Από την δημοτική αρχή Πάτρας λάβαμε το εξής:
Με τον γνωστό χυδαίο αντικομμουνισμό που τον διακρίνει, ο οποίος δεν προκαλεί πια καμιά εντύπωση, ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Σπιράλ» και πρώην πρόεδρος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. κ. Ψωμάς προχώρησε σε ένα «εμπνευσμένο» άρθρο για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σε πολλά θα μπορούσαμε να σταθούμε σε αυτό το άρθρο, αλλά τα περισσότερα είναι απλές φλυαρίες.
Θα σταθούμε μόνο σε αυτό το πρώην, και αυτό γιατί το ανέφερε. Θα θυμίσουμε λοιπόν εκείνη την συνέντευξη που δόθηκε τον Δεκέμβρη του 2011 στο Θέατρο Απόλλων, που δια στόματος Γιάννη Βόγλη, ο οποίος διατελούσε τότε χρέη καλλιτεχνικού διευθυντή και αναφέρθηκε στην υποβάθμιση των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. συνολικά από το κράτος, αλλά και την υποχρηματοδότηση, και παράλληλα στην άσχημη οικονομική κατάσταση του Θεάτρου, το οποίο είχε εκείνη τη στιγμή 750.000 ευρώ χρέη.
Ο δε κ. Ψωμάς, καταψηφίζοντας την παράταση της σύμβασης του κ. Βόγλη με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., χαρακτηριστικά ανέφερε ότι ο καλλιτεχνικός διευθυντής δεν θα μπορούσε να κάνει παραγωγές με χρήματα που δεν υπάρχουν, αφού η κάνουλα από το υπουργείο έκλεισε…
Βέβαια σήμερα ισχυρίζεται ότι περάσαμε μετά από τα παραπάνω σε μια «χρυσή σελίδα» για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.
Όμως η σημερινή Δημοτική Αρχή παρέλαβε και αποπλήρωσε τα χρέη του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., ακόμα και σε ξενοδοχεία, χρηματοδοτεί το Θέατρο από τον προϋπολογισμό του Δήμου με 750.000 ευρώ (210.000 ευρώ παραπάνω φέτος). Για την ιστορία, το Υπουργείο Πολιτισμού δίνει 80.000 ευρώ, στο αίτημα για αύξηση της χρηματοδότησης δεν απάντησε καν, και η Περιφέρεια έδωσε 25.000 ευρώ.
Ξέρουμε πολύ καλά ποιος υποβαθμίζει τον Πολιτισμό, ποιος θέλει η Τέχνη να υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα και ποιος την μετατρέπει σε εμπόρευμα για λίγους. Η Δημοτική Αρχή της Πάτρας θα συνεχίζει να πορεύεται με στόχο η πλειοψηφία της κοινωνίας να μπορεί να έχει πρόσβαση στον Πολιτισμό και την Τέχνη. Το Άρμα Θέσπιδος, που δημιουργήθηκε από τον Κώστα Καζάκο, έφτασε το θέατρο μέχρι και την πιο απομακρυσμένη γωνιά του Δήμου μας, ενώ το κριτήριο δεν ήταν όλα αυτά τα χρόνια η εξυπηρέτηση των νόμων της ανταποδοτικότητας.
Όσο για τη στρατευμένη Τέχνη που καυτηριάζει και απεχθάνεται ο κ. Ψωμάς, να του θυμίσουμε ότι η Τέχνη πάντα στρατευμένη ήταν, από τον Αριστοφάνη και τον Σοφοκλή, τον Σολωμό και τον Κάλβο, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, το Ρίτσο και τον Ξαρχάκο. Για να μη μιλήσουμε για τα έργα κατά παραγγελία του Μιχαήλ Άγγελου και την Καπέλα Σιξτίνα και άλλα πολλά. Η Τέχνη επηρεάζεται και επηρεάζει την κοινωνία, και αποκτά ταξικό πρόσημο, και ευτυχώς τα έργα, σε όποια μορφή τέχνης και να ψάξουμε, που έχουν μείνει ανεξίτηλα στο χρόνο, είναι αυτά που υμνούν το λαό, τη δουλειά του, τις αγωνίες του και τους αγώνες του.
Και κλείνοντας θα δανειστούμε μια φράση του Γιάννη Ρίτσου: «Η Τέχνη είναι πάντα κοινωνική. Οι στρατευμένοι της αποστράτευσης, εκείνοι που κάνουν απολιτίκ τέχνη στην ουσία κάνουν πολιτική, δηλαδή τείνουν να αποφύγουν μια πολιτική θέση και να συμβουλέψουν και τους άλλους να αδρανήσουν».
