Η ποιητική συλλογή Αποθησαυρισμένα της Μαρίας Δαλαμήτρου θα παρουσιαστεί την Πέμπτη, 30 Σεπτεμβρίου 2021, και ώρα 8.30 μμ, στο Πολύεδρο. Στα Αποθησαυρισμένα καταγράφονται οι σημασίες σαράντα οκτώ ελληνικών λέξεων, αλφαβητικά δοσμένες στο βιβλίο, πλην όμως με τον ανοίκειο τρόπο της ποίησης. Ανάμεσα στις σημασίες που περισώζονται ποιητικά, δύο για τον θησαυρό της Κέρου, για τα χιλιάδες ειδώλια που βρέθηκαν στο νησί σπασμένα, επειδή έτσι είχαν κατατεθεί εξ αρχής, ως μέρος μίας τελετουργίας.
Το εξώφυλλο, θραύσμα ειδωλίου, φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Βαγγέλης Τζερμιάς.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι φιλόλογοι Μαίρη Σιδηρά και Χρήστος Μουτάφης.
Η Μαρία Δαλαμήτρου γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1978, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και είναι Διδάκτωρ Λογοτεχνίας του Essex University. Εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έργα της έχουν εμφανιστεί σε ανθολογίες διηγημάτων και σε λογοτεχνικά περιοδικά. Γράφει ποίηση, διηγήματα και κριτικές. Το διήγημά της “Έφυγε” (Gone) μεταφράστηκε στα Αγγλικά για λογαριασμό του Δικτύου Μεσογειακής Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Ακολουθεί απόσπασμα:
Κεφάλαιο Ένα: Οκτώβριος
Στις γραμμές του φύλλου του ψευτοπλάτανου διάβασε τη φυγή της. Θα έπρεπε οι μεγάλες γραμμές που εξακτινώνονται στις μυτερές απολήξεις του φύλλου να είναι συνεχόμενες. Θα έπρεπε ασταμάτητα να διέρχονται από τον πυρήνα του φύλλου ως τις ακμές του. Μα αυτός, αρχές Οκτώβρη εκείνου του έτους, έπιασε ένα φύλλο με μία γραμμή διακεκομμένη. Φευ! Δε γίνεται αυτό.
Κι όμως. Να που έγινε.
Τσαλάκωσε το φύλλο με ένα ρίγος φθινοπωρινό, το θρυμμάτισε στα χέρια του να διαλυθεί η διακεκομμένη του γραμμή και η κακή της πρόβλεψη. Κι έκανε άλλο ένα βήμα στο λιακωτό, και έπιασε το επόμενο κιτρινόχρυσο φύλλο από σφεντάμι. Έσκυψε με αδημονία να το διαβάσει. Είχε κι αυτό μία ημιτελή γραμμή, μια ατελέσφορη πορεία.
Ήξερε να διαβάζει τον σφένταμο από παιδί, και ήξερε τι σημαίνει να διακόπτεται η ίδια γραμμή δύο φορές σε δύο φύλλα. Πόσα φύλλα είχε τινάξει από πάνω του το δέντρο απ’ το πρωί; Δεν τον γελούσαν τα μάτια του: όσα τα φύλλα στη γυμνή αυλή, τόσες και οι γραμμές που έλειπαν.
Κάποιος θα λείψει αυτόν τον μήνα. Το πρόσωπο θα είναι θηλυκό.
Αυτή.
Δύο πλατώνια μυρήκασαν τρέχοντας μπροστά του. Τα κέρατά τους μόλις είχαν βγει, κι έτσι θα τα περιέφεραν για μήνες έξι ακριβώς. Ο Μάης θα τους τα στερούσε. Το δέρμα τους μέρα τη μέρα θα γινόταν γκριζωπό, όσο, νύχτα τη νύχτα, θα ερχόταν ο χειμώνας. Ήταν η εποχή τους, γίνονταν λίγο απρόσεχτα, λίγο επιθετικά, μέχρι να βρουν το θηλυκό.
Τόσο απρόσεκτα που τρέχοντας κάτω από το λιακωτό παρέσυραν τον κρατήρα. Χύθηκε νερό που μούσκεψε τη γη κι απάνω της τα πεθαμένα φύλλα.
Σίγουρα κι από εκείνα θα έλειπαν γραμμές. Δεν είχε καμία όρεξη να τα δει.
Έστριψε την πλάτη του στον κόσμο να μπει μέσα στο δωμάτιο, να ανοίξει την κουρτίνα, να την κλείσει, να χαθεί το φως, να δει πως ο έρωτάς του ξαφνικά δεν ήταν εκεί.
Μαζί είχαν ξυπνήσει το πρωί. Και δεν την άκουσε να φεύγει.
“Μάτια μου; Φως μου;” μονολόγησε, κι έτσι αναπάντητος έμεινε στους μήνες που τον βρήκαν. […]
