Η Λιάνα Ζωζά και οι εικαστικοί Καπετάν Μύγας (Δημήτριος Μιστριώτης), Κωνσταντίνος Μίχαλος, Σταυρούλα Μιχαλοπούλου, Παναγιώτης Σιάγκρης, Κωνσταντίνος Τόλης, Μαριτάσα Τσιμπλάκη & Christina Pancess (Παναγοπούλου) που συμμετέχουν στο Art Project “In The Public Eye” περιμένουν με χαρά, το Πατρινό φιλότεχνο κοινό στο opening της έκθεσης αυτό το Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2025, από τις 12 έως τις 14.00 το μεσημέρι στην γκαλερί Cube στην οδό Μιαούλη 39 στην Πάτρα.
Επιμέλεια: Λιάνα Ζωζά.
Διάρκεια της έκθεσης: 8 Νοεμβρίου – 6 Δεκεμβρίου 2025.
Το “In The Public Eye” ήταν η εικαστική πρόταση της Cube Gallery και φιλοξενήθηκε στην Art Athina 2025 αποτελώντας ένα από τα highlights της διοργάνωσης. Με μία επιπλέον συμμετοχή, αυτή του Παναγιώτη Σιάγκρη και με την προσθήκη αρκετών νέων έργων θα αποτελέσει την συνέχεια και την εμπλουτισμένη εκδοχή του για την Cube.
Η Λιάνα Ζωζά, επιμελήτρια του Art Project In The Public Eye, γράφει σχετικά:” Το In The Public Eye διερευνά τα όρια ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, αποτυπώνοντας μέσα από τα έργα που συμμετέχουν σε αυτό το πώς οι προσωπικές εικαστικές αφηγήσεις μπορούν να μετατραπούν σε συλλογικές εμπειρίες όταν εκτίθενται στο βλέμμα των πολλών, συνδυάζοντας την εικόνα με το χώρο και την επίδραση, ενώ οι καλλιτέχνες θέτουν ερωτήματα γύρω από την έκθεση, τη διαφάνεια και την κοινωνική μνήμη.
Πέρα από μια εικαστική εμπειρία, το In The Public Eye λειτουργεί σαν ένα δυναμικό πεδίο παρατήρησης και συμμετοχής. Οι θεατές καλούνται όχι απλώς να παρακολουθήσουν, αλλά να τοποθετηθούν, να επανεξετάσουν τον ρόλο τους και να αναλογιστούν πώς η καθημερινή τους παρουσία γίνεται μέρος ενός ευρύτερου δημόσιου θεάματος. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ιδέα ότι το βλέμμα δεν είναι ποτέ ουδέτερο: μπορεί να χειραγωγεί, να ενδυναμώνει ή να απελευθερώνει.
Ο Καπετάν Μύγας (Δημήτριος Μιστριώτης) εικαστικός, που συμμετέχει στο Art Project In The Public Eye, γράφει πως:” Ετοίμαζα ατομική έκθεση. Περίοδος πανδημίας. Η γκαλερί με ενημέρωσε πως ακυρώθηκε η συνέντευξη λόγω των απόψεων που εξέφραζα στο facebook. Στη βιβλιομούρη μετέφερα τότε τις απόψεις γιατρών παγκοσμίου φήμης ( Μοντανιέ, Μπακτί, Μαλόουν κλπ) καθώς και την εμπειρία μου από τα Ιονοφόρα φάρμακα, με εξαίρεση την Υδροχλωρική Κινίνη γιατί ενώ τη χρησιμοποιούσαν τα νοσοκομεία (στην αρχή πριν έρθουν τα μπόλια τουλάχιστον), απαγόρευαν στους Ιατρούς να τη δίνουν εκτός νοσοκομείου. Και αυτό όταν οι αρχές υποτίθεται ήθελαν να αποφύγουν την συμφόρηση των νοσοκομείων. Ιονοφόρα φάρμακα; Τιναφτό; …..Ακριβώς! Είχα εμπειρία όμως των Ιονοφόρων Ιβερμεκτίνη και Κουερσιτίνη και την μετέφερα, μήπως σωθεί κάποιος. Με λίγα λόγια οι απόψεις μου δεν συμφωνούσαν ούτε με το δεξιοαριστερό κομματικό φάσμα της μεταπολίτευσης αλλά ούτε με τους «κατά της υποχρεωτικότητας» αντιεμβολιαστές που δεν ενημέρωναν τον τρομοκρατημένο κόσμο για τα Ιονοφόρα φάρμακα, οπότε εμφανίζονταν ως αιθεροβάμονες διότι όταν υπάρχει ακραία κατάσταση ανάγκης, η κοινή λογική δικαιολογεί την ανάσχεση ελευθεριών. Η κοινωνία λοιπόν ΚΑΙ είχε διχαστεί ΚΑΙ πέθαινε χωρίς λόγο.
Ο Κωνσταντίνος Μίχαλος εικαστικός, που συμμετέχει στο Art Project In The Public Eye, γράφει:” Στο φως της δημοσιότητας η τέχνη αποκτά μια διάσταση που ξεπερνά τα όρια του ατελιέ, της ιδιωτικής στιγμής η της προσωπικής αναμέτρησης του δημιουργού με το έργο του. Η δημόσια έκθεση δίνει στην τέχνη τη δυνατότητα να επικοινωνήσει, να συγκινήσει, να προκαλέσει διάλογο. Οι καλλιτέχνες, εκτεθειμένοι και οι ίδιοι μαζί με τα έργα τους, έρχονται αντιμέτωποι με το βλέμμα του κοινού, τη δύναμη αλλά και την πρόκληση της ορατότητας. Η σύγχρονη τέχνη, περισσότερο από ποτέ, καλείται να βρεθεί στο προσκήνιο, όχι μόνο για να εκτεθεί αλλά και να συμμετάσχει ενεργά στον δημόσιο διάλογο. Τα social media αποτελούν ένα νέο “δημόσιο βλέμμα”, ένα παράλληλο πεδίο δημοσιότητας, όπου η τέχνη ταξιδεύει, μεταδίδεται και ερμηνεύεται σε πραγματικό χρόνο, επεκτείνοντας την παρουσία της πέρα από τους φυσικούς χώρους έκθεσης. Το ερώτημα που τίθεται είναι: χρειάζεται ο καλλιτέχνης τη δημοσιότητα ή η ίδια η τέχνη την απαιτεί; Στο project In The Public Eye η απάντηση μένει ανοιχτή, φωτίζοντας τις διαφορετικές οπτικές των δημιουργών που συμμετέχουν.”.
Η Σταυρούλα Μιχαλοπούλου εικαστικός, που συμμετέχει στο Art Project In The Public Eye, γράφει:” Η τέχνη γεννιέται στη σιωπή του εργαστηρίου, αλλά ολοκληρώνεται μόνο όταν εκτεθεί στο βλέμμα του άλλου. Κάθε έργο, όταν βρεθεί στο φως της δημοσιότητας, αποκτά νέες αναγνώσεις∙ γίνεται καθρέφτης, ερώτηση, πρόκληση. Δεν είναι απλώς μια εικόνα προς θέαση, αλλά μια ζωντανή συνάντηση ανάμεσα στον δημιουργό και την κοινωνία. Για τον καλλιτέχνη, το να βρίσκεται «In The Public Eye» δεν είναι μια πράξη προβολής αλλά μια πράξη εμπιστοσύνης. Αφήνει τα έργα του να σταθούν μόνα τους, να δεχθούν τη ματιά, την κριτική, την αγάπη ή την αμφισβήτηση. Στον κόσμο των social media, όπου όλα διαχέονται με ταχύτητα φωτός, η τέχνη αποκτά μια νέα διάσταση: ταξιδεύει, διαδίδεται, πολλαπλασιάζεται. Κι όμως, μέσα σε αυτή την υπερέκθεση, το ζητούμενο παραμένει το ίδιο — να αγγίζει τον άνθρωπο στην πιο αληθινή του στιγμή.”.
Ο Κωνσταντίνος Τόλης εικαστικός, που συμμετέχει στο Art Project In The Public Eye, κάτω από τον τίτλο “Η Πρακτική του Νου ως Δημόσια Πράξη”, γράφει τα εξής:” Στο πλαίσιο της ομαδικής έκθεσης “In The Public Eye”, το έργο του Κωνσταντίνου Τόλη προσφέρει μια ιδιαίτερα σημαντική προοπτική στη συζήτηση γύρω από τη σχέση της τέχνης με τη δημοσιότητα. Ο καλλιτέχνης, αναδεικνύοντας πώς η ίδια η διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας λειτουργεί ως εργαλείο ενδοσκόπησης και αφομοίωσης του περιβάλλοντος χώρου, απαντά άμεσα στο κεντρικό ερώτημα της έκθεσης. Όταν προάγει τη “δεξιότητα της πρακτικής του κάθε ανθρώπου”, ουσιαστικά μετατρέπει την ιδιωτική, εσωτερική διαδικασία της καλλιτεχνικής σκέψης σε κοινή εμπειρία, όπου ο θεατής αναγνωρίζει μέσα στο έργο τη δική του ικανότητα αφομοίωσης του κόσμου. Σε έναν χρόνο όπου τα social media έχουν επαναπροσδιορίσει τους κώδικες της επικοινωνίας, το έργο του Τόλη προτείνει μια εναλλακτική μορφή δημοσιότητας που δεν εστιάζει στην άμεση προβολή του καλλιτέχνη αλλά στην ανάδειξη του “κόσμου γύρω-γύρω ως νέας οπτικής εμπειρίας”. Στο πλαίσιο της έκθεσης, το έργο του λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στην ιδιωτική εμπειρία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και την κοινή εμπειρία της καλλιτεχνικής πρόσληψης, προτείνοντας ότι το φως της δημοσιότητας πρέπει να φωτίζει όχι μόνο το τελικό έργο, αλλά και τη διαδικασία μέσα από την οποία κάθε άνθρωπος—καλλιτέχνης ή θεατής—αφομοιώνει και ανασυνθέτει τον κόσμο γύρω του.”.
Η Μαριτάσα Τσιμπλάκη εικαστικός, που συμμετέχει στο Art Project In The Public Eye, γράφει:” Η τέχνη στο φως της δημοσιότητας είναι σαν να αποκαλύπτεται ένα νέο τοπίο ύπαρξης∙ ένας χώρος όπου το χάος και η δόξα, το σκοτεινό και το φωτεινό, συνυπάρχουν. Στο πλαίσιο του speculative realism, το έργο δεν είναι απλώς αντανάκλαση του ανθρώπου αλλά ένας αυτόνομος κόσμος που διεκδικεί τη δική του πραγματικότητα. Μέσα από την έκθεση, η τέχνη δεν περιορίζεται στον δημιουργό της, αλλά ενεργοποιεί ερωτήματα για το τι σημαίνει να υπάρχουμε, να σχετιζόμαστε, να φανταζόμαστε το «πέραν του ανθρώπινου».
Ο οικοφεμινισμός υπενθυμίζει πως η φύση και το θηλυκό στοιχείο δεν είναι περιθωριακά αλλά θεμελιώδη. Στα έργα μου, η υλικότητα – ξύλο, χρυσός, πηλός – γίνεται σώμα που αναπνέει, ένας οργανισμός που μας καλεί να αναστοχαστούμε τη θέση μας μέσα στο σύμπαν. Τα κοινωνικά μέσα και η δημόσια προβολή λειτουργούν εδώ ως δίαυλοι, όχι για να μεγεθύνουν το εγώ του καλλιτέχνη, αλλά για να ανοίξουν περάσματα όπου η τέχνη αναδεικνύει το παράδοξο, το ποιητικό και το απροσδόκητο της ίδιας της ζωής.”.
Η Christina Pancess (Παναγοπούλου) εικαστικός, που συμμετέχει στο Art Project In The Public Eye, γράφει: “Στη σύγχρονη εποχή όπου ο κόσμος χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα τον τεχνολογικό κορεσμό και τις κοινωνικές αντιθέσεις η τέχνη αναδεικνύεται σε ένα από τα λίγα πεδία που προσφέρουν ουσιαστική αναστοχαστική παύση. Η συμβολή της τέχνης να γίνει ο κόσμος καλύτερος δεν έγκειται σε μια απλοϊκή ηθικολογία αλλά στην ικανότητά της να διανοίγει νέες οπτικές.
Κάθε έργο αποτελεί ένα πεδίο εμπειρίας που μας καλεί να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει ισορροπία, τι σημαίνει ελευθερία, τι σημαίνει δικαιοσύνη και ανθρώπινη συμβίωση. Είτε πρόκειται για μια αφηρημένη σύνθεση που συλλαμβάνει την ενέργεια του χάους είτε για μια κοινωνικά φορτισμένη εικαστική παρέμβαση, η τέχνη ανοίγει χώρους όπου το ατομικό και το συλλογικό συναντιούνται δημιουργικά. Στην εποχή των social media και της ψηφιακής δημοσιότητας, η διάχυση των εικόνων στο διαδίκτυο δεν υποκαθιστά την προσωπική εμπειρία, δίνεται όμως στον καλλιτέχνη τη δυνατότητα να μοιραστεί το έργο του με ένα παγκόσμιο ακροατήριο, να καλλιεργήσει διάλογο και να δημιουργήσει νέες γέφυρες επικοινωνίας. Ωστόσο, η ίδια αυτή αμεσότητα κρύβει τον κίνδυνο της επιφανειακής κατανάλωσης της εικόνας εις βάρος της εμβάθυνσης. Η τέχνη κινδυνεύει να αντιμετωπιστεί σαν περιεχόμενο προς κατανάλωση αντί να είναι διαδικασία στοχασμού και βιώματος.”.
