Την αθώωση του ανρχικού Ανδρέα Φλώρου πρότεινε ο Εισαγγελέας της έδρας του Πρωτοδικείου Αθηνών. Ο Ανδρέας Φλώρος κατηγορείται για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και έχει προφυλακιστεί από τα τέλη Απριλίου 2024. Στην αγόρευσή του ο Εισαγγελέας έκρινε πώς θα πρέπει να απαλλαγεί από όλες τις κατηγορίες που του έχουν απαγγελθεί καθώς κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν απεδείχθη το παραμικρό από όσα του καταλογίζουν. Να θυμίσουμε ότι στις 22/04/24 ο αναρχικός Ανδρέας Φλώρος συνελήφθη από την Αντιτρομοκρατική στην Πάτρα και οδηγήθηκε στην Αθήνα για ανάκριση, ενώ έγινε και έρευνα στο σπίτι του. Ανακρίθηκε με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο 187Α, και κατηγορήθηκε ως μέλος της οργάνωσης “Σύμπραξη Εκδίκησης” και ως φυσικός αυτουργός των ενεργειών της, κατηγορίες που ο ίδιος αρνείται στο σύνολο τους.
Το μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο που οδήγησε στη δίωξη του είναι δύο κείμενα-αναλήψεις ευθύνης της “Σύμπραξης Εκδίκησης” τα οποία βρέθηκαν αντιγραμμένα σε ηλεκτρονικά του μέσα, με ημερομηνίες αποθήκευσης ύστερες της δημοσίευσής τους στο διαδίκτυο.
Στις 16/05/25 ξεκίνησε η δίκη σε πρώτο βαθμό για την υπόθεση. Στην απολογία του ο Ανδρέας Φλώρος αποδόμησε αναλυτικά το κατηγορητήριο, μίλησε για κατασκευασμένα σενάρια της αστυνομίας, και μακρόχρονη στοχοποίησή του. Yπερασπιζόμενος στο ακέραιο την πολιτική του ταυτότητα και την κοινωνική του δράση υποστήριξε ότι αυτές ακριβώς είναι και οι πραγματικές αιτίες της δίωξης και προφυλάκισής του. Η απόφαση του Δικαστηρίου αναμένεται την Παρασκευή 18 Ιουλίου.
ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ ΦΛΩΡΟΥ
“Δεν είμαστε εμείς αυτοί και αυτές που καταληστεύουν εδώ και δεκαετίες τον κοινωνικό πλούτο, αφαιρώντας από την πλατιά κοινωνική πλειοψηφία την δυνατότητα να απολαύσει μια ζωή με αξιοπρέπεια, να δει τους κόπους της να μεταμορφώνονται σε μια διαβίωση που καλύπτει τις βασικές ανάγκες. Δεν είμαστε εμείς αυτοί και αυτές που υπογράφουμε μνημόνια – καταδίκης γενιών, χωρίς καν να τα διαβάσουμε, σύμφωνα με τις τότε περίφημες δηλώσεις διάφορων πολιτικών, εν μία νυκτί, συνθλίβοντας από τη μία μέρα στην άλλη εκατομμύρια ζωές και οδηγώντας πάνω από τριάντα χιλιάδες ανθρώπους στην αυτοκτονία, τη μιζέρια και την εξαθλίωση. Δεν είμαστε εμείς αυτοί και αυτές που αποψιλώνουμε και διαλύουμε κάθε βασική προνοιακή δομή άστεγων, τοξικοεξαρτημένων, ΑμεΑ, ανθρώπων με ψυχικά νοσήματα, θεωρώντας τους υπάνθρωπους που περισσεύουν και πετιούνται στο περιθώριο, ζωές που δεν έχουν αξία και κοστίζουν χρήματα, σύμφωνα με τους ιεροκήρυκες του νεοφιλελευθερισμού.
Δεν είμαστε εμείς αυτοί και αυτές που ομολογούν με κυνισμό, όπως άλλος πολιτικός, πως: «όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει». Δεν είμαστε εμείς αυτοί και αυτές που κάναμε αφιερώματα και αγιογραφίες στους φασίστες και στους ναζιστές, γιγαντώνοντας τη Χρυσή Αυγή ώστε να παίξει τον παρακρατικό της ρόλο ενάντια στην κοινωνική ανυπακοή που θέριευε πανελλαδικά. Δεν είμαστε εμείς αυτοί και αυτές που αφήσαμε ανυπεράσπιστες τις γειτονιές και τις πόλεις μας απέναντι στο μίσος, τον ρατσισμό και την παρακρατική βία, που απειλούσε να καταλάβει το δημόσιο χώρο και λόγο, με τις κρατικές ευλογίες και πολλές φορές τη συνέργεια και την αλληλοσυνεργασία, όπως στον Άγιο Παντελεήμονα, στη Βικτώρια, στη Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη και σε τόσες άλλες πόλεις και περιπτώσεις.
Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που θέλουμε να χαθεί στη λήθη η δολοφονία του μετανάστη εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν, του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα. Δεν είμαστε εμείς αυτοί και αυτές που υποδαυλίζουμε και ανεχόμαστε τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία, την παρακρατική βία απέναντι σε μετανάστες, νεολαίους, αγωνιστές, ρομά, άτομα της LGBTQI κοινότητας, όσους και όσες δέχονται διακρίσεις και αυξημένη καταπίεση. Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που κλείνουν τα μάτια μπροστά σε τόσα περιστατικά έμφυλης και πατριαρχικής βίας, που θα υποθάλψουμε τον κάθε Λιγνάδη, Μίχο, Φιλιππίδη, τον κάθε μαστροπό με πολιτικές πλάτες, που θα αδιαφορήσουμε για μια γυναίκα που ζητά βοήθεια με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί μπροστά σε ένα αστυνομικό τμήμα, όπως η Κυριακή Γρίβα.
Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που βλέπουμε το φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει ως πηγή κερδοφορίας και πλουτισμού, που καίμε τα δάση για να φυτρώσουν ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά, που μπαζώνουμε τα ποτάμια, ξηλώνουμε κάθε ίχνος πολιτικής προστασίας. με αποτέλεσμα κάθε φυσικό φαινόμενο να προκαλεί καταστροφές και τραγωδίες. Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που κατακαίμε βουνά και δάση, που σαρώνουμε τις θάλασσες και τα ποτάμια με αποτέλεσμα εκατομμύρια πλάσματα να χάνουν τα σπιτικά τους και τα φυσικά τους περιβάλλοντα, να ζητούν λίγο νερό και οξυγόνο, λίγο γρασίδι και ίσκιο, και όπως λέει το τραγούδι: «να κλαίνε τα πουλιά για αέρα και τα δέντρα για νερό».
Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που καλλιεργούμε, με τον εθνικισμό και τον ανταγωνισμό, το μίσος μεταξύ των λαών για να σκοτώνονται για τ’ αφέντη το φαΐ. Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που θα ονομάσουμε σωστή πλευρά της ιστορίας τη μιλιταριστική φρενίτιδα των εξοπλισμών, συμπράττοντας και συμμαχώντας με κράτη – δολοφόνους, όπως αυτό του Ισραήλ που εφαρμόζει πολιτικές απαρτχάιντ και γενοκτονίες, που δολοφονεί αμάχους εκεί στα χώματα της μαρτυρικής Παλαιστίνης, όπου παιδιά θα έρθουν στον κόσμο γνωρίζοντας με την πρώτη τους ανάσα τη φωτιά των βομβαρδισμών και τη μυρωδιά του θανάτου. Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που παρακολουθούμε με απάθεια στο όνομα του ρεαλισμού και της ψυχρής πολιτικής διπλωματίας γενοκτονίες όπως στην Υεμένη, στη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας κατά τη διάρκεια του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας και τόσων άλλων.
Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που μετατρέπουμε τις θάλασσες και τα χερσαία σύνορα σε τόπους θανάτου και βίας, βασανισμού και ρατσισμού απέναντι στους χιλιάδες φτωχούς και καταπιεσμένους που αφήνουν τους τόπους τους για ένα καλύτερο αύριο, αφού τους έχουμε με πολέμους και οικονομικά προγράμματα συνθλίψει και στερήσει το μέλλον.
Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που για χρόνια εκμεταλλευόμαστε στα χωράφια, στις οικοδομές και σε κάθε άλλο τόπο ανθρώπους αόρατους, που τους χτυπούσαμε και τους κακομεταχειριζόμασταν, που εγκλωβίζαμε χιλιάδες γυναίκες σε κυκλώματα τράφικινγκ καλλιεργώντας την κάθε απόχρωσης λούμπεν, σεξιστική κουλτούρα. Που μετατρέπαμε αστυνομικά τμήματα σε τόπους μαρτυρίου, όπως το περιβόητο Α.Τ. Ομονοίας, όπου έχουν πεθάνει διάφοροι μετανάστες κρατούμενοι, όπως ο Εμπουκά το 2019 και η Ελλάδα έχει καταδικαστεί, όπου έχει βιαστεί 19χρονη από άντρες της ΔΙΑΣ και έχουν κακοποιηθεί πολλοί κρατούμενοι.
Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που αποτελούμε τους μεγάλους παίχτες που πνίγουν τη κοινωνική ζωή με κάθε είδους ναρκωτικό, διαλύοντας ζωές ανθρώπων με όνειρα και ελπίδες, ούτε αυτοί που τους κάνουν πλάτες κερδοφορώντας. Δεν είμαστε εμείς αυτές και αυτοί που στο όνομα της κερδοφορίας και του πλουτισμού, των συμφερόντων και της μίζας, θα οδηγήσουν στις συνθήκες που θα θέτουν τη ζωή ανθρώπων σε κίνδυνο (με πιο οδυνηρό παράδειγμα τον χαμό των συνανθρώπων μας στα Τέμπη) και ύστερα θα λοιδορήσουν τους γονείς των ανθρώπων αυτών, θα πράξουν μια τόσο κολοσσιαία ύβρη, ώστε να διατηρηθεί η αιματοβαμμένη πολιτική εξουσία και τα κομματικά οφέλη.
Είμαστε αυτές και αυτοί που αποτελούμε μικρά ψηφιδωτά στο ατελείωτο μωσαϊκό της πορείας του ανθρώπου προς ένα καλύτερο κόσμο. Που κουβαλάμε στις καρδιές μας αυτή τη λαχτάρα, υπομένοντας κάθε δυσκολία και βάσανο, όχι από κάποια ματαιοδοξία αλλά γιατί δεν μπορούμε να σιωπούμε απέναντι στην αδικία, την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα. Δεν είναι νομοτέλεια μια ζωή χτισμένη σε αυτά τα θεμέλια.
Αν αύριο ξημέρωνε μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου και φυσικού κόσμου, όπου ελεύθερα θα ζούσαμε, με αρχές τη συνεργασία και την κοινοκτημοσύνη, όπου το συλλογικό και κοινωνικό καλό και η ευημερία θα αλληλοσυμπληρώνονταν, που ο μόχθος δεν θα εξυπηρετούσε τον αδηφάγο πλουτισμό εις βάρος των άλλων…
Αν αύριο ξημέρωνε ένας κόσμος που η δικαιοσύνη και το δίκαιο θα ταυτίζονταν, που θα αγκαλιάζαμε αυτά που πραγματικά έχουν σημασία: τη γνώση, τη φαντασία, τη συνύπαρξη, το παιχνίδι, την εξερεύνηση του εαυτού μας, την καλλιέργεια των δεξιοτήτων, των ικανοτήτων και των ενδιαφερόντων μας…
Αν αύριο ξημέρωνε ένας κόσμος που η αξία της ζωής της μέλισσας και του μυρμηγκιού θα ήταν ισάξια με αυτή του ανθρώπου…
Αν αύριο ξημέρωνε ένας κόσμος αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού, ενσυναίσθησης, κοινοκτημοσύνης, ισοτιμίας, ειρήνης, συνύπαρξης και αλληλοβοήθειας…
…για όλα αυτά, τα «αν» του αύριο, ορθώνουμε σήμερα το ανάστημά μας.
Το ερώτημα, εν τέλει, δεν είναι αν αποτελούν όλα τούτα μια ουτοπία, αλλά πώς μπορεί ο καθένας να φανταστεί τη ζωή να προχωρά σε έναν κόσμο που, ολοένα και ταχύτερα, ολοένα και πιο βάναυσα, οδεύει προς την καταστροφή -από τους πολέμους, τα πυρηνικά, την καταστροφή του φυσικού κόσμου.
Το ερώτημα, εν τέλει, για την καθεμία, για τον καθένα και το καθένα είναι αν θα ζήσουμε σκυφτοί και φοβισμένοι σε μια επίπλαστη ασφάλεια και ευημερία που δεν θα μας περιλαμβάνει πραγματικά ή αν θα αγωνιστούμε για έναν άλλο κόσμο: για έναν κόσμο που θα χωράει όλους τους κόσμους μέσα στην ομορφιά και την αρμονία.”
