Μπορεί το νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση για την κλιματική αλλαγή να κάνει υποχρεωτική την χρήση ηλεκτροκίνητων οχημάτων ταξί από το 2025 και μετά για το κέντρο των μεγάλων αστικών πόλεων, όμως, την ίδια στιγμή η πολιτεία δεν δίνει τα αντίστοιχα κίνητρα στους επαγγελματίες οδηγούς.
Αυτή τη στιγμή από τα 700 ταξί που υπάρχουν στην Πάτρα και κινούνται στο κέντρο και περιμετρικά της πόλεως δεν υπάρχει ούτε ένα ηλεκτροκίνητο ταξί. Όλα είναι είτε πετρελαιοκίνητα (τα περισσότερα), είτε βενζινοκίνητα.
Χρειαζόμαστε έτσι αρκετά βήματα για να φτάσουμε στο στάδιο της υποχρεωτικότητας που θέλει να καθιερώσει η κυβέρνηση. Όμως δεν μόνο η Πάτρα που δεν διαθέτει ηλεκτροκίνητα ταξί.
Στην Αθήνα των εκατομμυρίων κατοίκων από τα χιλιάδες ταξί (κοντά στα 18.000) που κυκλοφορούν στους δρόμους της πρωτεύουσας, ζήτημα είναι αν τα δέκα από αυτά είναι ηλεκτροκίνητα. Οι αιτίες για αυτή την κατάσταση είναι πολλές και ποικίλες.
Ένα ηλεκτροκίνητο όχημα αυτή τη στιγμή είναι αρκετά πιο ακριβό. Μόνο η αγορά ενός κλασικού αυτοκινήτου που θεωρείται από τις φθηνές μάρκες φτάνει τα 50 με 60 χιλιάδες ευρώ, την στιγμή που η αντίστοιχη ενός συμβατικού οχήματος ιδίου τύπου δεν ξεπερνάει τα 20 με 30 χιλιάδες ευρώ.
Όμως πέρα από την τιμή ενός ηλεκτροκίνητου αυτοκινήτου (χωρίς να λογαριάζεται σε αυτή η άδεια του ταξί), υπάρχουν και άλλα θέματα που έχουν να κάνουν με τη λειτουργικότητα και την πρακτική που δυσκολεύει την καθημερινότητα ενός επαγγελματία ταξί.
Το βασικό είναι ότι τα συνεργεία της Πάτρας, αλλά και γενικότερα της επικράτειας, δεν διαθέτουν τουλάχιστον έως τώρα, ούτε την υλικοτεχνολογική υποδομή, ούτε και τις γνώσεις για να επιδιορθώνουν κάθε τόσο τις βλάβες που παρουσιάζονται σε ένα όχημα που κάνει δεκάδες χιλιόμετρα σε καθημερινή βάση.
Παράλληλα, πρόβλημα υπάρχει και στο θέμα της φόρτισης τους. Ένα ηλεκτροκίνητο όχημα για να φορτιστεί πλήρως χρειάζεται τουλάχιστον πέντε με εφτά ώρες, ένα χρονικό διάστημα που αναλογεί σε μία βάρδια ενός επαγγελματία ταξί. Οπότε κατά τη διάρκεια της φόρτισης τους ο οδηγός δεν θα μπορεί να είναι στους δρόμους και αναγκαστικά θα χάνει μεροκάματα.
Μια λύση πάνω σε αυτό θα μπορούσε να ήταν η μπαταρία γρήγορης φόρτισης, οι λεγόμενοι ταχυφορτιστές που όμως είναι ιδιαίτερα ακριβοί και κοστίζουν πάνω από 10.000 ευρώ.
Ζητούμενο τα κίνητρα
Όλα αυτά βέβαια τα εμπόδια για την έναρξη και την σταδιακή καθιέρωση της ηλεκτροκίνησης στα επαγγελματικά οχήματα θα μπορούσαν να ξεπερνιόταν με τον καιρό, εφόσον η πολιτεία έδινε τα ανάλογα κίνητρα στους οδηγούς προς αυτή την κατεύθυνση.
Κάτι που έχει ήδη γίνει στο εξωτερικό με την μορφή επιδοτήσεων που φτάνουν έως και το 50% της αξίας των οχημάτων, αλλά και με άλλους τρόπους που δίνουν κίνητρα στους επαγγελματίες οδηγούς. Όμως στην Ελλάδα δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο και ούτε υπάρχει από το κράτος μία ανάλογη πρόθεση. Οπότε;
