Έχει «παγώσει» για τα καλά το έργο της ανακαίνισης – αναβάθμισης του Εργοστασίου Τέχνης, καθώς η χρηματοδότηση του από κάποιο τρέχων πρόγραμμα, δεν έχει ακόμα πλήρως εξασφαλιστεί.
Πιο συγκεκριμένα η ανακαίνιση του ταλαίπωρου αυτού πολιτιστικού χώρου που επί της ουσίας ποτέ δεν λειτούργησε ως θέατρο, ήταν να προχωρήσει μέσα από το πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, όμως, η διάλυση της σύμβασης με τον ανάδοχο που είχε προκύψει από τον διαγωνισμό, έβαλε το έργο στον «πάγο».
Το μόνο σίγουρο είναι ότι για την ώρα το έργο δεν έχει πρόγραμμα για την χρηματοδότηση του και οπότε μέχρι στιγμής βρίσκεται στον «αέρα». Στο «κενό» με λίγα λόγια. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι πολλές φορές η καθυστέρηση των διαδικασιών, οι λανθασμένες επιλογές σε αναδόχους (ακόμα και όταν το κριτήριο είναι απλά και μόνο το ποσοστό έκπτωσης που προσφέρει η κάθε εταιρεία) και η μη έγκαιρη αξιοποίηση των κονδυλίων, πολλές φορές μπορεί να κοστίσουν.
Το ακόμα πιο σημαντικό για την Πάτρα είναι ότι με το Εργοστάσιο Τέχνης στον «πάγο», χωρίς καν να έχει προχωρήσει η προκήρυξη του νέου διαγωνισμού αφού δεν υπάρχει χρηματοδότηση για την ώρα και με το Δημοτικό Θέατρο Απόλλων «κλειστό» (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή για ένα έργο που και αυτό όπως φαίνεται ότι κινδυνεύει να χαθεί), μια πόλη όπως η αχαϊκή πρωτεύουσα, θα είναι για αρκετό καιρό ακόμα χωρίς ένα δικό της θέατρο.
Αφήστε που ο περιβάλλοντας χώρος και η κτιριακή υποδομή του θεάτρου που η δημοτική αρχή ονόμασε «Θάνος Μικρούτσικος» για να τιμήσει τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη, εξακολουθεί να ρημάζει και να παρουσιάζει μια εικόνα εγκατάλειψης η οποία πλέον έχει παγιωθεί.
