Η Ρούλα Πισπιρίγκου σιγά-σιγά δείχνει σε κάποιον βαθμό να έχει συνειδητοποιήσει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Μπορεί να συνεχίζει να αρνείται οποιαδήποτε εμπλοκή και να επιρρίπτει το μπαλάκι των ευθυνών αλλού, όμως δεν κατέθεσε αίτηση αποφυλάκισης για να μπορέσει, όπως έλεγε, να περάσει το Πάσχα στην Πάτρα και να ανάψει τις λαμπάδες των νεκρών παιδιών της. Μοναδική συντροφιά της οι ερωτικές νουβέλες που ζήτησε να της φέρουν από τη βιβλιοθήκη της φυλακής και οι τηλεκάρτες για να μπορεί να μιλάει στο τηλέφωνο με τους δικούς της ανθρώπους, τους δικηγόρους και φυσικά τα κανάλια που παρακολουθεί εμμονικά.
Το μονόκλινο κελί χωρίς αριθμό που διαθέτει ατομικό ντους και παράθυρο με θέα στο προαύλιο βρίσκεται στη Γυναικεία Πτέρυγα στον 1ο όροφο, απέναντι από τα κελιά που φιλοξενούσαν μέλη των «Πυρήνων της Φωτιάς» και της 17Ν. Σε αυτό υπάρχει ένα αρκετά άνετο κρεβάτι, πακτωμένο, με ειδικό στρώμα που δεν παίρνει φωτιά, χωρίς σεντόνια για να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να επιχειρήσει να βάλει τέλος στη ζωή της, μόνο με χοντρές κουβέρτες και, αντί για μεγάλες πετσέτες, χρησιμοποιεί μικρά πετσετάκια. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν επιτρέπουν να έχει στο κελί σπίρτα ή αναπτήρα προκειμένου να ανάβει τα τσιγάρα της. Οι λόγοι, προφανείς… Στον τοίχο βρίσκονται κάποιες ζωγραφιές που προϋπήρχαν και δεν τις δημιούργησε η Πισπιρίγκου, ούτε και έκανε το κολάζ με τις σελίδες των περιοδικών.
Η μοναδική παρέμβαση, για την οποία έκανε επίμονα συζήτηση με τη διεύθυνση των φυλακών από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι της, ήταν η τοποθέτηση τηλεόρασης προκειμένου να παρακολουθεί καθημερινά τα επεισόδια από το σίριαλ της ζοφερής ζωής της. Μανιώδης καπνίστρια, ζητάει κάθε λίγο φωτιά από τον υπάλληλο των φυλακών που είναι επιφορτισμένος με τη διακριτική επιτήρησή της, κάθε φορά που θέλει να ανάψει ένα τσιγάρο. Τα μέτρα ασφαλείας είναι αυστηρά, αφού ο γενικός γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής Κωνσταντίνος Παπαθανασίου από την αρχή είχε ζητήσει από τους υπεύθυνους των φυλακών να εφαρμοστεί ένα ειδικό σχέδιο που θα στηρίζεται σε δύο άξονες: από τη μία, να εξασφαλίζονται οι ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και από την άλλη να γίνουν τα προβλεπόμενα έτσι ώστε η «Μήδεια της Πάτρας» να μη γίνει βορά στα χέρια οργισμένων συγκρατουμένων της.
