Ένα από τα στατιστικά ευρήματα που προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι η τεράστια απόσταση που χωρίζει τον ακαθάριστο τζίρο των αυτοαπασχολούμενων από τον καθαρό φορολογητέο αποτέλεσμα που απομένει. Ενώ οι επαγγελματίες δηλώνουν ότι μοιράζονται έσοδα άνω των 40 δισ. ευρώ, καταλήγουν να φορολογούνται για κέρδη κάτω των 4 δισ. ευρώ.
Έχουν δηλαδή ένα μέσο περιθώριο κέρδους (και μάλιστα προ φόρων) χαμηλότερο του 10%. Είναι σαν να πιστεύει κάποιος ότι από την αμοιβή των 60 ευρώ που θα λάβει ένα ηλεκτρολόγος ή ένας υδραυλικός, τα 54 ευρώ είναι έξοδα για υλικά, καύσιμα κλπ και το τελικό ποσό που μένει στην «τσέπη» είναι τα 6 ευρώ. Ή ότι ο γιατρός που θα πάρει 100 ευρώ για την επίσκεψη, θα πρέπει να διαθέσει τα 90 ευρώ για το ενοίκιο του ιατρείου και τα λοιπά επαγγελματικά έξοδα.
Το στατιστικό, αναδεικνύει την δεύτερη οδό απόκρυψης φορολογητέας ύλης που ακολουθείται, η οποία έχει να κάνει και με το «φούσκωμα» των επαγγελματικών δαπανών. Προκειμένου το υπουργείο Οικονομικών να βάλει κάποια εμπόδια, εισάγει το κριτήριο «τζίρου» και στα κοινωνικά επιδόματα.
Η αρχή γίνεται με το επίδομα θέρμανσης (σ.σ για πρώτη φορά εισάγεται κόφτης για όσους εμφανίζουν ακαθάριστα έσοδα άνω των 80.000 ευρώ). Θα καταγραφεί η αποτελεσματικότητα του μέτρου (σ.σ θα καταγραφεί δηλαδή πόσοι από τους αιτούντες θα χάσουν την οικονομική ενίσχυση εξαιτίας αυτού του κόφτη) και στην συνέχεια θα εξεταστεί η θέσπιση του κριτηρίου και σε άλλα κοινωνικά επιδόματα.
Τα διάφορα μόνιμου χαρακτήρα μέτρα στήριξης απορροφούν σε ετήσια βάση πάνω από 6 δισ. ευρώ κρατικών πόρων. Δεδομένου ότι μπαίνουμε σε περίοδο δημοσιονομικής σύσφιξης, κρίνεται αναγκαίο η διαχείριση αυτών των κονδυλίων να γίνει με όσο το δυνατόν πιο δίκαιο τρόπο. Το να μην δίδονται επιδόματα σε όσους φοροδιαφεύγουν είναι η μία λύση. Η δεύτερη που επίσης εξετάζεται είναι να αντιμετωπιστεί η καταβολή πολλαπλών επιδομάτων στο ίδιο φυσικό πρόσωπο. Αυτό το ζήτημα, εξετάζεται να αντιμετωπιστεί με την δημιουργία «μητρώου επιδοματούχων».
