Γράφει ο Γιώργος Βουρλιόγκας*
Δέκα μέρες στημένος μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης κυνηγώντας την διαφορετική είδηση που θα με συνεφέρει απ’ αυτό τον τρόμο της καταστροφής και των απωλειών ανάμεσα στους επιτιθέμενους και τους αμυνόμενους.
Αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω στην τακτική και τα λάθη. Ποιος έχει τον καλύτερο πολεμικό εξοπλισμό, ποιος έχει την υπεροχή της νίκης, ποια η αδυναμία και πιο στρατηγικό λάθος έκανε ο αντίπαλος που πρέπει να εκμεταλλευτεί ο αμυνόμενος.
Ζωντανές συνδέσεις από το πεδίο της μάχης, το πεδίο της συμφοράς, πτώματα χωρίς ταυτότητα, είναι στρατιώτες-γιοι κάποιας μάνας, κοντά σε κατεστραμμένες πολεμικές μηχανές θανάτου, άμαχος πληθυσμός που δεν ξέρει πού να κρυφτεί για να γλιτώσει.
Χάρτες με την διάταξη των αντιμαχόμενων, «χειρουργικές» επεμβάσεις για λιγότερες απώλειες. Πώς να το διαχειριστώ τούτο που τραβάω, δεν μπορώ να το διαχειριστώ ούτε και να το προσπεράσω. Να το κρατήσω για τον εαυτό μου.
48 χρόνια από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 με νεκρούς, αγνοούμενους, πρόσφυγες, εγκλωβισμένους, καταστροφή των εκκλησιών και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Δώσαμε νεκρούς – ήρωες, χωρίς να μπορέσουμε να αλλάξουμε τους σχεδιασμούς τους, μια πατρίδα χωρισμένη στα δύο.
Είναι μεγάλη η δυσκολία μου όταν ξαναμιλήσω με κάποιους μαθητές που είχα συνομιλήσει και με τους καθηγητές τους, τι θα τους απαντήσω στην ερώτηση, τι είναι πόλεμος, πώς είναι ο πόλεμος, γιατί γίνεται πόλεμος.
Το κοίταξα και το ξανακοίταξα το ρεπορτάζ. Άδεια πόλη, ανταποκριτής, νεκρή πόλη. Τα πυρά να είναι βαρέα όπλα, είναι πυροβολικό είναι ρουκετοβόλα; Άντεξαν οι αμυνόμενοι;
Πού είναι η φωνή της παρηγοριάς την ώρα της απελπισίας;
*Ο Γιώργος Βουρλιόγκας είναι Γεν. Γραμματέας «Συλλόγου Αγωνιστών Κύπρου 1974 Ν. Αχαΐας»
