Τα αμαξώματα των πρώτων αυτοκινήτων ήταν κατασκευασμένα από ξύλο. Συνήθως κατασκευάζονταν από επιχώριους αμαξοποιούς και προσαρμόζονταν στο πλαίσιο το οποίο εισήγετο, όπως και τα μηχανικά μέρη, από το εξωτερικό.
Πρώτη φορά οι Έλληνες αμαξοποιοί, οι οποίοι προηγουμένως κατασκεύαζαν άμαξες, ήρθαν σε επαφή με αυτοκίνητο, όταν χρειάστηκε αν επισκευαστεί το αυτοκίνητο του Κ. Νικολαΐδη, διευθυντή της Ηλεκτρικής Εταιρείας, το οποίο ήταν ηλεκτρικό, βεβαίως, τρίτροχο και οδηγείτο από τον πρώτο επαγγελματία οδηγό και όχι μόνο, τον Αλέξανδρο Μπαχάουερ.
Ο λόγος για τον αμαξοποιό από τη Ζάκυνθο Λορέντζο Μάμο, ο οποίος ξεκίνησε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες από την Πάτρα το 1866 με το εργοστάσιο παραγωγής πολυτελών αμαξών.
Στο ίδιο αμαξοποιείο παρήγγειλε ο Στέφανος Ράλλης, της γνωστής οικογένειας, το αμάξωμα για το δικό του αυτοκίνητο, μια Λωραίν Ντήτριχ, το 1903. Πρόκειται για το πρώτο αυτοκίνητο στην Ελλάδα που έλαβε αριθμό κυκλοφορίας, εννοείται το αριθμό 1, το 1901 ή το 1909. Τότε ακόμα, οι αριθμοί κυκλοφορίας τοποθετούνταν από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες στα αυτοκίνητά τους, αλλά και στις μοτοσικλέτες.
Οι λίγοι ιδιοκτήτες οχημάτων στην Ελλάδα μέχρι τους Βαλκανικούς πολέμους παράγγελναν τα αυτοκίνητά τους ώστε να ικανοποιούνται οι προσωπικές, κατάδικές τους ανάγκες, ενώ δεν βρισκόμαστε στον αστερισμό της μαζικής παραγωγής. Έτσι, δεν καταδείκνυαν απλώς το κύρος τους, αλλά χρησιμοποιούσαν τα οχήματά τους ως σήματα των νεωτερικών απόψεων και επιλογών τους.
