Η Νίκη και η Χριστίνα. Μητέρα και κόρη. Η προσωποποίηση της χαράς, της αισιοδοξίας και της δύναμης. Δύο γυναίκες που ακόμη και αν δεν τις γνωρίζεις, τις χαιρετάς και τις χαίρεσαι.
«Πολλοί που δεν μας γνωρίζουν μας έχουν μπερδέψει με αδερφές. Να ξέρεις όμως, ότι η Χριστίνα από μικρή επιλέγει τα ρούχα μόνη της. Ασυναίσθητα ίσως, εδώ και χρόνια ντυνόμαστε παρόμοια…» μας λέει η Νίκη Γιαννάρου.
«Εγώ θα κρατήσω από εκείνη την ημέρα, την αγάπη των ανθρώπων του Συνεδριακού Κέντρου του Πανεπιστημίου, το πόσο κοντά μας ήταν και πόσο μας βοήθησαν σε όλα. Ήταν πολύ συγκινητικό, γιατί τέτοιες συμπεριφορές σε κάνουν να πιστεύεις πάλι στους ανθρώπους. Εκεί που θεωρείς ότι κάτι είναι «βουνό» ως δια μαγείας όλα λύνονται και η Χριστίνα μας είπε ότι ένιωσε περισσότερη χαρά απ’ όση μπορούσε να φανταστεί εκείνη την ημέρα. Και φυσικά δεν θα ξεχάσουμε το χειροκρότημα των συμφοιτητών της και των οικογενειών τους που ήταν ατελείωτο…Εντελώς άγνωστοι προς εμάς άνθρωποι μας έστελναν μηνύματα λέγοντας ότι πήραν μεγάλη δύναμη, ή ότι μας θαυμάζουν και συνειδητοποιούν πόσο μικρά είναι τα δικά τους προβλήματα…».
Και όλα αυτά, και άλλα τόσα που δεν τα γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να τα φανταστούμε η Νίκη τα κάνει να μοιάζουν εύκολα. Σα να έχει ένα μαγικό ραβδί και όλα να μπαίνουν στη θέση τους…. «Μακάρι να ήταν έτσι» μας απαντά με ένα πικρό χαμόγελο. «Δεν είναι τίποτα και καθόλου εύκολα. Μερικές φορές ίσως να χρειάζεται να υπερβάλλω δυνάμεων για την Χριστίνα».
Και ποιο είναι το σημερινό της μήνυμά προς όλες τις μητέρες και κυρίως στις μητέρες που βρίσκονται στην ίδια θέση με κείνη; «Το κυρίαρχο είναι να έχουν πίστη. Να έχουν δύναμη. Να θεωρούν τα παιδιά τους ισότιμα μέλη της κοινωνίας, με ίσα δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Η Χριστίνα δεν είχε ποτέ καμία διαφορετική αντιμετώπιση γιατί δεν περπατάει. Δεν έχει σημασία αυτό. Το ότι δεν περπατάει είναι μια κατάσταση. Η Χριστίνα έχει την δική της προσωπικότητα, τα δικαιώματά της, τις υποχρεώσεις της…Ποτέ δεν την ξεχωρίσαμε, ούτε είχε ελαφρυντικά επειδή δεν περπατάει. Και αυτό ζητούσαμε πάντα και από τους άλλους… Το κυρίαρχο για μένα είναι η αγάπη. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, με μια ανιδιοτελή αγάπη, αυτό σε καθοδηγεί. Το να αγαπάς το παιδί σου, θεωρώ ότι είναι το κυρίαρχο μέλημα μιας μητέρας. Να το προστατεύεις και να το φροντίζεις. Εγώ, ξέρω ότι ο σκοπός που ήρθα σ’ αυτή τη ζωή είναι να αγαπώ και να φροντίζω το παιδί μου. Και αυτό μου δίνει τεράστια χαρά… Δεν σκέφτομαι φόβους. Προσπαθούμε με την Χριστίνα και σκεφτόμαστε μόνο θετικά, όχι φόβους. Δεν σπαταλάμε χρόνο για αρνητικές σκέψεις. Προχωράμε και η ζωή μας εξελίσσεται…
