Κάτι παραπάνω από αποκαρδιωτική είναι η πρώτη εικόνα που συναντάει κανείς ερχόμενος στην Πάτρα με τα πλοία της γραμμής από την Κεφαλονιά και την Ιθάκη, βλέποντας το κομμάτι της παραλιακής ζώνης κάτω από τον κεντρικό αστικό ιστό, δηλαδή τον μώλο της Αγίου Νικολάου έως στο ύψος της Γούναρη.
Σκέτη απογοήτευση. Εγκατάλειψη και φυσικά θλίψη. Θάμνοι που υψώνονται λες και είμαστε σε κάποια έρημο της Αριζόνας, χόρτα που πλησιάζοντας τα σε τρώνε οι σκνίπες και τσουκνίδες και υποδομές που παραπέμπουν μάλλον σε κάποια πόλη της Ουγκάντα παρά σε μία πόλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία υποτίθεται ότι στηρίζει πολλά στο λιμάνι της.
ΝΕΟΛΟΓΟΣ
