– Κόπηκε από πιλότος, λόγω ύψους (1,97). Αλλά από μικρό παιδί το χέρι του «έπιανε» στην κομμωτική κι έτσι ακολούθησε αυτό. Κυρίαρχα όμως έμεινε πάντα «παιδί», έμεινε ο εαυτός του, όσο «εκκεντρικός» κι αν ήταν για τους άλλους…
του Αχιλλέα Ροδίτη (από εφημερίδα “Πολιτεία”)
Πιλότος ή κομμωτής; Εκκεντρικός στην εμφάνιση ή σε καλούπια που επιτάσσει ο κακώς εννοούμενος καθωσπρεπισμός μιας κοινωνίας που δεν αρέσκεται όταν η προσωπική έκφραση ξεφεύγει από τα στερεότυπα;
Όποιο από τα δύο κι αν διαλέξουμε είναι σίγουρο ότι ταιριάζει απόλυτα στον συμπολίτη Βασίλη Πεφάνη.
Τον γνωστό μας από το καρναβάλι, που κάθε χρόνο αλλά και φέτος την Τσικνοπέμπτη, ντύθηκε η… νύφη στο σκετσάκι που έλαβε χώρα και αναβίωσε ως καρναβαλική ιστορία.
Ένας από τους κορυφαίους κομμωτές της πόλης μιλά στην «Πολιτεία» ανοίγοντας για πρώτη φορά την «καρδιά» του και εξιστορώντας την δική του διαδρομή, που ίσως «φωτίσει» τον δρόμο άλλων παιδιών της νεότερης γενιάς. Γιατί όχι, όμως, αυτή του η εξομολόγηση να μην είναι και μια δικαίωση για έναν «ολόδικό του» τρόπο ζωής.
ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΙΛΟΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ…
Το βέβαιο είναι ότι ο Βασίλης, γεννηθείς το 1973, γέννημα θρέμμα στο Ζαβλάνι, που έχει ένα ζηλευτό και φτασμένο πελατολόγιο από γυναίκες και άνδρες, που τον ακολουθεί πιστά επί πολλά χρόνια, στο κομμωτήριό του, στην οδό Κορίνθου και Βαλτετσίου, είναι από τους πλέον ενδιαφέροντες χαρακτήρες της τοπικής κοινωνίας.Εκείνο που μας αποκαλύπτει όμως είναι ότι από μικρό παιδί ένα πράγμα ονειρευόταν: Να γίνει πιλότος στην πολεμική αεροπορία! Ούτε καν δεν είχε εντάξει στο πλάνο του την κομμωτική, παρότι από μικρό παιδί έδειχνε πως είχε ξεχωριστό ταλέντο, σα να ‘ταν γεννημένος για αυτό.
Διάβαζε πολύ και ήταν προσηλωμένος στον στόχο του θέλοντας να ζήσει στιγμές έντασης και περιπέτειας στους αιθέρες και σχηματίζοντας εικόνες στο μυαλό του ότι πετά με ένα φάντομ ή με ένα f104 starfighter, τα αεροσκάφη που κυριαρχούσαν στην γενιά του, την δεκαετία του ’90. Και όπως μας λέει ο ίδιος, τον στόχο του τον «έφτασε» αλλά δεν είχε υπολογίσει το 1,97 που είναι το ύψος του!
Ο ίδιος εξιστορεί:
«Έφτασα μέχρι και στη στιγμή που έπρεπε να δώσω τα αθλήματα στη Σχολή Ικάρων, την χρονιά που έδωσα και τις πανελλήνιες. Όλα θα πήγαιναν καλά, μέχρι τότε που μπαίνοντας στη Σχολή Ικάρων, κάποιος αξιωματικός με σταμάτησε και μου είπε: ‘που πας εσύ με τέτοιο ύψος;’. Απόρησα αλλά τελικά η απορία διαδέχθηκε την απογοήτευσή μου. Ναι, μου ήταν αδύνατο να γίνω πιλότος λόγω του ύψους μου. Μόνο αξιωματικός εδάφους θα μπορούσα να παραμείνω. Κάτι που φυσικά, όμως, δεν με ενδιέφερε καθόλου και δεν με συγκινούσε». Κάπως έτσι, λοιπόν, το όνειρό του να είναι αξιωματικός της Π.Α. και πιλότος σήμερα, κατέληξε αμέσως σε ένα «ναυάγιο». Αλλά η ζωή τα είχε «κανονίσει» όλα για εκείνον. Βασίζοντας την από κει και πέρα πορεία και διαδρομή του στο ένα, μεγάλο, ξεχωριστό ταλέντο του: την κομμωτική!
ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑΛΕΝΤΟ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΖΕ…
Η κομμωτική δεν προέκυψε τυχαία. «Όχι, ήμουν ταλέντο από μικρός. Δεν ξέρω πώς και γιατί. Ξέρω μόνο ότι… έπιαναν τα χέρια μου», μας λέει. Και συνεχίζει: «Χτένιζα και κούρευα τη μητέρα μου και την αδερφή μου. Μετά, που έγινε γνωστό ότι κούρευα και χτένιζα καλά, άρχισαν να έρχονται στο σπίτι και οι φίλες τους. Γειτόνισσες από το Ζαβλάνι. Όλες χτενιζόντουσαν σε εμένα. Και όλες οι φίλες της αδερφής μου».
Με παρότρυνση της μητέρας του, σε εφηβική ηλικία έπιασε δουλειά σε ένα κομμωτήριο της Πάτρας. Σχολείο, διάβασμα, αλλά και δουλειά στο κομμωτήριο εμπεριείχε το πρόγραμμα της καθημερινότητάς του. Αλλά και εκεί εντυπωσίαζε τόσο με τις κομμωτικές του ικανότητες, που η ιδιοκτήτρια του κομμωτηρίου τον παρότρυνε διαρκώς για να πάει σε Σχολή και να βγάλει το «χαρτί, το δίπλωμα του επαγγελματία κομμωτή.
«Και αφού πιλότος δεν έγινα τελικά, λόγω του ύψους μου, στράφηκα προς τα εκεί». Κάπως έτσι, ο Βασίλης Πεφάνης έγινε κομμωτής κι όχι αεροπόρος. Αλλά το ότι νιώθει ακόμα παιδί μέσα του, δεν επηρεάστηκε σε κανέναν βαθμό…
Η ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ
Νύχια βαμμένα μαύρα, μαλλί πάντα περίεργο, εμφάνιση που κάνει «μπαμ» από μακριά… Άραγε, γιατί;
«Έτσι ένιωθα, έτσι έκανα πάντα. Ό,τι με εκφράζει, ό,τι με κάνει να νιώθω καλά με εμένα, με τον εαυτό μου. Και αυτό έπραττα από μικρό παιδί, από έφηβος. Αυτός είμαι», τονίζει.
Και στο ερώτημα, αν ποτέ του ένιωσε μπούλινγκ, η απάντηση έρχεται με ένα μικρό πονηρό χαμόγελο…: «φυσικά! Μπούλινγκ; Μπούλινγκ να δουν τα μάτια σου και να ακούσουν τα αυτιά σου! Μέχρι και σχολείο με άλλαξαν επειδή φόρεσα σκουλαρίκι…»!
«Και δεν σε πτόησε καμιά τέτοια αντίδραση;», η επόμενη ερώτησή μου.
«Όχι, φυσικά. Ίσα ίσα… Μου έδινε δύναμη να συνεχίσω ακόμα πιο έντονα. Ακόμα πιο εκκεντρικά. Δε θα μπορούσα να αρέσω σε όλους, δεν με νοιάζει να αρέσω σε όλους. Δεν γίνεται. Αρέσουμε πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα στον εαυτό μας.
Αρκεί, λοιπόν, που μου άρεσα, που εκφραζόμουν, που ένιωθα καλά με εμένα», εξηγεί.
Τι συνιστά στους νέους; «Να είναι ο εαυτός τους. Να μην εγκαταλείπουν τα όνειρά τους. Και… σ’ όσους αρέσουμε…».
Ο ΝΙΚΟΣ, Ο ΓΑΤΟΣ…
Μην παραλείψουμε ότι τον Βασίλη θα τον συναντήσετε πολλές φορές να περπατά καμαρωτός μαζί με τον… Νίκο! Ποιος είναι ο Νίκος; Ο γάτος του! Ο γάτος που μονίμως είναι καθισμένος στον ώμο του και δεν του κουνάει ρούπι… Εκτός απ’ όταν φθάνουν στο κομμωτήριο, όπου παίρνει τη θέση του, μπροστά στη βιτρίνα και μια κοιτάζει έξω, μια τον Βασίλη να χτενίζει κάποιον πελάτη…
