Η Ιερα Μονη Ομπλου βρίσκεται μόλις 15 χιλιόμετρα και σε υψόμετρο 750 μέτρων από την Πάτρα. Ι το 1315 από τον ιερομόναχο Ιωακείμ και τους δυο μοναχούς μαθητές του Ιωάσαφ και Παρθένιο. Στην περιοχή αυτή υπήρχε ένα εκκλησάκι, δίπλα στο οποίο οι πατέρες έκτισαν δύο κελιά και ξεκίνησαν την κοινοβιακή ζωή της Μονής.
Στο μικρό αυτό Ναό υπήρχε μια εικόνα της Θεοτόκου η οποία είχε πολύ γλυκό πρόσωπο. Οι αρβανίτες κάτοικοι της ορεινής περιοχής των Πατρών ονόμασαν την Θεοτόκο «Όμπιλε» που σημαίνει γλυκιά Παναγιά. Από παραφθορά αυτής της λέξης πήρε και την ονομασία της η Μονή (ΟΜΠΙΛΕ — ΟΜΠΛΟΣ). Το έτος 1581 ο ηγούμενος της μονής Παχώμιος κατάφερε με έγγραφο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία του Β’ του τρανού να αναγνωρισθεί η μονή ως σταυροπηγιακή.
Κατά την διάρκεια των ετών 1601-1612 κτίσθηκε, από τον γαιοκτήμονα Γεώργιο Δεμένικα και τον μάστορα Δημήτριο, το σημερινό καθολικό στην θέση του παλαιού που υπήρχε πριν το 1315 το οποίο και εγκαινιάσθηκε από τον Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Τιμόθεο (Μαρμαρινό ) τον μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη.
Τα γύρω κτίσματα της Μονής κτίσθηκαν το 1689 εκτός από τη βόρεια πτέρυγα που κτίσθηκε το 1754. Το 1770 στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και έπειτα από μια αποτυχημένη επανάσταση των Ελλήνων, οι Τούρκοι έκαψαν τη μονή και το καθολικό σε αντίποινα. Όμως οι πατέρες σύντομα έφτιαξαν πάλι τη μονή όπως ήταν πρώτα.
Η Μονή βοήθησε αρκετά στην προετοιμασία της επανάστασης του 1821 και για αυτό οι Τούρκοι την έκαψαν πάλι τον Ιούνιο του 1821. Μια μεγάλη καταστροφή για το μοναστήρι αφού χάθηκαν πολλά ιστορικά κειμήλια, έγγραφα και εικόνες.
Μετά την φωτιά οι πατέρες μάζεψαν ότι πολύτιμο είχε διασωθεί και έφυγαν για άλλες μονές στα Επτάνησα που ήταν στη κατοχή των Άγγλων.
Επέστρεψαν στην Μονή το 1828 όταν δημιουργήθηκε το πρώτο ελληνικό κράτος και άρχισαν σιγά – σιγά να φτιάχνουν τα κατεστραμμένα κελιά και το καθολικό. Τότε (1865) χτίσθηκε για πρώτη φορά το καμπαναριό αφού οι Τούρκοι απαγόρευαν τις κωδωνοκρουσίες.
Η τρίτη καταστροφή του μοναστηριού έγινε από τους Γερμανούς, αυτή τη φορά το 1943 στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, καίγοντας την μια πτέρυγα των κελιών, εκεί που κρύβονταν Έλληνες αντάρτες. Μάλιστα από θαύμα της Παναγίας δεν κάηκε το καθολικό της Μονής κ’ οι άλλες πτέρυγες της Μονής, γιατί όταν ο Γερμανός διοικητής μπήκε στην εκκλησία να βάλει φωτιά, βγήκε μετά από λίγο μετανοιωμένος και διέταξε τους στρατιώτες του να φύγουν αμέσως από το μοναστήρι χωρίς να πειράξουν τους πατέρες.
Στο αρχείο της Μονής σώζονται σιγγίλια, σιγγιλιώδη γράμματα, δικαιοπρακτικά και άλλα έγγραφα, λειψανοθήκες και εικόνες.
Σήμερα στην Μονή ζουν και εργάζονται πνευματικά έξι πατέρες με Ηγούμενο τον αρχιμανδρίτη Νεκτάριο Κωτσάκη. Η δράση τους είναι έντονη και μέσα στην εποχή καθώς το Μοναστήρι εκτός από την επίσημη ιστοσελίδα του στην οποία φιλοξενούνται νέα, βίντεο και φωτογραφίες από την καθημερινότητα των Μοναχών, διατηρεί και σελίδα στο facebook!
