του.
Ο Αντρέας Αθανασόπουλος υπήρξε ένας άνθρωπος ξεχωριστός. Στην Αθήνα διέγραψε την πορεία του, πάντα δραστήριο μέλος της Αριστεράς. Και ερχόμενος στην Πάτρα άφησε κι εδώ έντονο το πολιτικό του αποτύπωμα στην Αριστερά και κυρίως στο κίνημα της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Θα μιλήσω για αυτήν την δεύτερη συμμετοχή του, μέσα από γεγονότα και δράσεις στις οποίες ανελλιπώς συμμετείχε. Κι ας είναι αυτά και ένας ακόμη αποχαιρετισμός του από την Κίνηση Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών/τριών Πάτρας.
Ο Αντρέας ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Κίνησης που δημιουργήθηκε εκεί γύρω στα 2005 και συμμετείχε σε όλες τις δράσεις αλληλεγγύης και αντιρατσισμού.
Ο καταυλισμός της οδού Ευρώτα στον Μείλιχο το 2005 έχει ήδη δημιουργηθεί. Αφγανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Πακιστανοί, κάποιοι Παλαιστίνιοι ζουν σε άθλιες συνθήκες μέσα σε πρόχειρες καλυβούλες και υπό συνεχή τρομοκρατία. Ο πληθυσμός τους έφτασε και τα 1000 άτομα.
Ταυτόχρονα και άλλες αντιρατσιστικές και αλληλέγγυες κινήσεις δημιουργούνται. Η Κίνηση ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή, η Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό και άλλες αντιεξουσιαστικές ομάδες.
Μόνο, όμως, η Κίνηση τροφοδοτεί συστηματικά τον καταυλισμό με τρόφιμα και ρούχα, προσφέρει πρώτες βοήθειες υγείας, υποστηρίζει διαδικασίες νοσοκομειακής περίθαλψης και αιτήσεων ασύλου.
Όταν την επόμενη χρονιά (2006) δημιουργείται ο σύλλογος «Η Πόλις Εάλω» από κατοίκους και καταστηματάρχες της περιοχής του καταυλισμού, η Κίνηση έχει το καθήκον να αντιμετωπίσει τις απειλές τους με τα ρατσιστικά δημοσιεύματά τους, τις καθημερινές εκπομπές πληρωμένων τοπικών ΜΜΕ, τις προσφυγές τους στο Πολεοδομικό.
Θυμάμαι τον Αντρέα με την παρέα του να ζυμώνουν και να φουρνίζουν εκατοντάδες φρατζόλες ψωμιού, χιλιάδες βουτήματα και κουλούρια στο φούρνο του συντρόφου μας Λάμπρου. Να ψήνουν εκατοντάδες αυγά. Και μετά στο Στέκι της Κίνησης να συσκευάζουν τα κουλούρια σε σακούλες, να μοιράζουν το ρύζι και τα φασόλια για να ετοιμάσουν 500, 600, 800 τσάντες με τρόφιμα πρώτης ανάγκης.
Και μετά μια φορά τη βδομάδα, κάθε Σάββατο μέσα στον καταυλισμό να τις μοιράζουν. Ο Αντρέας να πρωτοστατεί, ήρεμος και στωικός, στο να βάλει τους νεαρούς και ατίθασους πρόσφυγες στη σειρά. Να χάνεται ανάμεσά τους, σαν ένας από τους ίδιους, σαν δικός τους άνθρωπος. (Τον βοηθούσε, βλέπετε, και το μελαψό του χρώμα, όπως τον πείραζαν με αγάπη οι φίλοι του). Να επαναφέρει με ευγένεια και αγάπη στη σειρά όποιον πρόσφυγα ξέφευγε και κυρίως να αντιμετωπίζει με κατανόηση όποιον κατάφερνε να πάρει και δεύτερη ακόμη και τρίτη τσάντα. Κι όταν κάποια μέλη της Κίνησης τον παρατηρούσαν για έλλειψη αυστηρότητας, ο Αντρέας Αθανασόπουλος απαντούσε με εκείνο το πλατύ χαμόγελο και το βροντερό του γέλιο.
Ιστορικές έχουν μείνει οι αντιρατσιστικές διαδηλώσεις (2008) μεταναστών και αλληλέγγυων – αντιεξουσιαστών προς το κέντρο της πόλης, στις οποίες ο Αντρέας Αθανασόπουλος συμμετέχει σε πλήρη παραλλαγή ανάμεσα στους μελαψούς πρόσφυγες.
Ο καταυλισμός έζησε μέχρι τις 12 Ιούλη 2009, που Νομαρχία και Αστυνομία τον κατεδάφισαν. Κράτησε περίπου 15 χρόνια και έγινε σύμβολο θετικό και αρνητικό της πόλης. Σύμβολο της κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά και του σκληρού ρατσισμού.
Μετά την κατεδάφισή του πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκουν καταφύγιο στα εργοστάσια Πειραϊκή – Πατραϊκή, ΑΒΕΞ και Λαδόπουλου.
Ο Αντρέας Αθανασόπουλος υπήρξε η ζωντανή ιστορία του κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε μετά το 2005 και συνεχίζει ακόμη τη δράση του, με πολλά από τα παλιά μέλη, αλλά και ακόμη περισσότερα νέα.
Κι η συμμετοχή του αυτή, τώρα που απέδρασε στους ουρανούς, του δίνει το δικαίωμα να γίνει ο εκπρόσωπος των απανταχού αλληλέγγυων.
Όταν, λοιπόν, σύντροφε Αντρέα Αθανασόπουλε, συναντήσεις εκεί στο Υπερπέραν το Θεό, εσύ που έζησες από πρώτο χέρι την αθλιότητα της προσφυγιάς, ζήτησέ του να πάτε μια βόλτα στα σύνορα, να ταξιδέψετε στο Αιγαίο, να επισκεφτείτε τα camp και τους καταυλισμούς. Δείξε του πόσο ο κόσμος του, ο κόσμος μας, είναι γεμάτος αδικίες και ανισότητες. Μίλησέ του και για τα εμπόδια που υψώνουν οι κάθε λογής εξουσίες των ανθρώπων απέναντι στους αλληλέγγυους. Πες τα με τον πράο τρόπο σου, το μειλίχιο ύψος σου, με το πλατύ σου χαμόγελο.
Και αν καταλάβεις πως σε άκουσε, ζήτησέ του να καπνίσετε κι ένα τσιγάρο. Δεν μπορεί, θα έχεις μαζί σου, ποτές δεν τα αποχωρίστηκες. Κι αν δεν σε ακούσει, ή καταλάβεις πως δεν χαμπαριάζει τι του λες, μην στενοχωριέσαι. Οι φίλοι σου, εδώ που μείνανε θα συνεχίσουν… όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες».
