Στις 30 Μαρτίου συνεχίζεται η δίκη για την υπόθεση του Χρήστου Χρονόπουλου ο οποίος διαμένει στην Πάτρα και εδώ και 15 χρόνια ταλαιπωρείται από Δικαστήριο σε Δικαστήριο και από αναβολή σε αναβολή. Ο τελευταίος μάρτυρας κατηγορητηρίου κατέθεσε, πριν μερικές ημέρες στη δίκη για τον βασανισμό του Πατρινού στην καταγωγή, στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλιθέας, το 2007. Ο Χρήστος Χρονόπουλος μετά από χρόνια ταλαιπωρίας διαμένει με την θεία του στην Αχαϊκή πρωτεύουσα.
Μεθαύριο Τετάρτη θα καταθέσει ως μάρτυρας και ο νυν διοικητής στο Α.Τ. Περάματος, αλλά το 2007 ήταν υπαστυνόμος στο Α.Τ. Καλλιθέας και συνάδελφος των δύο αστυνομικών που κατηγορούνται για τον βαρύτατο τραυματισμό του Χρήστου και καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε κάθειρξη οκτώ ετών με αναστολή.
Στην δίκη που ξεκίνησε στην Αθήνα, δεν ήταν παρών ο Χρήστος, αφού είναι πολύ δύσκολο για τους συγγενείς του να τον μεταφέρουν από την Πάτρα στην Αθήνα, σε κάθε συνεδρίαση του δικαστηρίου. Εκείνη τη νύχτα του 2007 είχε προσαχθεί στο Α.Τ. Καλλιθέας, επειδή, αντιμετωπίζοντας ψυχιατρικά προβλήματα, ενοχλούσε με τις φωνές και την υπερκινητικότητά του τους θαμώνες μιας καφετέριας! Απεδείχθη πως η προσαγωγή του ήταν καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του: τον μετέτρεψε σε έναν άνθρωπο με νοητική υστέρηση, που δεν θα έχει ξανά δυνατότητα φυσιολογικής ζωής, και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα, επειδή η θεία του, που τον φροντίζει, ζει στην Πάτρα.
Ο μάρτυρας δεν είχε υπηρεσία εκείνο το βράδυ που, όπως αποφάσισε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, ο Χρήστος χτυπήθηκε από τους κατηγορούμενους αστυνομικούς και μεταφέρθηκε σε ημικωματώδη κατάσταση στο Θριάσιο. Εμπλέκεται, όμως, στο περιστατικό ως εξής: την επόμενη μέρα πήγε στην υπηρεσία του και «ο διοικητής μου ζήτησε να κάνω συμπληρωματική εγγραφή στο βιβλίο συμβάντων, επειδή υπήρχε υπόνοια κατά των αστυνομικών».
Ηταν οι στιγμές που ο Χρήστος χαροπάλευε στην εντατική και, όπως έχουν καταδείξει οι συνήγοροι υποστήριξης της κατηγορίας (Νίκος Κωνσταντόπουλος και Θεόδωρος Μαντάς) μέσα από εξετάσεις μαρτύρων και επισκοπήσεις εγγράφων, το Α.Τ. Καλλιθέας βρισκόταν σε αναβρασμό, εξαιτίας της κρίσιμης κατάστασης του θύματος.
Η πρώτη κίνηση του διοικητή ήταν να καλέσει τους αστυνομικούς του περιπολικού που είχαν προσαγάγει τον Χρονόπουλο και να τους ζητήσει να υποβάλουν μήνυση εναντίον του για αντίσταση κατά της αρχής. Οι ίδιοι δεν ήθελαν και, όπως ανέφεραν στις απολογίες τους κατά την πρώτη δίκη (ήταν και αυτοί κατηγορούμενοι αλλά αθωώθηκαν), «κάναμε μήνυση κατ’ εντολήν ανωτέρου, ο διοικητής μας είπε ότι πρέπει να διαφυλαχθεί το κύρος της Αστυνομίας».
Η υποβολή μήνυσης, το ένταλμα σύλληψης και η συμπληρωματική εγγραφή στο βιβλίο συμβάντων είναι, σύμφωνα με τον Θεόδωρο Μαντά, ενέργειες που υπαγορεύθηκαν από τον διοικητή στους υφισταμένους του, στο πλαίσιο της συγκάλυψης του κακουργήματος. Ο διοικητής δεν κάθεται στο εδώλιο, αλλά η επιχείρηση συγκάλυψης αποδεικνύει, σύμφωνα με τους δικηγόρους, την ενοχή των υφισταμένων του αξιωματικών που δικάζονται: του τότε αξιωματικού υπηρεσίας και του φρουρού κρατητηρίων.
Ο Χρ. Χρονόπουλος, 47 χρόνων σήμερα, με διαγνωσμένη ψυχική νόσο, 15 χρόνια πριν δεν είχε καμία σωματική βλάβη· σήμερα είναι ανάπηρος σε ποσοστό άνω του 67%. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, όταν χτυπήθηκε έφερε σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, αφού τον είχαν σακατέψει στο ξύλο έπειτα από προσαγωγή του στο τμήμα!
Θα πρέπει να τονιστεί πως η δίκη είχε αναβληθεί 8 φορές και ξεκίνησε την Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021 στο Μεικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών! Την έφεση άσκησαν οι δύο αστυνομικοί.
Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που το ίδιο το θύμα, καθισμένο στο αναπηρικό αμαξίδιό του, ψέλλισε τη φράση «ψυχοθεραπεία με ξύλο», απαντώντας μόνος του στην ερώτηση του προέδρου της έδρας, ο οποίος ρώτησε τον πρώτο μάρτυρα και θείο του τι πιστεύει ότι έγινε εντός του ΑΤ Καλλιθέας. Ηταν οι μοναδικές λέξεις που μπόρεσαν να βγουν από το στόμα του.
Ανήμπορος να αυτοεξυπηρετηθεί, με συμπαραστάτη που του έχει ορίσει η Δικαιοσύνη, ζει στην Πάτρα με τη θεία του η οποία έχει αναλάβει τη φροντίδα του. Δεν μπορεί να σηκωθεί, έχει ακράτεια, δεν μπορεί να μείνει μόνος του ούτε λεπτό και η μνήμη του είναι αδύναμη.
Η ζωή του Χρήστου άλλαξε σε ένα απόγευμα, μετά τον ξυλοδαρμό του.
Σύμφωνα με το αμετάκλητο παραπεμπτικό βούλευμα που είχε εκδώσει το Συμβούλιο Εφετών, οι αστυνομικοί «χτύπησαν με πρόθεση επανειλημμένως τον προσαχθέντα σε πολλά σημεία του σώματός του με θλώντα αμβλέα όργανα (πιθανόν με σφιγμένες τις γροθιές τους)», με αποτέλεσμα να επέλθει μεταξύ άλλων «βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση που προκάλεσε μεγάλη έκπτωση των νοητικών του λειτουργιών, βραδυψυχισμό, μετατραυματική αμνησία και επιληπτικές κρίσεις».
Θα πρέπει να τονιστεί πως η δίκη σε πρώτο βαθμό έγινε… το 2015! Το 2019, δώδεκα χρόνια μετά τον άγριο βασανισμό του, το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά με ένα σκεπτικό-κόλαφο για τις ευθύνες των αστυνομικών-βασανιστών, που υπερέβησαν όπως τονίζεται ακόμη και «τα ακραία όρια» παρέμβασης, επιδίκασε σε βάρος του ελληνικού δημοσίου χρηματική αποζημίωση για το σωματικό μαρτύριο και την ψυχική δοκιμασία που υπέστη ο Χρήστος. Συγκεκριμένα το δικαστήριο με απόφασή του, που καταδεικνύει και τη βαριά ποινική ευθύνη των αστυνομικών, υποχρέωσε το ελληνικό δημόσιο να καταβάλει αποζημίωση ύψους 200.000 ευρώ καθώς και μηνιαίο ποσό 600 ευρώ, εν είδει επιδόματος, για πέντε χρόνια.
