Οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου και το σήριαλ με την 15χρονη Ρωσίδα αθλήτρια Καμίλα Βαλίεβα έχουν φέρει το καλλιτεχνικό πατινάζ στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Όμως όπως φαίνεται, πολλοί από αυτούς που παρακολουθούν το άθλημα έχουν την ίδια απορία: «Πώς δεν ζαλίζονται οι πατινέρ;» ήταν μία από τις κορυφαίες αναζητήσεις στο Google την τελευταία εβδομάδα.
Πραγματικά, οι κορυφαίοι αθλητές του καλλιτεχνικού πατινάζ κάνουν στροφές σε απίστευτα υψηλές ταχύτητες, γυρίζοντας γύρω από τον εαυτό τους ακόμα και έξι φορές μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.
Το CNN απευθύνθηκε σε ειδικούς για να λύσει αυτό το μυστήριο και κατέληξε ότι αυτό που διαφοροποιεί τους αθλητές του καλλιτεχνικού πατινάζ από όλους εμάς είναι ότι εκείνοι έχουν μάθει να ελαχιστοποιούν αυτό το αίσθημα της ζαλάδας.
Ναι, μπορεί καμιά φορά να πέσουν κατά την προσγείωση, όμως σε γενικές γραμμές γυρίζουν στον αέρα ή πάνω στα πέδιλά τους χωρίς να χάνουν την ισορροπία τους.
Όπως λέει η Καθλίν Κάλεν, καθηγήτρια βιοϊατρικής μηχανικής στο Johns Hopkins University, η απάντηση βρίσκεται στο προθαλαμικό σύστημα, το οποίο ευθύνεται για την αίσθηση της ισορροπίας και της κίνησης στον άνθρωπο. Στο ξεκίνημα της καριέρας τους, οι αθλητές του καλλιτεχνικού πατινάζ ζαλίζονται όταν κάνουν στροφές, όμως τελικά εκπαιδεύουν τους εγκεφάλους τους να ερμηνεύουν καλύτερα αυτό το αίσθημα.
«Όταν κάνεις στροφές, ενεργοποιείς τα ημικυκλικά κανάλια, τους αισθητήρες της κυκλικής κίνησης. Αυτά είναι γεμάτα με υγρό και αισθάνονται την στροφή που κάνεις. Όμως όταν σταματήσεις, το υγρό έχει αδράνεια και τείνει να συνεχίζει να κινείται. Και τότε, έχεις μία ψευδή αίσθηση ότι κινείσαι», εξηγεί.
Με τα χρόνια, ο εγκέφαλος των αθλητών προσαρμόζεται και μαθαίνει να αγνοεί αυτή την λανθασμένη αίσθηση. «Αυτό γίνεται με τον καιρό και με κάθε προπόνηση, μέρα με τη μέρα, καθώς ο εγκέφαλος συγκρίνει την προσδοκία του με την αίσθηση που έχει από τους αισθητηριακούς υποδοχείς», λέει η Κάλεν.
Οι αθλητές μαθαίνουν «κόλπα» για να μειώνουν το αίσθημα της ζαλάδας, όπως για παράδειγμα να εστιάζουν σε ένα σταθερό σημείο αναφοράς. «Οι χορευτές μπαλέτου γυρνούν το κεφάλι τους σε κάθε στροφή για να εστιάσουν σε ένα οπτικό σημείο αναφοράς. Ομοίως, στο τέλος κάθε στροφής, οι αθλητές κολλούν τα μάτια τους σε ένα συγκεκριμένο σημείο στον τοίχο για να έχουν ένα σταθερό σημείο αναφοράς».
